Gisteren hebben we een heerlijke zeiltocht gemaakt van ongeveer 40 mijl van São Nicolau naar Mindelo op São Vicente. We hadden goede wind en met een gemiddelde snelheid van ruim zeven knopen waren we om drie uur in Mindelo. ‘s Avonds gegeten en wat gedronken op de TiSento bij Agnes en Bas, was erg gezellig en ook leuk om hun verhalen weer te horen. We liggen in de jachthaven, heel comfortabel dus. Vandaag Mindelo verkennen. De komende week blijven we hier nog wel totdat we ergens na sinterklaas aan de grote oversteek naar Suriname beginnen.

We liggen voor anker bij het eiland Sao Nicolau. En ik ben weer blij dat we er zijn.

We hadden op zich een prima oversteek gedurende de nacht (schip doet alles uitstekend en vaart ons keurig droog zonder problemen overal heen; dus ik mag helemaal niet klagen). Maar ik werd helemaal gek van het geschommel. En wat mij anders nooit overkomt gebeurde, ik kon er echt niet bij in slaap komen. Gelukkig was het maar 1 nacht en geen oversteek van 3 weken!!!!

Nu liggen we bij Sao Nicolau. Tegenover ons liggen enorme klippen en de wind suist eroverheen en geeft af en toe valwinden op het water. We draaien daardoor alle kanten op, maar ons anker houdt prima en we schommelen niet. Er liggen nog 2 andere, voor ons onbekende,Nederlanders hier, een cat en een zeiljacht.
Roelof regelt direct onze bootregistratie bij de politie en wij gaan aan het schoolwerk beginnen. De nacht heeft ons aardig opgebroken. Dus ik doe nog een tukje. Myrthe maakt er slim gebruik van en vraagt terwijl ik slaap of het schoolwerk nu klaar is. Ik schijn ja te hebben gezegd. Ik weet het alleen niet meer. Maar als school dan toch klaar is gaan we gauw Sao Nicolau bekijken.

In de plaats Tarrafal waar we liggen is direct in de haven een leuk restaurant met een Hollandse eigenaar. Hij heeft jaren in Rotterdam gewoond en is nu 7 maanden met dit restaurant bezig. Ontzettend aardige man, waar we vast en zeker nog gaan eten.

We lopen een paar rondjes door de straten om een beetje een beeld te krijgen van Tarrafal. En dan komt er een busje langs dat naar Ribeira Brava gaat, de hoofdstad. We kruipen erin, niet wetende dat het op 23 km afstand ligt en wel een uur rijden is. Leuk is dat we zo direct veel van het eiland zien. We rijden langs enorme kliffen en over een pas dwars door de wolken (ca. 1400 meter hoogte). Het is boven op de berg echt fris. En dan rijden we langs diverse terrassen waar mais, bananen of iets anders wordt verbouwd. Het is hier duidelijk vruchtbare grond, met regen, er staan veel struiken en het is heel groen. Het heeft iets weg van La Gomera, alleen dan zonder bossen en met Afrikaanse bevolking i.p.v. Spaanse.

Ribeira Brava ligt echt helemaal tussen de bergen; mensen hebben zich hier in het verleden verstopt voor alle piraat aanvallen. Grappig dat hierdoor de hoofdstad niet bij een haven ligt maar midden in de bergen.
Het is een schattig plaatsje, heel relaxed, met veel groen, en leuke kleuren op de huizen. Er zijn hele smalle straatjes en diverse winkeltjes (veel chinese winkels, die zijn echt overal en in elke uithoek te vinden, waar we ook komen). Maar we zijn ook wel snel weer uitgekeken en het is al tegen het einde van de middag en dus tijd om weer terug te reizen naar onze boot.

We kunnen alleen geen bus meer vinden die naar Tarrafal rijdt. Dus toch maar ingegaan op het aanbod van een open truck om ons te brengen voor een schappelijk prijsje. We zitten op de houten bankjes in de laadruimte en het is behoorlijk fris in de wind achterin. De kids hebben er weinig last van en vinden het geweldig, maar als we weer boven op de pas in de wolken komen zitten we met zijn allen pinguinnend bij elkaar voor warmte.
Even later zijn we weer in Tarrafal en gaan naar het restaurant van de Nederlander. Daar eten we heerlijke tonijn. Wouter vind het ideaal dat hij hier in zijn eigen taal kan bestellen en bestelt dan ook bijna 2 frikandellen en friet. We worden weer warm en krijgen van het huis een heerlijk toetje met ijs. Super lekker.
In de tussentijd zien we op het nieuws dat op het eiland Fogo de vulkaan is uitgebarsten. En niet zo zuinig ook. Het ligt hier pal zuidelijk 100 mijl vandaan, en is 1 van de 10 Kaapverdische eilanden. De enige met een vulkaan, want de rest van de eilanden is wel door vulkanische activiteit ontstaan, waarbij de grond omhoog is gedrukt. Maar de rest heeft geen actieve vulkanen. Mensen worden uit de buurt van de vulkaan geëvacueerd. We hopen dat het geen mensenlevens kost, want kennelijk wil niet iedereen zijn huis of winkel verlaten.
Waarschijnlijk is deze vulkaanuitbarsting geen wereldnieuws, maar omdat wij hier nu zo dichtbij zitten maakt het op ons wel een enorme indruk.

De volgende dag rommelen we wat op de boot. Het is wat bewolkt en we zijn kennelijk nog steeds een beetje moe van een nacht overslaan. We doen school en proberen alle mail die we van zo veel vrienden ontvangen te beantwoorden. Het is Roelof gelukt om iets van internet-bundel te kopen. Mammie ontdekt ook dat we online zijn en skypet ons. Zo kunnen we ook weer heerlijk bijkletsen. En de kinderen begrijpen uit alle mails van de anderen dat het nu toch echt Sinterklaas is in Nederland en dat iedereen zijn schoen al zet. Nou in dat geval willen zij dat ook doen. Dus in de kajuitingang staan de schoenen gevuld met verlanglijstjes en tekeningen voor Sinterklaas. Er wordt bij gezongen en Myrthe pakt haar fluit weer eens. Is heel gezellig zo bij Sao Nicolau, maar zou er dan echt een zeilpiet langs komen vannacht??????

Het was onze bedoeling om gisteravond, zaterdag, te vertrekken van Sal naar São Nicolau wat zo’n 60 mijl ten Westen van Sal ligt. Omdat het ongeveer 80 mijl varen is, en we nu toch wel graag met licht willen aankomen, gaan we ‘s nachts varen. Dan vertrekken we net voordat het donker wordt en komen we ‘s ochtends aan. Vrijdag hebben we al uitgeklaard op Sal, maar zoals dat gaat met plannen loopt het dan toch altijd weer een beetje anders. Zaterdag spelen Wouter en Myrthe met de kinderen van de Lucy, een Zwitserse boot. Zaterdagmiddag worden ze ook nog uitgenodigd voor een waterballonnengevecht op het strand. Daar moeten ze natuurlijk aan mee doen. Ze hebben grote pret maar we zien het weer betrekken, het begint zelfs te regenen (en dat is best bijzonder op de Kaapverden). We hebben geen haast en dus besluiten we nog een nachtje te blijven en wordt ons vertrek uitgesteld naar zondag middag. Voordeel is ook dat de golven dan wat minder hoog zijn. ‘s Avonds gaan we weer in hetzelfde restaurantje eten waar ook de bemanning van de Lucy eet en nog van een andere Franse boot met kinderen. Voor de kinderen wordt een tekenfilm (Rapunsel) op de muur geprojecteerd. De kinderen zitten knus op een bankje naast elkaar en kijken vol bewondering (ook al kunnen Wouter en Myrthe van het Frans niets verstaan).

Nu zitten we ruimt 20 mijl ten westen van Sal. De boot schommelt behoorlijk maar we schieten lekker op. Vanavond hebben we via de SSB nog even contact gehad met de TiSento die ook op weg is naar de Kaapverden en nu zo’n 230 mijl ten zuiden van La Gomera voer, (als we het tenminste goed verstaan hebben want de verbinding was niet al te goed).

Het is gek hoe snel je je thuis gaat voelen op een ankerplek. Na vijf dagen begin je de andere zeilboten te kennen, we kennen onze buurman, een fransman, die op een boot woont en het restaurantje heeft waar we gisteren en eergisteren gegeten hebben, we hebben de bemanning van de Lucy leren kennen en we kennen Adrian, een visser die meestal dronken is etc. etc. En net als je je dan een beetje thuis begint te voelen ga je weer weg. Geeft bij mij altijd duaal gevoel, enerzijds is het raar om weer weg te gaan, anderzijds hebben we het ook wel weer gezien. En je thuis voelen kan zo maar het begin zijn van blijven hangen.

Anyway morgen ochtend komen we enigszins geklotst aan op São Nicolau, we zijn benieuwd hoe het daar weer zal zijn.

Onze positie is op 22:40 UTC: 16-45.6’N 23-26.1’W

Zo, net geankerd bij het eiland Sal, één van de Kaapverdische eilanden. Morgen gaan we inklaren. Lekker dat we vast liggen na 5 dagen varen en 800 mijl verder naar het zuiden. De aanloop was toch wel spannend, onder andere ook door wat we erover in de Imaray guide lazen:

“All charts of the Cape Verde islands should be used witch caution” en “lights simply DO NOT WORK” of “as no harbour other than Mindelo on São Vicente can safely be entered after dark – and even that should be avoided if possible.”

Maar ja, als je dan om tien uur ‘s avonds aankomt bij Sal, wat doe je dan? Nachtje wachten op zee leek ons niets en dus hebben we wat boeien en de nieuwe pier uit de Imray pilot als waypoints in de electronische kaart gezet (die inderdaad totaal niet klopte) en zo zijn we naar binnen gevaren. Bovendien was er weinig wind en ligt de ingang van de haven beschut. Dus Aranka op de voorpunt met een felle zaklamp om uit te kijken naar vissersbootjes, onverlichte boeien en andere obstakels. Gelukkig is de haven lekker vol met geankerde zeilschepen, maar precies midden tussen alle zeilscheepjes vinden we een mooi plekje en daar liggen we nu. We hadden Wouter en Myrthe beloofd ze nog even wakker te maken als we vast lagen, Myrthe heeft nog even een blik naar buiten geworpen, maar Wouter konden we niet meer wakker krijgen.

Morgen gaan we lekker rondkijken en genieten van het eiland.

We schieten nog steeds lekker op en het lijkt erop dat we ergens morgen avond (laat?) aankomen op Sal. Dit is dus de laatste echte nacht op zee. We zijn vandaag nog lekker opgeschoten en moeten nu zog zo’n 140 mijl tot Sal. Waarschijnlijk komen we daar morgen avond aan, zal wel in het donker zijn. Niet ideaal, maar wel te doen.

Vandaag hebben Myrthe en Aranka het wentelteefjes-restaurant op zee geopend. Dat was erg lekker en gezellig. Wouter heeft een hut gebouwd onder de tafel, waar hij ook wou slapen. Dat heeft niet zo lang geduurd, was denk ik toch wat oncomfortabel. Anyway, ze liggen nu weer samen in de voorpunt. Verder zitten we nu wel in het ritme, we genieten van de momenten dat we dieren zien. Vandaag kwam een grote schildpad voorbij zwemmen en hebben we vliegende vissen gezien. Ik dacht altijd dat ze alleen uit het water sprongen, maar ze vliegen echt een heel stuk door de lucht. Ik dacht eerst dat het vogeltjes waren…

Vanavond deed de SSB het erg goed, en konden we Ron (van de Verleiding), Leon (van de Puff) en ook Eric (van de Volonté spreken. Dat is toch altijd weer erg leuk als je zo midden op zee contact hebt.

Onze positie is op 17/11 21:20 UTC: 18-38.0’N 21-22.4’W

Nog maar 240 mijl tot het eiland Sal. Moet lukken in 2 etmaaltjes. Verder verheugt Wouter zich echt op het eiland Sal. Dat komt omdat Bas, zijn allerbeste vriend, daar ook naar toe gaat met kerst. Waarschijnlijk zijn wij dan net weer vertrokken, maar het idee dat ze dan toch allebei dezelfde plekken hebben gezien vindt Wouter erg leuk.

Tja, en wat gebeurt en nou zoal bij ons onderweg?

Nou, het is meestal spitsuur, voordat de nacht voor 12 uren invalt. Om 19.00 uur (UTC tijd) is het echt donker. Schemering kennen ze hier niet, dus het licht gaat echt om 19.00 uur uit. En de maan komt pas als een sikkeltje aan de horizon om 03.00 uur in de nacht, dus daar heb je ook maar weinig aan. Om die reden willen we voordat het donker wordt van alles geregeld hebben.
Dus om 17.00 uur begin ik met koken. Daar neem ik ruim de tijd voor, want als we van het ene oor naar het andere schommelen, is het nog best een kunstwerkje. Ik heb een heerlijk plekje in de keuken, waar ik me lekker klem kan zetten en toch overal bij kan. Ik moet ruime pannen kiezen, want als ik b.v. zoals vanavond gnochi kook met water tot de rand van de pan, loopt het er uit, ook al staat het gasfornuis cardanisch. Tijdens het koken is het dan ook een verbod voor de kinderen om in de buurt te komen, want het gebeurt me toch wel eens dat er kokend water over de vloer vliegt, en ik wil niet dat ze er per ongeluk onder staan. Maar het lastigst is nog om alles in de pannen te krijgen. Alles wat op het aanrecht staat schuift, dus het is altijd goochelen om je snijplankje en je mes en je groenten bij elkaar te houden, totdat het allemaal in liefst 1 pan ligt. En daarna is het weer goochelen om alles op de borden te krijgen en het bord dan met inhoud buiten te krijgen, zodat iemand het leeg kan eten.
Gelukkig is het me pas 1 keer overkomen dat ik tijdens het koken misselijk werd. Dat maakt het nog complexer, want dan moet je ook nog opletten dat je niet in de verkeerde pan, ehh… emmer, overgeeft (haha).
Stipt 18.00 uur eten we. Dan kunnen we met zijn allen even samen buiten zitten, nog in het licht. Daarna is het snel de afwas doen en de boot opruimen, zodat alles weer op zijn vaste plek ligt en het ook in het donker vindbaar is, en vooral niet door de boot vliegt.
De kinderen moeten zich dan ook vast klaarmaken voor naar bed. Tanden poetsen en voorlezen kan dan nog net. Vanaf 19.00 uur gebruiken we alleen nog de rode lampjes aan boord, omdat die niet verblindend werken voor degene, die buiten de wacht heeft. De kinderen mogen vanaf 19.00 uur ook geen aandacht meer vragen (hihi), want dan moeten Roelof en ik soms nog even puzzelen hoe we de zeilvoering doen voor de nacht. De snelheid doet er dan minder toe, comfort is veel belangrijker. Want in het donker zie je de golven niet meer, maar je hoort ze wel en voelt ze ook met het schommelen van de boot.
Om 20.00 uur gaat de eerste nachtwacht in. Ik zie altijd van te voren op tegen de nachtwacht. Maar achteraf was het dan toch altijd weer quality time. Je kan wat dommelen, boekje lezen of van muziek genieten en hebt alle tijd om dingen te overpeinzen. Maar soms ben je ook actief steeds de zeilen aan het trimmen, of scheepvaart om ons heen in de gaten aan het houden. En het grappige is dat je met het ingaan van de nacht altijd spanning hebt bij het idee dat je minder ziet, maar ben je gewend aan het donker dan zie je eigenlijk best veel (scheepvaart voert verlichting en zie je zo sneller, en verder kan je bij elke vallende ster weer een schietgebedje of wens doen, en de neonverlichting in ons zog van de algen is werkelijk prachtig). De ochtendwacht vind ik het allerleukst. Vanaf 7.00 uur wordt het licht en worden de kinderen wakker en komen gezellig buiten bij je zitten. Dan kletsen we wat af.

Gedurende de rest van de dag doen we eigenlijk niet zo veel. Af en toe wat bijslapen. Myrthe en Wouter hebben wel hun eigen rollen. Wouter zorgt heel goed voor het inwendige van de mens. Voor 12 uur krijgen we wat lekkers en om 16.00 uur regelt hij dat iedereen chips of een zoutje krijgt (net zoals bij Fay) en Oh, wat kan hij genieten van Noodles tijdens de lunch of wentelteefjes voor het ontbijt.
Myrthe vind het belangrijk dat er geen ruzie is en doet daar heel erg haar best voor. Ze doet alles samen met Wouter. Dat is dan meestal een luisterboekje of film buiten schooltijd, of gewoon ginnengappen om niets. Maar ja, ze heeft ook weer de koppigheid van haar vader plus moeder samen meegekregen, dus bij het uitzoeken welke film ze samen willen kijken (terwijl ze alles al 10 keer hebben gezien) gaat het dan toch wel eens mis, tot haar grote frustratie.
Ze kijken steeds meer films, die ik eigenlijk voor ons zelf heb meegenomen. Maar ja wij kijken tot op heden geen film. Ze hebben nu alle Harry Potter films gezien (laatste twee delen bij Thomas en Jesper). En ze kijken al naar de Pink Panther detectives en nu ook al naar de Scheepsjongens van Bonte Koe. Ook Engelse films worden nu gekeken en Myrthe zet de film steeds op pauze en leest dan de ondertiteling voor aan Wouter. Wouter wil ook de films “In de ban van de ring” zien. Maar eigenlijk is hij daar nog veel te jong voor. Want als hij ze dan heeft gezien droomt hij er toch weer van.

Onze positie is op 17/11 7:13 19-49.2’N 20-27.6’W

Vanochtend hebben we besloten om eerst naar Sal te gaan en daarna naar Mindelo te varen. We komen er bijna langs en anders lopen we ook wel het risico dat we alleen S Vicente zien. Bovendin is Mindelo nu afgeladen vol omdat de ARC daar ook ligt. Na Sal willen we nog naar S Nicolas en daarna varen we door naar Mindelo.

We zijn vandaag verder naar het westen gevaren en hebben de genua uitgeboomd. Dat schoot lekker op, maar vanavond ging het harder waaien en toen het meer dan 20 knopen werd, hebben we de genua ingerold. Op dit moment moeten we nog zo’n 290 mijl (van de 800), dus het begint wel overzichtelijk te worden. We hopen ergens tussen dinsdag avond en woensdag ochtend aan te komen op Sal.

Verder gaat alles zijn gangetje, we beginnen langzaam te wennen aan het leven op een varende boot. De sterrenlucht is weer prachtig, en het is ook fascinerend om te zien dat we een heel lichtgevend spoor achter ons aantrekken. Dat komt omdat er algen in het water zitten, die licht geven.

Onzer positie op 16/11 23:00 is: 20-32.6’N 020-01.8’W

We zijn inmiddels ongeveer halverwege de Canarische eilanden en de Kaapverdische eilanden. Blijft een hele plas water… Gisteren hebben we een paar keer een grote groep dolfijnen bij de boot gehad, dat is toch elke keer weer prachtig als ze door de lucht vliegen en bij de voorpunt zwemmen. Verder is onze sleepgenerator nu een dag in gebruik en hij lijkt het prima te doen. ‘s Nachts verbruiken we nu netto maar 5 amp. ipv 10 en overdag laden we ook meer stroom bij. Zoals het er nu uitziet is er weer een goede balans tussen de stroom die we maken en die we verbruiken.

Het weer is nog steeds prima, we hebben nu zo’n 15 knopen wind uit het NO, gisteren was er wat meer wind rond de 20 knopen en we lopen gemiddeld met 6 knopen naar het zuiden. Morgen moeten we besluiten of we eerst naar Sal varen (in het oosten van Kaapverdië) of direct naar Mindelo (in het westen). We verwachten dan ergens rond woensdag aan te komen.

Er zijn hier, nu we iets dichter bij de kust varen, weer wat meer schepen in de buurt (en dat moet je dan “ruim” opvatten met het dichtstbijzijnde schip op 50 mijl afstand…, maar het voelt toch alsof je niet helemaal allen bent op deze grote plas. Verder zijn de sterren adembenemend mooi. Het is heerlijk om buiten te zitten met muziek van Chris Rea en dan lekker van de sterren te genieten.

Kortom we raken lekker in geslingerd!