Vandaag dinsdag 19 aug. varen we van de ene kant van de baai bij Rianxo naar de andere kant waar een aantal leuke dingen te zien zijn. We varen van de anker baai bij Punta Fincheira naar de baai ten westen van Punta Neixón die niet erg diep is maar er moet net genoeg water staan met laag water , volgens de app op mijn I-Phone (hoe zou je zonder moeten…?). We varen met de dinghy naar een strandje, wat er van een afstand mooi uitziet maar als we aan land zijn gegaan blijkt er geen pad naar het strandje te zijn. Onder luid protest van Aranka en Myrthe klimmen we via een watervalletje de steile helling op. Wat is er nou leuker dan door het bos struinen…? Nou heel wat als ik het commentaar achter me hoor! Ik loop maar snel door en ben dan ook snel op het echte pad dat in de Cruising Guide stond beschreven en dat inderdaad prachtig is. Door een mooi bos lopen we langs steile kliffen boven het water met uitzicht op de baai en onze boot. We lopen door tot we op Punta Neix zijn waar we een prachtig uitzicht hebben. Lang geleden is hier een dorpje geweest waar nu alleen nog wat fundamenten van te zien zijn. Volgens het bord dat er stond moet het er ongeveer uitgezien hebben als een typisch gallisch dorpje uit Asterix en Obelix.


Wouter vind al dat lopen maar niets en voelt meer voor een restaurantje of een ijsje…, maar we moeten toch echt via het zelfde nog even prachtige pad weer terug. Dan komen we in het dorpje Cespón wat uitgestorven lijkt, maar waar we zowaar een restaurantje vinden. Als we wat drinken krijgen we er direct wat verse visjes bij, precies wat we nodig hadden. Volgens de gids is het ook leuk om naar Hórrero de Araño te gaan, de langste graanschuur (die je hier inderdaad overal ziet) van Gallicie, dus we vragen de restaurantbaas hoe we daar kunnen komen. Lopen is echt te ver dus we nemen een taxi die ons erheen brengt. Alhoewel de taxichauffeur geen woord Engels spreekt, biedt de smartphone alweer uitkomst. Via een app wordt wat wij inspreken omgezet naar tekst in de andere taal. Zo maken we duidelijk waar we heen willen, en meer is ook niet echt nodig. Het is een prachtige rit door de bergen en de graanschuur ligt prachtig met een mooi uitzicht maar is zelf niet heel bijzonder.

Terug laten we ons midden in het bos afzetten, vlak bij het ontoegankelijke strandje waar onze dinghy ligt. Wouter is niet lekker, is erg warm en moet overgeven. We struinen weer door het bos en klauteren (weer met nog luider protest van de dames) het watervalletje af naar het strandje. Het is inmiddels laag water en om bij het strand te komen moeten we nu ook door een laag blubber heen. Het is dat mijn Teva’s zou stevig zijn anders was ik er nu zeker één kwijt geweest want het lijkt wel drijfzand… Gelukkig kunnen we op de dinghy leunen als we naar het water lopen anders waren we er misschien wel in blijven steken… Tegen een uur of vijf zijn we weer op de boot, en halen we het anker op de hand op, en varen zonder de motor te gebruiken op de fok weg, richting Vilanova. Het is pal voor de wind en op alleen de fok lopen we toch ruim zes knopen. Na ruim een uur varen tussen alle mosselbanken door komen we bij Vilanova. Wouter is inmiddels goed ziek geworden (39 graden koorts) en heeft een paar keer over gegeven en gaat vroeg naar bed. Bij Myrthe haal ik de hechtingen eruit, wat wel een beetje pijn doet, maar Myrthe houdt zich goed. De snee in haar voet lijkt in ieder geval weer goed dicht te zitten.

‘s Nachts voelt Wouter zich al weer beter, want hij krijgt weer praatjes. ‘s Ochtends vindt Wouter dat hij wel weer beter is, en wil mee naar de bakker. Het lijkt ons goed om te kijken hoe Wouter zich houdt en we gaan met zijn allen het plaatsje bekijken en we kopen onderweg wat lekkere broodjes. We komen door allerlei leuke oud-gallische straatjes, lange kerkjes en langs een vis afslag waar we twee verse visjes kopen. Na een uurtje lopen is Wouter wel moe, maar hij heeft geen koorts en heeft ook niet overgegeven dus we nemen zijn diagnose van die ochtend maar over en besluiten te vertrekken, richting het eiland Ons, dat onderdeel is van een natuurreservaat. We kijken goed naar het weerbericht, de baai ligt net wel of net niet beschut, maar er is niet al te veel wind, dus we wagen het er maar op, we hebben tenslotte niet voor niets een Rocna anker.

Het eerste stuk hebben we wind mee, dan valt de wind weg en dobberen we een uurtje met de stroom mee. Gelukkig steekt daarna de wind weer op -nu vanuit de andere richting- en dan zeilen we lekker met ruim zeven knopen de Ría de Arousa uit. Alhoewel het prachtig weer is zit iedereen binnen school te doen. Lijkt me ook niet gezond en ik pieker over een manier om de bemanning naar buiten te krijgen… Dan gooi ik de Joon overboord en roep hard “Man over boord oefening”. En ja hoor daar komen al snel drie hoofdjes naar buiten. Wouter roept nog:”Nee Papa, dat moet je nou echt niet doen!”, maar daarna wijzen Wouter en Myrthe keurig naar de “drenkeling” terwijl Aranka en ik proberen de boot naar de Joon te manoeuvreren. De eerst keer missen we hem net, maar de tweede keer komen we keurig – en zonder gebruik van de motor – al bijliggend naast de Joon te liggen. Oefening geslaagd, Aranka weet nu ook waar de M.O.B. knop op de plotter zit, en ik heb een keer geoefend met het uittrekken van de Joon wat best stroef ging.

We ankeren bij “Praia de Melide” waar we als enige boot op een prachtig plekje liggen. Wat wil je nog meer… We bakken onze verse vis en genieten van het prachtige uitzicht.

PS1. Een Joon is een lange rechtopstaande stok met een vlaggetje en een lampje erop die je overboord kan gooien om een plek te markeren, bijv. als er iemand overboord valt zodat je de plek makkelijker terug kan vinden.

Ineens is de wind weer aan! Het kan hier van bladstil ineens gaan waaien (van nul naar windkracht 4). Het gordijn begint dan te wapperen, ons schip te schommelen en ik word wakker. Buiten is het ochtendgloren nog bezig. Prachtig mooi rood is de lucht achter de bergachtige kust. We liggen voor anker in een idyllisch baaitje van Rianxo. De groene kust met palmbomen op de glooiende berg en een mooi strand is ons uitzicht. Het is eb en even verderop zijn een groep vissers druk bezig met hele grote hengels met netten er aan, die ze over de grond trekken. Ik denk dat ze de Jacobsschelpjes vissen, maar zeker weten doe ik het niet. Zwaar werk, ze gaan maar door (2 uur lang) met in elk bootje twee vissers (groep van ca. 10 bootjes bij elkaar).

Gisteren (ma 18 aug) zijn we hier voor anker gaan liggen. We hebben ook een poging gedaan om aan het strand te zwemmen. Maar het is hier zo ontzettend koud, dat het niet is gelukt (alleen Wouter). Onbegrijpelijk dat het hier in de baai toch nog zulk koud water is, echt midden in de hete zon. Vervolgens zijn we Rianxo ingelopen. Het is een niet heel erg toeristisch dorpje. Een paar mooie plekjes. Een echt vissersdorp is het en daarom wilden wij wel een visje kopen. Uiteindelijk een grote supermarkt gevonden. En een super lekkere schol of zo gekocht. In de supermarkten staat standaard iemand helemaal in laarzen en een plastic schort voor, die de vis helemaal voor je klaar maakt, zodat je hem in de pan kan bakken. Goed om te zien hoe ze het doen, geen idee of het nog lukt om zelf te vissen, maar dan moeten we dit dus zelf zien te klaren.

Ben benieuwd, vandaag mogen de hechtingen uit Myrthe’s voet. Ons strompelkuitje loopt er de laatste tijd best aardig mee. Er zit geen pleister of gaas meer overheen. Best een raar gezicht die 7 touwtjes in haar vlees. Maar gisteren is ze er gewoon op blote voeten alweer de zee mee ingegaan. Rennen lukt nog niet. Ik ben alleen heel benieuwd of Roelof die touwtjes, op basis van de instructies van de dokter er zomaar uit mag trekken……… Ik ben blij dat Roelof de instructie heeft gehad!

Zondag 17 augustus hebben we nog een uitstapje gemaakt naar Santiago de Compostela. Het Pelgrimsoord wat iedereen wel kent. Ik kon mij er van te voren geen voorstelling van maken. We zijn er samen met het gezin van de Volonte heen gegaan. Het was een half uurtje (50 km vanuit Vilagarc) met de trein. Het grappige is dat je hier echt de tijd moet boeken waarop je reist met de trein (ook de terugreis). Gek, waarom dat nodig is en het voelt ook al gek om niet de flexibiliteit te hebben te bepalen wanneer je dan terug gaat reizen. In Santiago aangekomen is het toch wel een heel grote stad. Maar als je dan naar het oude centrum loopt, dan zijn er een aantal heel indrukwekkende, grote, oude gebouwen. Je waant je met die groteske, barokke gebouwen af en toe in een Romeins rijk. Je ziet er heel veel Pelgrims, met grote of kleine rugzakjes op. Soms zelfs op slippertjes of hakken?! Ze dragen de Sint Jakobsschelp, of aan hun rugzak of aan hun wandelstok. Voor deze mensen moet dit de afsluiting zijn van een voettocht. Wellicht hebben ze vanuit Nederland 2500 km gelopen in ca. 100 dagen. Je weet het niet! En dan op naar het plein met de Kathedraal en wellicht nog een uur of twee in de rij staan, om de apostel Sint Jakob of Jacobus de Meerdere te omarmen. Wij hebben de Kathedraal wel bewonderd, maar de apostel maar even gelaten.

Omdat we eigenlijk maar weinig weten van de geschiedenis van deze plaats, en de apostel Jakobus, geven we de kinderen een huiswerkopdracht om dit maar eens even uit te zoeken. Daar leer je weer een heleboel van:
Santiago betekent Sint Jakobus (Sant Lago). Het is om twee redenen het doel van pelgrims: Het is een oude Keltische weg naar het verre Westen, naar het einde van de wereld – Finis Terrae- een plaats en streek die door de Spaanse koning (met wat hulp van onze Karel de Grote) het eerst op de Moren werd veroverd. Hier wilden ze dus graag mensen bekeren, en Christenen naar toe hebben. Maar bovenal is het een bedevaartsoord, waar het goed bidden is. Omdat hier de overblijfselen van de apostel Jakobus liggen. Ze hebben trouwens ook nog een Universiteit, in een heel oud gebouw, nota bene met wifi waarop ik ook zou moeten kunnen inloggen. Helaas was ik mijn wachtwoord natuurlijk weer eens vergeten…

We liggen in de volgende Ria de Muros, bij een schattig vissersplaatsje.

Gisteravond trok de mist op. We hadden een mooie wandeling gemaakt naar de vuurtoren van Finisterre. En er stond ineens wind. We kwamen vanaf het strand weer terug met de dinghy bij de boot, die op de golven lag te stampen. Terwijl de achterkant een meter de lucht in vloog en weer beneden kwam probeerden wij op ons schip te klimmen. Het was duidelijk dat we hier niet meer rustig voor anker lagen. Dus het was of het schip in de haven leggen of even naar de volgende Ria varen. Dat laatste werd het.

Buiten op zee was het lekker zonnig. Helaas komt de wind pal uit het Zuiden (waar blijft die Portugese Noord?), dus we moeten weer kruisen. We varen weer langs rotsen en het is weer een prachtig gezicht hoe, met ondergaande zon de wolken om de kapen heen blijven hangen. Dan stuiteren we met 8 knopen snelheid Ria de Muros binnen (16 km per uur, en dat met het gewicht wat verplaats moet worden is echt indrukwekkend).
Terwijl we de Ria binnenvaren heeft Roelof met de korte golfzender contact met het Nederlandse netwerkje, de Antares (die liggen ook in Muros) en de Puff (die liggen in de volgende Ria). Gezellig. Maar daarna wordt het donker. Tegen de lichten van de haven inkijkend is het moeilijk zicht. We varen naar mijn idee heel hard en Roelof haalt snel zeil binnen. Wat zijn dat toch , die enorme platen? Gelukkig leest Roelof de gidsen goed. Mosselbanken is dus het antwoord. Oké. Bijna niet te zien, onverlicht. In het plaatsje schettert life hardcore muziek over de kade. Kennelijk een feestje. We vinden de Antares en gaan ernaast liggen, voor anker. Gezellig nog even samen een borrel. Oeps, helemaal de tijd vergeten. We gaan pas om 01.00 uur allemaal naar bed. Alleen Quirijn slaapt op tijd.

Vandaag, zondag, zijn jammer genoeg de winkels dicht. Kan ik niet alle toeristische dingen bekijken. Kijken kijken en niet kopen, want we hebben geen ruimte over voor veel extra’s.
Deze ochtend was er regen. Maar verder lopen we gewoon in t-shirt en als je de buien een beetje mijdt, is het heerlijk toeven.

We moeten zo gauw terug. We hebben Myrthe al 3 dagen belooft om Monopoly te doen, maar elke keer moesten we of alweer varen of was het veel te laat. Tja, belofte maakt schuld. Logies voor Jesper en Thomas is ook beloofd, de vraag is of we de Volonté weer in de volgende Ria gaan treffen. Leuk als we daar misschien even met alle vertrekkers weer samen kunnen zijn, want de Puff wacht ook nog tot maandag.

Na een dag klussen kunnen we buiten weer douchen zonder dat er water de bilge in lekt, is het toilet voorzien van nieuwe rubbers en zit de wc-bril weer vast. Wouter en Myrthe zijn met school begonnen (na een korte vakantie van 2 weken). Rekenen, lezen, taal, steeds ongeveer een uur. Het is wel wennen –met name voor ons- om te snappen hoe alle werkboekjes, werkbladen, kopieer bladen en andere bladen nu bij elkaar horen. Ook om Wouter en Myrthe een uur lang geconcentreerd bezig te houden is een mission impossible, maar toch lukt het de lessen af te maken.
Na vier dagen A Coruña hebben we ook wel weer zin om te verrekken. Dinsdagochtend (5 aug.) nemen we afscheid van de bemanning van de Antares die nog een paar dagen in A Coruña blijft. Wij gaan richting de “Ría de Corme y Laxe”. We varen heerlijk de “Ría de A Coruña” uit. Als we voorbij de vuurtoren Hercules van A Coruña zijn, valt de wind helemaal weg en motoren we een half uurtje. Daarna begint het weer te waaien, maar de “Portugese Noord” -zoals de hier heersende windrichting wordt genoemd- is blijkbaar op vakantie, want we hebben een zuidwesten wind tegen. Hoog aan de wind kunnen we als beste een westelijke koers varen. Alhoewel het niet hard waait is het toch hobbelig zo hoog aan de wind en het duurt niet lang voor de eerste last krijgt van zeeziekte… ’s Ochtends hebben Wouter en Myrthe nog wel wat aan school gedaan, maar nu het zo hobbelt en ze zich ook niet lekker voelen, lukt dat niet goed….
Doordat we moeten opkruisen wordt het toch nog een volle dag zeilen. We varen wat verder de zee op zodat we niet te veel last van de kapen hebben. De wind draait daar als het ware omheen en als je er te dicht op zit, loop je het risico de wind de hele tijd pal tegen te hebben. Het weer is niet echt mooi, het is zwaar bewolkt met zo nu en dan een buitje. Rond acht uur varen we de Ría de Corme y Laxe in en ankeren bij een prachtig strand bij het plaatsje Laxe. Met de zuidwestenwind liggen we hier heerlijk beschut. Vrijwel tegelijkertijd met ons zien we ook de WindoverSea iets verderop ankeren. Het is sowieso druk met Nederlanders hier, we zien nog zeker 2 andere Nederlandse zeilschepen liggen. Aranka tovert een onvervalste kom erwtensoep op tafel, wat heerlijk smaakt met dit grauwe, regenachtige weer. ’s Avonds varen we met de dinghy naar het havenhoofd, en lopen door het plaatsje Laxe heen. Een leuk plaatsje dat rondom het strand van de baai ligt. We drinken nog een erg lekkere kop koffie, en varen dan weer terug want het is inmiddels de hoogste tijd voor Wouter en Myrthe om naar bed te gaan.

We willen de Ría’s goed bekijken, dus we blijven een dagje liggen, ’s ochtends slapen we uit, daarna doen we school en ’s middags eten we een hapje in Laxe waar we een goede internet verbinding hebben en kunnen facetimen met mijn vader. Daarna zwemmen we nog even, maar het water is verbazing wekkend KOUD, dus we blijven er niet heel lang in. Ik breng Aranka met de dinghy even terug naar de boot. Myrthe wil graag nog even op het strand spelen, dus als ik terug naar het strand vaar schrik ik toch even als het strand waar zij aan het spelen was helemaal…. LEEG is. Enigszins ongerust speur ik vanuit de dinghy samen met Wouter het strand af. Wouter zegt: “Oh jongens, dit is helemaal niet goed!” Dan zie ik gelukkig net een stukje haardos boven het zand uitsteken, op de plaats waar Myrthe aan het spelen was. Wouter is er nog niet gerust op, maar als we op het strand naar de plek toelopen, ligt Myrthe met een grote lach op haar gezicht in een kuil, onzichtbaar vanaf het water. Weer een typische verdwijntruc van Myrthe….


Als de kinderen op bed liggen, verschijnt Myrthe opeens weer, ze kan niet slapen… Of beter gezegd, WIL niet slapen. Maar ze heeft een nieuwe truc bedacht, ze wil schoolwerk doen! Nou ja, daar kan je toch geen nee tegen zeggen. Even later zit Myrthe -ook nog heel geconcentreerd- te rekenen terwijl Aranka al in bed ligt te slapen.

Donderdag maken we de boot weer in orde om verder te varen (huikje eraf, val aan grootzeil bevestigen, dinghy optakelen, het motortje er afhalen etc. Rond een uur of één is het zo ver, en varen we de Ría de Corme y Laxe weer uit. Het is nog steeds een zuid-westen wind, maar als we hoog aan de wind varen draait de wind steeds gunstig om de kapen zodat we niet te veel omvaren met het kruisen. Er staat een lekker windje (15 knopen) en zo hoog aan de wind hebben we meer dan 20 knopen over het dek.

Onderweg komen we nog een andere Centurion tegen, die net omdraait, en zijn zeilen laat zakken midden op zee… De lijn van de boeg herkennen we al van een afstand. Als we in de buurt van Camarínas komen moeten we steeds verder van het land af sturen, tijd dus om overstag te gaan. De baai van Camarínas is nu inderdaad precies bezeild en even later lopen we met ruim 7 knopen naar binnen. Leuk dat er bij de haven vlak achter ons ook weer een Centurion ligt. Populaire boot hier…. Als we even later met de dinghy naar de kant varen maken we een praatje met de bemanning. Het is een Centurion 45 uit 1991, onverwoestbare schepen! Morgen mogen we wel even komen kijken… wie weet.

Bijna 20 jaar geleden waren Aranka en ik hier ook, per kano. We zijn toen samen met Geoffrey en Evelien in twee weken van A Coruña naar Muxia -wat in dezelfde baai tegenover Camarínas ligt- gekanood. Als we de baai invaren herken ik duidelijk het karakteristieke kerkje op de rotsen van Muxia. Ook het strandje waar we toen zijn uitgestapt kan ik me nog goed herinneren. Het is leuk om hier nu zoveel later weer te zijn…

´s Avonds proberen we of we een netwerkje via de korte golfzender kunnen maken samen met de Antares, Puff en de Tofino. Op sommige frequenties horen we niets maar op 8 Mhz band kunnen we elkaar redelijk goed verstaan. Waarschijnlijk liggen we nog erg dicht bij elkaar want deze frequentie kan je overdag tot 1000 mijl gebruiken en ´s nachts tot 8000 mijl.