Maandag 22 september eet Wouter op de Volonté die vanmiddag is aangekomen in Sines. Wouter ontving ze in de dinghy en deed daarna een poging om ze de haven binnen te loodsen (wat overigens neerkwam op in de weg liggen). De kinderen hebben alleen nog maar oog voor elkaar als ze weer bij elkaar zijn. Wouter en Myrthe hebben geluk want ze mogen bij de Volonté blijven eten. Wij ook, want we hebben lekkere garnaaltjes en nu dus ook een heerlijke rustige avond zonder kids. Handig hoor zo’n gratis oppas .
Behalve de Volonté kwamen er vandaag nog en heleboel Nederlandse boten aan, zodat de hele steiger ermee vol lag. Gisteren zijn er een heleboel Nederlandse vertrekkers aangekomen in de haven van Sines.
Dinsdag 23 september loopt de haven van Sines weer helemaal leeg. Wel acht Nederlandse vertrekkersschepen varen uit, het lijkt wel een Flottielje. Ook wij varen de haven uit. We zijn om 5.00 uur opgestaan en om 6.00 uur gooien we los. We vertrekken vroeg omdat we vandaag 65 mijl moeten varen naar de volgende ankerbaai en we daar graag een beetje bij tijds willen aankomen. Een Frans schip wat gisteren ruziënd aankwam vaart nu ook weer ruziënd weg, hoe houden ze dat toch vol, nou ja, Fransen… Binnen de havenkom hebben de meesten het zeil al gehesen en buiten de havenkom net buiten het ankergebied van de grote tankers, is iedereen aan het zeilen. Er staat best redelijk wat wind, helaas nog wel behoorlijk uit het Zuiden, dus we zullen wel moeten kruisen.
We krijgen direct al een paar buien over ons heen. Dat betekent hard werken, vooral Roelof zet de ene keer een rif in het zeil en dan weer er uit. Er staat af en toe behoorlijk veel wind in een bui, Roelof gaat naar voren om een Rif te zetten maar in de bui waait het zo hard dat hij maar meteen het derde rif zet, hebben we dat ook meteen getest. En dat terwijl de regen af en toe met bakken naar beneden komt, nou ja, lekkere douche zullen we maar zeggen, want het is lekker warm. De buien zijn niet mis en het zijn hele lage donkere wolken. Als we op afstand zien dat er regen uit komt proberen we met overstag gaan het één en ander te omzeilen. Geweldig leuk zijn de dolfijnen die hier weer lekker op vis aan het jagen zijn, maar toch af en toe even langs komen om te kijken. We zien ze niet lang, maar we zien er wel aardig wat.
Het is wel schrikken als we dan ineens tussen de zwarte wolken en regenbogen ook waterhozen zien. En dan horen we even later via de marifoon dat de Puff er midden in eentje heeft gezeten. Ze zagen hem op 100 meter aankomen over het water en konden nog net de fok wegdraaien en het grootzeil los zetten. In 10 seconden kregen ze een enorme bak wind over zich heen, ze gingen even flink schuin en daarna was het voorbij. Even later zien we er weer een ontstaan met een draaiende kolk uit de wolk boven ons. Indrukwekkend en imponerend, maar gelukkig zijn ze verder niet pal over één van de zeilschepen heen gegaan.
Even later klaart het op en ruimt de wind. Geen wolkje meer te zien, alleen een prachtig blauwe lucht met een lekker zonnetje. De wind is stabiel en komt precies uit de goede hoek. Het is een mooie kust met enorme klippen en rotsen. We worden opgelopen door de “Scoop”, een Nederlands zeilschip, zien we op de AIS. We proberen voor te blijven en trimmen ons een ongeluk aan de zeilen en halen het maximale eruit wat er in ons schip zit. Een tijd lukt het om de afstand gelijk te houden, maar dan komt ie toch voorbij. Gelukkig blijkt het een schip van zeker 46 voet en een veel hogere mast, daar zal het dan wel aan gelegen hebben…
Met laag staande zon varen we aan het einde van de dag om Cape De Sao Vicente. Bovenop de hoge klif staat een vuurtoren en heel klein zien we er mensen lopen, net mieren. Maar de wanden van de klif zijn alle kleuren bruin en rood, heel fraai. Ook zijn er in de klif grotten te zien die je eigenlijk met een zeekano zou moeten verkennen (Geoffrey zou ervan likkebaarden). We varen het hoekje om, vlak langs de kust en komen even later bij de ankerbaai bij Sagres aan. Was het eerst een lege baai, even later liggen er zeven Nederlandse schepen, het lijkt wel de Nederlandse vloot.
Maarten van de Ojala is vandaag jarig, en heeft ons allemaal uitgenodigd op zijn verjaardagsfeestje. Maar eerst zwemmen de kinderen naar de Volonté waar we vlak naast liggen. Ze spelen weer lekker met Thomas en Jesper en vandaag komen de jongens bij ons macaroni met ham en kaas eten. Het lievelingskostje van Myrthe en van mij. We zijn laat met eten en sturen dan toch onze kinderen gauw naar bed. Wij gaan dan zelf in het donker naar de Ojala. We hebben afgesproken dat de kinderen mogen bellen als er iets is. Maar dat voelt toch onrustig als je je eigen schip aan het anker ziet bewegen in het donker, wetende dat je kinderen er op zitten en je zit zelf 100 meter verder op een ander schip. Na 1 glaasje wijn voel ik ook nog de moeheid opkomen, en ga ik snel terug , hoe gezellig het ook is op de verjaardag van Maarten, met de hele Nederlandse club hier in Portugal, 1500 mijl van huis.
Tussen de waterhozen door naar mooi weer
7
Bij Sines aagekomen ziet het er uit als een drukke industriele haven. Er voer ook een megatanker naar buiten. Maar gelukkig is het kommetje waar de jachthaven is, vlak bij het plaatsje en ziet het er heel gezellig uit. Het is een kleine haven, met een mooi zandstrand in de kom waar we op uit kijken en tegen de berg aan de witte huizen met rode daken en een kasteeltje.
Gauw gaan de kinderen aan de slag met een rekentoets (school) die eerst moet worden afgerond. Terwijl zij aan de slag zijn, bak ik wentelteefjes van ons oude brood. Als iedereen klaar is gaan we om 12.00 uur eens naar het dorpje toe. We lopen langs het strand over een soort boulevard. Midden op de boulevard zijn trainingsapparaten geplaatst. Kan je mooi je conditie trainen met uitzicht werkelijk prachtig uit de haven de oceaan op. Geweldige plek. En even verderop is er zelfs een lift gebouwd om de berghelling op te komen. Het bouwwerk is zo gek dat Roelof dat absoluut wil uitproberen. Maar helaas, deze hele dure installatie van een lift aan het strand met 4 verdiepingen, en geheel afgewerkt met natuursteen, is niet functioneel. We vermoeden dat dit een typisch Europees projectje is geweest van een paar miljoen waarbij het onderhoud is vergeten. De lift is erg fraai, maar wordt nu gebruikt als plashok, want hij doet het niet. Gelukkig kunnen we wel met de trap omhoog, ons er nog steeds over verbazend waarom die lift er nou toch zou zijn geplaatst.
Het dorpje is heel aardig. Witte huizen, beetje Grieks aandoend met de donkerblauwe kleuren erbij en de rode dakpannen. Het is vrij stil voor een zaterdag. We wandelen wat rond en vinden een supermarkt om boodschappen te doen voor het feestje. Op zoek naar de noodzakelijke ingrediënten zoutvrije roomboter en slagroom. Dat blijkt in Portugal minder makkelijke producten dan in Nl om snel mee te slagen. Myrthe en Wouter hebben rood-wit-blauwe snoepjes ontdekt en willen daar de taart mee versieren voor het NL-feestje. Met alles wat we hebben gevonden gaan we terug naar de haven en aan de slag met de taart. Tenminste, Roelof en ik zijn hard aan het werk, de kinderen duiken in het water. De taart zou 2,5 uur moeten opstijven in de koelkast (maar we hebben maar een uur) en de cake die Roelof bakt zou een uurtje in de broodbak machine moeten. We maken alles klaar en nemen dan net als de kinderen nog even een verfrissende duik in het water. De Windoversea heeft een opblaasbare surfplank en de kinderen zijn er ook mee aan het spelen. Dolle pret hebben ze, en ze varen alsof het een standup plank is met de dinghypeddels door de haven.
Zondag 21 september maken we een relaxdag. We wandelen nog een keer naar het dorpje Sines om toch nog het kasteel te bekijken. Maar meer dan een mooi uitzichtpunt is het eigenlijk niet. Dat viel een beetje tegen. Nog even plaatselijke lekkernijen geproefd in het café en daarna gaan we ons weer vermaken bij de boot.
In de middag mogen we even de fietsen lenen van “De Verleiding”. Dat is leuk want even Noordelijker is een heel mooi leeg strand. Daar fietsen we naar toe. Er staat één golf op het strand. Maar die is zo indrukwekkend, daar wil je niet in zwemmen. Hij is echt hoog en stort zich met een hele lading zand op het strand en spoelt dan helemaal uit. Ongelofelijk wat een geweld. De kinderen kunnen het natuurlijk niet laten en gooien hun kleren in het zand en willen er wel in. Met enige overredingskracht hebben we ze op het strand kunnen houden en gewaarschuwd voor de golven. Leuk is dat op de achtergrond in zee de Verleiding, de Puff, de Antares en de Gavroche er aan komen zeilen. Dus we blijven niet te lang op het strand en fietsen weer terug. Dan kan Wouter mooi nog net op tijd de Volonté ontvangen door er met de dinghy naar toe te varen. Wij maken rustig het schip weer klaar voor vertrek morgenochtend heel vroeg.
Lissabon is een heel andere stad dan de Portugese steden waar we tot nu toe zijn geweest. Het centrum bestaat uit een strak stratenplan dat is gebouwd na de zware aardbeving die in november 1755 een groot deel van de stad verwoestte, icm hoge golven uit de rivier en branden die bij de aardbeving ontstonden. Verder heeft het centrum ook een gezellige uitstraling maar komt veel moderner over dan bijv. Porto. Later zien we wat verder naar het Oosten ook het oudere gedeelte van Lissabon dat meer lijkt op de andere steden die we tot nu toe hebben gezien.
De volgende dag spelen Wouter en Myrthe met Jesper en Thomas in het zwembad waar ze gratis in mogen. Wat dat betreft is de service in deze haven uitstekend, gratis zwemmen, gratis vervoer naar de supermarkt zodat je niet hoeft te slepen met je boodschappen en bovendien ‘s ochtends vers gebakken broodjes in je kuip. Daar kunnen we in de Nederlandse havens nog wel wat van leren… Ondanks de goede service hebben wij de haven wel weer gezien en varen we vandaag naar een ankerplek bij Seixal. We vertrekken ruim een uur voor hoogwater met het laatste eindje van de vloed zodat we nog wel wat stroom mee hebben, maar niet het gespook en de hoge golven die we bij aankomst in Oeiras hadden. De eerste 10 mijl de Taag op is tegen de wind in en varen we op de motor. Een groot cruise schip vaart recht op ons af, terwijl wij de stuurboordwal houden. Als hij te dicht bij komt roep ik hem toch maar even op via de marifoon om te checken of hij ons -in vergelijking met dit enorme schip- wel erg kleine scheepje niet over het hoofd heeft gezien. Hij bevestigt ons gezien te hebben en we zien zijn koers veranderen zodat wij ook gewoon onze koers kunnen houden. Toch een handig apparaat zo’n marifoon. Even later varen we langs de toren van Bélem uit het begin van de 16e eeuw, die is gebouwd als ceremoniële toegangspoort tot Lissabon om de ontdekkingsreizen te herdenken. Als we onder de brug “Ponte 25 de Abril” door varen horen we de auto’s eroverheen razen. Eerst denk ik dat de motor een raar geluid maakt, maar het zijn de auto’s die over stalen platen rijden. Voorbij de brug gaan we richting Seixal waar het nog fors stroomt en waar de ene ferry na de andere voorbij schiet.
De baai bij Seixal is heerlijk beschut. We zoeken even naar een geschikt plekje om te ankeren, maar er is niet heel veel ruimte en het stroomt hier behoorlijk. Dus we pakken, ook op aanraden van een Franse zeiler, een mooring (blok beton met een stevig touw en boeitje eraan) die nog vrij is. ‘s Avonds is er, als we via het boordnetje contact hebben met de boten die in Oeiras liggen, veel belangstelling voor deze ankerbaai, maar uiteindelijk komt alleen de Verleiding de volgende dag naar deze baai. Later horen we dat dit o.a. komt door een invasie van moeders c.q. schoonmoeders in Oeiras bij de Nederlandse boten die daar liggen.
Zaterdag is er geen school, heerlijk! Geeft toch een echt weekend gevoel, geen gezeur over ik heb geen zin, gewoon opstaan en iets leuks gaan doen. Vandaag gaan we naar Cascais, een mooi plaatsje ten westen van Lissabon. We gaan eerst met een ferry over de Taag naar Lissabon en van daar verder met de trein en komen dan ook weer langs Oeiras. Lijkt onhandig, maar ik ben toch blij dat we niet meer in die drukke haven liggen. Cascais is een heerlijk plaatsje waar we rondslenteren en lekker vis eten. Als we bij de haven zijn, zien we net de Antares voorbij varen die onder weg naar Oeiras is. Even later komen we Patrick, Bianca en hun twee kinderen van de Tofino tegen, wat is de wereld of in ieder geval Portugal toch klein… Zij zijn net aangekomen in Cascais en liggen nu in de haven. Het is leuk weer even bij te praten en te horen hoe het hun de afgelopen weken is vergaan.
´s Avonds is er het illumination feest, waar 26 kunstwerken, gemaakt met licht, door de stad heen staan. Wij hebben niet de tijd om alles te bekijken, maar we zien onder andere een mooie lichtshow waarbij de vier oerkrachten op een muur worden geprojecteerd, een Nederlands kunstwerk met lijnen licht door de lucht en prachtige verlichte vissen die in de lucht zweven. We moeten de trein van haf tien hebben anders missen we de laatste ferry naar Seixal waar onze boot ligt. Gelukkig halen we de ferry en hebben we zelfs even de tijd om nog wat boodschappen te doen op het station van Lissabon. Als we rond een uur of elf ‘s avonds bij de dinghy komen ligt die gelukkig nog te wachten. In het donker ploegen we tegen de stroom in naar onze boot. Het water spat behoorlijk op en Aranka en Myrthe (die voorin zitten) zijn behoorlijk nat als we bij onze boot aankomen.
Sintra is erg leuk, nadat we het plaatsje bekeken hebben lopen we richting de burcht Mouros. Het is een hele klim, maar ook een prachtige wandeling met prachtige groene vergezichten over Sintra en de omgeving met her en der een kasteeltje in de zon tegen een mooie groene bergwand aan. Als we bij Mouros komen kunnen we ook nog naar het Palace of Pena wat nog een stuk verder ligt. We hebben maar de tijd om een kasteel te bekijken en kiezen voor het Palace of Pena, dat ook op de wereld erfgoedlijst schijnt te staan, dus dan zal het wel bijzonder zijn. Na nog ongeveer een uurtje door klimmen komen we bij de ingang van het Park van Pena aan. We lopen eerst naar het paleis zelf toe, wat inderdaad prachtig in de bergen ligt met een mooi uitzicht. Het paleis was oorspronkelijk een klooster uit de middeleeuwen dat rond 1850 is verbouwd tot paleis.
Waarom precies weet ik niet meer, maar Myrthe heeft een boze bui. Zal wel iets van een ruzie met Wouter geweest zijn, pas nadat we een appeltje zijn gaan eten knapt ze weer op, en daarna is ze heel gezellig en geniet ze volop van het paleis en fantaseert ze honderd uit over hoe het zou zijn om hier te wonen. We lopen een mooie route door het park terug met een prachtig uitzicht op het paleis vanaf “Saint Catherine’s Heights”. Terug kijk ik verkeerd op de kaart en lopen we daardoor de verkeerde route terug (langs de weg) maar komen ook beneden. Wouter en Myrthe hebben een doorslaggevende inbreng in waar we eten, en zo komen we terecht in de Pizza Hut vlak naast het station. Wel praktisch want ook nu moeten we de trein niet missen omdat de laatste ferry uit Lissabon om tien uur (zondag) vertrekt.
We klimmen eerst naar het kasteel “Castelo de São Jorge”, oftewel het Kasteel van Sint Joris. Het kasteel ligt op de hoogste berg in de stad en je hebt een prachtig uitzicht over de rivier de Taag (Rio Tejo) en we kunnen ook onze ankerplek in de verte zien liggen. De fundamenten van het kasteel zijn uit de 6e eeuw voor Christus. In de loop van de tijd hebben zich op deze heuvel lokale Keltische en Iberische stammen, Feniciërs, Grieken, Carthagenen en later Romeinen, Sueben, Visigoten en Moren gevestigd (Tsja, ik wist ook niet dat deze volken allemaal hadden bestaan…, met dank aan Wikipedia). In 1147 is het kasteel samen met de stad Lissabon op de Moren veroverd. Volgens een legende zou ridder Martim Moniz zichzelf in de kier van de geopende poort van het kasteel hebben gegooid en zorgde er zo voor dat de andere christelijke soldaten het kasteel konden binnenvallen. We vinden nog het standbeeld van deze ridder Moniz. Later deed het kasteel ook nog dienst als koninklijk paleis. Wij genieten echter het meest van het prachtige uitzicht over de stad, waarbij je heerlijk kan zitten op een van de stenen bankjes, die in de kasteelmuur zijn gemaakt. Het is een heerlijk plekje en we zijn er wel een paar uur aan het rondkijken.
Na het kasteel lopen we verder naar het oosten door erg gezellige wijkjes met leuke winkeltjes en restaurantjes. We zoeken de kerk die er vanaf het kasteel erg mooi uitzag. Na enig gezoek en gevraag (waarbij ik een foto die ik net bij het kasteel van deze kerk had gemaakt laat zien) komen we bij de kerk Vicente en even later ook bij het Pantheon van Lissabon. De kerk is mooi, maar ook weer niet heel bijzonder van dichtbij. Het Pantheon vinden we wel erg leuk. Je kan helemaal omhoog klimmen vanwaar je zowel een mooi uitzicht over de kerk (binnen) als de omgeving hebt.
‘s Avonds zoeken we een restaurantje en zien een kapper waar Wouter en ik nog geknipt kunnen worden. We zijn bijna twee maanden onderweg en dus dat mag wel weer eens. De kapper maakt er werk van en even later loopt Wouter trots met een mooie kuif over straat. We eten heerlijk vis bij een restaurantje in deze gezellige wijk, met precies 3 tafeltjes… voordat we met de ferry weer terug gaan naar de boot en Lissabon achter ons laten. Een erg leuke stad en dat geldt eigenlijk voor heel Portugal waar we er erg van genieten.
Wouter en Myrthe doen echt hun best en om twaalf uur zijn ze klaar met school en kunnen we naar Porto. De haven ligt vlak bij de monding van de rivier de Douro en Porto ligt nog een stuk verder achter een hoge halfronde brug die we zien liggen. We hebben dus nog geen beeld van de stad. Maar het wordt al direct leuk als we er naar toe wandelen. We lopen langs de zuidzijde van de Rio Douro naar de karakteristieke brug “Ponte de D. Luis I” waar bovenop ver in de hoogte een metro rijdt en beneden de auto’s.
Dan komen we langs een botenwerfje waar gewerkt wordt aan de traditionele smalle houten schepen (Galets) die hier op de Doura druk heen en weer varen. Dit is nog het echte traditionele timmermansvakwerk. We zien geen stalen bouten, alles wordt met hout gedaan. De Galets varen nu met toeristen rond, vroeger werd hiermee de port vervoert vanaf de porthuizen die hier langs de rivier liggen.
Als we dichter bij de brug komen, wordt het drukker en meer toeristisch. Een oud gerimpeld dametje staat kastanjes te poffen. Aranka koopt een zakje kastanjes, het is lang geleden dat we dat gegeten hebben. Wouter en Myrthe vinden ze niet lekker (´Ieder nadeel heb zijn voordeel´). Heen lopen we onder over de brug waar ook de auto’s rijden. Het centrum is net zo leuk als het er vanaf de overkant uit ziet, vol met kerkjes, oude gebouwen met mooie gevels en leuke straatjes. Vanaf de “Sé Catedral” hebben we een mooi uitzicht en hier is ook een leuk museum met onder andere prachtige tegel muren. We genieten enorm van de stad, en lopen terug langs de bovenkant van de brug waar ook de metro rijdt. ’s Avonds eten we heerlijk verse vis die buiten op de barbecue wordt gegrild in het leuke wijkje vlak bij de haven.
We besluiten vandaag naar Aveiro te gaan. Dit is een leuk plaatsje en je kan er goed ankeren in een baai bij São Jacinto. We kunnen er mooi met laagwater binnenlopen als er bij de monding van de Ria de Aveiro weinig stroom staat. Wel is het donker als we Aveiro aanlopen, maar met de kaartplotter en de havenlichten is dat eigenlijk geen probleem. Volgens de pilot is het oppassen bij de havenmonding en kunnen er grote golven staan. Wij merken er niets van doordat het windstil is en doordat er nauwelijks getijstroom staat en varen heel rustig naar binnen. In het pikkedonker zoeken we een ankerplekje tegenover de steiger van de ferry. Voor het eerst slipt ons anker en dus ankeren we nog maar een keer. Ik trek het anker niet al te strak , maar er is hier geen wind en geen stroom, dus met een hoop ketting blijven we wel liggen.
Als we wakker worden zien we eigenlijk pas waar we liggen. Een mooi plekje. Aranka is nog moe en blijft een dagje op de boot als ik met Wouter en Myrthe een dagje naar het plaatsje Aveiro ga. Waar het precies ligt weet ik eigenlijk niet, maar de ferry waar we tegenover liggen gaat er ongetwijfeld naar toe. Vanaf de ferry zien we hoe hard het nu op de rivier stroomt. Ik kan me goed voorstellen dat het bij de monding flink kan spoken, als de stroom en de deining van de oceaan elkaar hier tegenkomen.
Aranka en de kids zitten lekker binnen en zijn school aan het doen.
Tot vlak langs de kust is het meer dan 20 meter diep. Als we op 15 meter diepte zijn, lijkt de rotskust akelig dichtbij en hebben we het idee dat als we hier 70 meter ketting overboord gooien we zo op de rotsen kunnen komen als de wind draait… We varen een paar rondjes en zien een paar ongebruikte moorings liggen. Vannacht zal er wel niemand meer komen, dus we pakken de buitenste mooring die er wel degelijk uitziet. Lekker dat we vast liggen, maar we hobbelen wel behoorlijk door de swell die om het eiland van de Atlantische oceaan komt. We gaan alle kanten op en je hoort de inhoud van alle kastjes heen en weer schuiven. De sinaasappelen lagen duidelijk niet goed en stuiteren nu over de bodem. Af en toe moet je je heel goed vast houden en weet je even niet meer wat boven of onder is.
’s Ochtends (9 sept 2014) worden we wakker en als we rondkijken liggen we op een prachtig plekje. Het rollen is inmiddels ook een heel stuk minder geworden en we zien allerlei grotten en doorgangen door de rotsen waar je –naar het lijkt- wel met de dinghy doorheen moet kunnen varen. De andere zeilboot (de Badjar) is er niet meer, die moeten dus midden in de nacht vertrokken zijn. Later als we in Porto zijn, horen we van de bemanning van de Badjar dat ze om drie uur ’s nachts vertrokken zijn omdat ze het te veel vonden rollen. Als ik navraag bij onze buren blijkt de mooring waar we aan liggen van een toeristen ferry te zijn die overdag de toeristen afzet op het eiland, aan de mooring wacht en ’s avonds de toeristen weer terug brengt. Wij moeten dus verkassen, maar zo overdag ziet het er allemaal een stuk overzichtelijker uit en we ankeren op ongeveer 12 meter en gooien een hoop ketting uit. Met dit kalme weer moet dat voldoende zijn.
In Nederland is het lekker nazomeren dankzij het hoge luchtdruk gebied wat er ligt. Maar wij hebben daar last van en hebben daardoor alleen maar zuidenwind. De straffe Portugese Noord is al 2 weken zoek en lijkt voorlopig ook nog niet terug te komen. Maar we mogen niet klagen, want er staat wind. Het andere zeilschip vaart eerst op de motor naar buiten en hijst daar de zeilen en maakt een slag naar binnen. Wij proberen meteen te zeilen maar komen nauwelijks vooruit in de steile golven die er rond de kaap bij Peniche staan. Als we het andere zeilschip alleen nog als klein stipje zien besluiten we ook eerst ruim een half uur naar buiten te motoren, dat blijkt een goede keuze want daarna lopen we met zeven knopen hoog aan de wind richting het zuiden. Hoe dichter we bij de kust komen hoe zuidelijker we kunnen varen. Totdat we echt dicht bij de kust komen, dan wordt de koers plotseling veel ongunstiger, tijd dus om overstag te gaan. Zo maken we handig gebruik van de windshift en maken een hoek van ca. 120 graden ipv de normale 90 graden. De wind draait door naar het zuid oosten en naarmate we vorderen kunnen we weer een steeds zuidelijker koers varen. Het is een prachtige heldere nacht met volle maan en we zeilen heerlijk. We moeten nog een slag maken om niet het TSS te doorkruisen. Het andere zeilschip zijn we al snel weer voorbij, wij lopen veel hoger aan de wind en tegen de tijd dat we bij de Cabo da Roca zijn is het andere zeilschip een klein lampje aan de horizon geworden.
In de baai bij Cies, staat midden in de nacht de wind ineens uit een andere hoek. Ons schip draait helemaal met haar kont naar het strand toe en ligt binnen de boeien, die het zwemgebied markeren. Ik waarschuw Roelof dat we toch wel heel dicht bij zo’n boei liggen. Roelof denkt dat bootlengte afstand die ik aangeef er vast wel 10 zullen zijn… Maar als hij dan toch buiten even komt checken ziet hij ook dat we op deze manier in de nacht die dikke boei gaan knuffelen. Even puzzelen hoe we het oplossen. Dan halen we wat ankerketting op. Sorry boei, je ligt weer eenzaam alleen!
Baiona is de laatste baai van deze Ria’s in Galicië. Het is wel een stoere, vanwege alle rotsen die langs de randen liggen. Zonder wind varen wij overal dicht langs. Maar het is duidelijk dat de Atlantische oceaan hier af en toe flink huishoudt bij harde wind.
Maar goed, wij zijn dus in de baai geankerd vlak naast de Win2Win, die we hier ook treffen. Wouter speelt met zijn speedboot, alhoewel het maar kort duurt voordat de besturing het niet meer doet en het bootje opgehaald moet worden met de dinghy. Binnen zit ook iets te veel water, drogen dus en hopen dat ie het dan de volgende keer weer doet…
De Antares loopt later op de avond ook binnen als wij net klaar zijn met eten. De kinderen springen altijd op als ze een bekend schip zien. En dit keer springen ze samen in de dinghy. Alleen de riemen liggen los. Dus dit vraagt wel heel goed teamwork om zo samen roeiend de Antares te bereiken. Het lukt ze toch, alleen op de terugtocht is de ingespannen samenwerking ze te veel en horen we een ruzie ontstaan. Maar ze brengen goed nieuws: borrel bij de Antares!
De volgende dag, zondag 31 aug., gaan we naar de haven, La Pinta bekijken. We krijgen bij La Pinta een Engelse uitleg via een geheugen stickje met microfoon en oordopjes. Een ontdekking voor de kinderen, die allebei naar het Engelse verhaal luisteren en de dopjes geweldig vinden, en daarna op ons schip ook beiden eigen oordopjes wensen om muziek te luisteren.
Volgende dag halen we even koffie in het café bij de haven. Gauw het internet op en snappen wat de wind de komende dagen doet en bedenken wat onze plannen worden. We besluiten deze dag even Viana do Castelo te bekijken en morgen naar Porto te vertrekken (nog 35 mijl varen). Veel wind is er de komende dagen niet en hij komt ook nog uit het zuiden (Waar is die Portugese Noord toch gebleven??). Er staat ook een soort mist, de rivier kan je verderop niet meer zien.