Vanochtend (maandag 19 mei) zijn we om negen uur vertrokken uit Bermuda. Eigenlijk hadden we gisteren al willen vertrekken maar toen kwam er net een frontje over met veel wind en regen dus doen zijn we nog maar een dagje blijven liggen. We varen samen met de Ojala, de Volonté en de Batjar die ook allemaal vandaag vertrokken zijn. Zo’n duizend mijl voor ons liggen de Win2win en de Lotus, dus er zijn genoeg boten op het water. We hadden vanavond contact via de SSB met alle boten. Leuk om ook te horen hoe het met de Win2win en de Lotus gaat.
Verder gaat het prima, Wouter was even zeeziek, maar heeft toch een rekenles gedaan net zo als Myrthe. Ook hebben we een walvis gezien, die vlak bij de boot zwom er nog een tijdje achter ons aanzwom. Een leuke begroeting van de oceaan voor onze oversteek.
Morgen vertrekt de ARC vanuit Bermuda richting Azoren. De ARC is een georganiseerde tocht waar je aan deel kan nemen. Er varen denk ik zo’n dertig boten met de ARC vanuit Bermuda nar de Azoren. Misschien zien we er nog wel een paar. Op dit moment is het erg rustig (10 knopen wind).
Onze positie is om 20 mei 01:45 UTC: 32-47N 63-07W en we varen een koers van 65 graden.
Woensdag 15 april vertrekken we vanuit de US Virgin Islands naar de Britisch Virgin Islands. Rond een uur of zeven halen we het anker op in Caneel Bay en varen hoog aan de wind naar Great Harbour op het eiland Jost van Dyke vernoemd naar een Nederlandse piraat. Een klein mooi eiland met nog geen 200 inwoners. Het is een prima zeiltocht, we varen in de beschutting van de eilanden en hebben wel wind maar nauwelijks golven. De White Witch loopt daardoor lekker. Bij het vertrek laveren we door het Durloe Channel waar we net bezeild door heen kunnen. Na een uurtje zeilen zijn we alweer in de Great Harbour. Er liggen hier veel moorings en we willen eigenlijk alleen even inklaren dus we besparen ons de moeite van het ankeren.
Het inklaren valt mee, alhoewel ik weer verschillende loketten af moet en dito formulieren moet invullen is het een stuk minder duur dan ik verwachte en na een half uurtje sta ik weer buiten. Als ik internet verbinding heb, app ik met de Volonté, om te horen wat hun plannen zijn. Ze twijfelen of ze vandaag al naar Bermuda zullen vertrekken, maar ze komen eerst ook nog naar Great Harbour. Een paar uur later komen ze aan en komen langszij aan de mooring waar wij ook aan liggen. Aangezien het weer nog niet echt gunstig is voor de oversteek naar Bermuda maar zeker ook niet voor de oversteek van Bermuda naar de Azoren besluiten ze nog een tijdje in de BVI’s te bijven. We varen samen naar Little Jost van Dyke, een klein eilandje ten noord oosten van Jost van Dyke waar het wat rustiger is. Hier liggen we heerlijk rustig met een prachtig uitzicht. We eten samen op de Volonté en we luisteren naar alle verhalen en ervaringen die zij sinds Mindelo hebben meegemaakt en wij vertellen onze verhalen. De kinderen zien we niet meer die zijn de nieuwste games en films aan het uitwisselen. ‘s Avonds na het eten logeren Jesper en Thomas bij ons. Blijkbaar is iedereen echt moe want de volgende ochtend slapen we allemaal tot na achten als een roos.
Nadat we ontbeten hebben gaan we samen met de Volonté-ers met de dinghy naar een heel klein maar prachtig eilandje Sandy Spit met een prachtig strand. Het is mooi, en we kunnen er lekker zwemmen, maar het is ook wel druk. ‘s Ochtends liggen er al direct een boot of zes met mensen die hier een dagje naar toe komen. Het doet wel Amerikaans aan, grote jachten, dikke mensen en veel volwassenen zwemmen met een soort zwemband om… We ontmoeten nog een ander Nederlands gezin die een wereldreis per vliegtuig maakt met round the world ticket. Ze hebben hier een week een zeilboot gehuurd en gaan dan verder toeren met een camper door de USA. Onze kinderen en Thomas, Jesper vinden het blijkbaar erg leuk om weer met elkaar te spelen, want ze hebben helemaal geen oog voor de kinderen van het andere Nederlandse gezin. ‘s Middags steken we over naar Cane Garden Bay op Tortola. Het is maar een half uurtje zeilen, maar we kunnen mooie foto’s maken van de Volonté en vice versa. In Cane Garden Bay liggen we heerlijk rustig voor anker. Het is een leuk en relaxed plaatsje dat weer erg Caribisch aan doet. ‘s Avonds blijven de Volonté-ers eten en bakt Aranka pannenkoeken. We besluiten er nog een dagje te blijven liggen, lekker een dagje lezen en wat klusjes doen. Aan wal kan ik zelfs een sim-kaartje kopen om te internetten. Helaas krijg ik het ding niet aan de praat en de winkel die hem verkoopt snapt er ook niet al te veel van. Nou ja, ook wel lekker rustig even geen Internet… Misschien lukt het later in Road Town wel om het kaartje aan de praat te krijgen. ‘s Avonds eten we bij de Volonté, Denise heeft een heerlijke macaronischotel gemaakt. Alhoewel we morgen vroeg willen vertrekken blijven we nog lang kletsen en nemen dan afscheid, maar waarschijnlijk niet voor lang. Wij gaan morgen naar Anegada, 25 mijl naar het noord-oosten, de Volonté gaat richting Road Town op Tortola. De kans is groot dat we elkaar een week later weer tegenkomen ten zuiden van Tortola.
Zaterdag vertrekken we rond negen uur. Op de Volonté is nog niemand te zien. We hebben geluk want het lijkt erop dat Anegada bezeild is. De wind komt uit het zuid oosten, waardoor we met een lekker gangetje kunnen zeilen. We beginnen zonder rif, maar de boot dreigt uit zijn roer te lopen en het gangboord ligt meer onder dan boven water. Er staat toch meer wind dan we in Cane Garden Bay dachten en dus zetten we alsnog een rif. Daarna lopen we als een zonnetje en komen rond het middaguur bij Anegada aan. We zien het pas op een paar mijl afstand liggen en het doet ons denken aan Barbuda. Het is een heel laag eiland met een prachtig strand omgeven door riffen waar je voorzichtig tussendoor moet. Gelukkig hebben ze hier een paar boeien gelegd zodat we makkelijk naar de ankerplaats toe kunnen varen. Nadat we geankerd hebben en school klaar is gaan we naar de kant. Er is meer bebouwing dan ik me had voorgesteld. We informeren bij de fiets en autoverhuur en reserveren twee fietsen voor morgen, dan kunnen Myrthe en Wouter mooi op de vouwfietsjes die we bij ons hebben. Het is maar een klein eiland dus we kunnen het makkelijk rondfietsen. ‘s Middags drinken we wat bij het Anegada Reef Hotel waar we een goede internet verbinding hebben en weer even mailtjes kunnen beantwoorden. Zondag gaan we om om negen uur naar de kant om de fietsen op te halen. Als ik het zadel wil verstellen heeft de jongen die de fietsen verhuurt geen sleutel hiervoor. Gelukkig heb ik die wel bij me, maar als ik het zadel weer wil vastdraaien is de bout lam gedraaid. Dus maar een andere fiets genomen. Het is wel typerend voor de BVI’s dat er echt totaal geen service wordt verleend. Als je een sim-kaart koopt hebben ze er geen idee van wat de instellingen zijn, als je een fiets huurt hebben ze geen gereedschap om de zadelhoogte in te stellen en als je ergens wat gaat drinken waar ze adverteren met WiFi internet hebben ze geen idee hoe het werkt. Echt onbenullig vind ik het en het is wel een groot contrast met de rest van de Carib waar iedereen juist uiterst behulpzaam was. Het zal wel komen door de grote hoeveelheid toeristen die hier komen.
Als ik de vouwfietsjes in elkaar zet zie ik dat er in het voorwiel van één van de fietsjes twee spaken zijn gebroken, daar zetten we Myrthe dus op, die is toch wat voorzichtiger dan Wouter. We fietsen naar het enige dorpje op het eiland, Settlement, waar niet veel te beleven valt. Helaas is de bakker dicht (zondag) en we fietsen door naar de oostzijde van het eiland naar Loblolly Bay waar een indrukwekkende branding staat. Hier zwemmen we, maar er staat een verraderlijk sterke stroming dus we gaan niet te ver het water in. We zitten heerlijk in de schaduw aan het strand en het is hier totaal niet druk. Later horen we dat het in het weekend in Anegada rustig is omdat alle charterboten dan van huurder wisselen en op Virgin Gorda of Tortola liggen. Nou dat komt dus goed uit, want hebben wij nu lekker de ruimte. Voordat we weer verder fietsen eten we wat bij een restaurantje aan het strand. We eten hier maar wat minder vaak in restaurantjes want een drankje hier kost ongeveer evenveel als een hele maaltijd in Suriname. Ook boodschappen zijn hier duur, een brood voor zes dollar is heel gewoon. Gelukkig hebben wij goed ingeslagen op St. Maarten en St. Croix dus hebben we eigenlijk weinig nodig.
Maandag vertrekken we vroeg vanaf Anegada richting het eiland Virgin Gorda. De afstanden zijn hier klein, alhoewel Anegada het verst buiten de overige BVI’s ligt is het toch maar 12 mijl en dus minder dan twee uur varen. Het lijkt of je over een stuk open zee vaart, maar in werkelijkheid is dat niet zo. Het rif onder Anegada loopt vrijwel door tot Virgin Gorda en geeft beschutting waardoor we alleen maar kleine golfjes hebben. Dat is altijd fijn want dan loopt de boot beter. Virgin Gorda heeft in het noorden een soort binnenzee, de “Gorda Sound”, met drie smalle toegangen. Daar lig je heerlijk beschut en het is ook een prachtige omgeving. We zoeken even naar een ankerplekje, dat is soms nog best lastig omdat alle ondiepere plekken zijn ingenomen door moorings. We vinden ten westen van Prickly Pear Island nog een stukje water van zes meter diep waar we het anker laten vallen. Hier liggen we prima, we zwemmen nog bij de boot en ‘s middags gaan Aranka en ik even naar “The Bitter End” aan de overkant met de dinghy. Myrthe en Wouter zijn aan het spelen en blijven liever op de boot. Het is toch nog een hele tocht naar de overkant, maar gelukkig zijn er geen golven dus we worden niet nat. The Bitter End is een resort waar ook een klein winkeltje zit waar we brood kunnen kopen, verder is er niet heel veel te zien. Dinsdag verleggen we de boot naar een mooring bij Saba Rock om de hoek, zodat we minder ver met de dinghy hoeven te varen. Vandaar varen we met de dinghy Eustatia Islands waar een prachtig snorkel gebied is. Het is weer prachtig om al het koraal te zien en we zien ook nog een grote pijlstaart rog. Als we terug zwemmen naar het strandje is het heel erg ondiep en met een golfje laten Myrthe, Wouter en ik ons over een rifje spoelen zodat we weer in dieper water terecht komen. Aranka heeft een slimmere route genomen en heeft geen last van deze ondieptes. ‘s Middags varen we weer naar een anker plekje ten zuiden van Prickly Pear Island. Wouter kijkt zijn ogen uit naar een echt enorm super jacht wat verderop ligt met oa en helikopter op het achterdek. Myrthe is duidelijk minder geïnteresseerd want als Wouter het een dag later nog over de helikopter op de boot heeft vraagt ze “Oh, was er dan een helikopter op een boot?”.
Woensdag varen we verder naar “
Vrijdag sta ik vroeg op om een brood te bakken, al het brood is op en op Peter Island is ook niets te krijgen. Om negen uur is het brood klaar. Myrthe en Wouter doen een eerste school blok voordat we gaan snorkelen bij Cabey Point. Daarna vertrekken we richting Norman Island. In het begin hebben we de wind mee, maar we draaien steeds verder naar het zuiden en de wind geeft steeds meer een aan de windse koers. Omdat het maar een klein stukje varen is hebben we alleen de genua uitgerold. Norman Island is met alleen de genua net niet bezeild, maar Pelikan Island dat iets noordelijker ligt is wel bezeild. We besluiten te stoppen bij Pelican Island om te snorkelen en leggen de White Witch aan een dag mooring. Het is er prachtig onder water. Het water is heel helder en we kunnen denk ik wel 20 meter ver door het water zien. Er is prachtig koraal en er zwemmen ook van allerlei vissen. Als we terug zijn moet ik toch eens opzoeken wat we nu allemaal gezien hebben. Na een uurtje snorkelen varen we verder en zoeken een ankerplekje in The Bight, een mooie en grote baai die ook vol met moorings ligt. We vinden een mooi plekje aan de zuid zijde van de baai van waar we ook makkelijk met de dinghy naar de grotten in Privateer Bay kunnen varen. Aan het eind van de middag komt ook de Volonté naar The Bight en ankert naast ons. ‘s Avonds is het weer vanouds gezellig. We hebben het over van alles, maar ook over het weer. Er blijven maar depressies over bermuda heen komen dus het lijkt alsof we hier voorlopig nog niet weg kunnen. Eric heeft het idee om met de zuidelijke wind, die er de komende dagen staat, weer terug te varen naar Sint Maarten om daar te provianderen. Sint maarten ligt ook al wat oostelijker en is daarom ook een beter vertrekpunt als we direct naar de Azoren zouden willen varen. HEt idee staat ons ook wel aan, en alhoewel we ons hier nog best langer kunnen vermaken op de BVI’s, hebben we het meeste na drie weken ook wel gezien.
Zaterdag varen we samen met de Volonté-ers eerst met de dinghy naar de grotten bij Privateer Bay en snorkelen daar. Ook hier is het water super helder. We zwemmen de grotten in met een zaklamp. In de grotten is verder niet heel veel te zien, buiten waar het koraal groeit en waar de vissen zwemmen is veel meer te zien. Als we later op de dag wat aan de kant drinken zien we dat hier ook een duikschool zit. We besluiten nog een dagje langer te blijven en bij Pelikan te duiken, het is een eenvoudig gebied en Eric en Denise zijn ervaren duikers, dus dat moet goed gaan. Zondag varen we eerst naar de duikshop om onze tanks te laten vullen. Dat is nog een heel gedoe omdat ze niet volgens de Amerikaanse standaarden gekeurd zijn. Nadat er eerst met de eigenaar van de duikshop wordt gebeld is het antwoord, nee, flessen mogen niet gevuld worden. Is echt heel gek want mijn duikfles is minder dan een jaar geleden nog gekeurd in een PADI-duikshop in Katwijk. Zelf nogmaals gebeld met de eigenaar en toen mocht het gelukkig wel. Eric huurt twee flessen zodat Denise ook mee kan duiken. Daarna varen we met zijn allen met twee dinghy’s naar pelican Island waarbij we toch nog behoorlijk nat worden van de golven die over komen. Aranka en de kinderen gaan snorkelen bij Pelikan Island waar de zee nog best ruw is terwijl Eric, Denise en ik gaan duiken. Wel erg leuk om nu vanaf onze eigen boot te duiken zonder duik instructeur. We maken een mooie duik en zien een grote rog en een enorme barracuda en weer een prachtig rif. ‘s Middags gaan we met de kinderen bij de boot ook nog even duiken op één tot twee meter. Wouter en Myrthe kunnen onderwater ademen door de reserve ademautomaat. Ik gebruik de laatste lucht in mijn fles om te kijken hoeveel lood ik nodig heb, blijkt dat ik ook zonder lood kan duiken. Vandaar dat ik erg veel lucht in mijn vest moest blazen om te blijven drijven met acht kilo lood…
Nadat we dinsdag ochtend 31 maart vroeg ons anker in Baie de Grand Case hebben laten vallen zijn we weer terug in “Europa”. Het Franse deel St. Martin is echt Frans, meer Frans dan Sint Maarten Nederlands aan doet. Ze betalen hier met de Euro, op Sint Maarten met de US$, ze spreken hier Frans, op Sint Maarten Engels, etc. Wat dan wel weer Nederlands is, is dat je overal voor moet betalen, voor de brug, om te ankeren etc. Op St. Martin daarentegen kost inklaren zes euro en verder hoef je niets te betalen, bovendien kan je in Grand Case heerlijk eten en hebben ze hier lekker stokbrood en croissants. Als we de boot klaar hebben (huikjes over de zeilen, dinghy in het water, wifi antenne buiten hangen etc.) en goed gokken met het wachtwoord voor het wifi netwerk van het restaurantje voor ons (“guest”) kunnen we ook weer even onze mail bekijken en skypen met het thuisfront. Op Barbuda was er nauwelijks mogelijkheid om te mailen of te skypen.
Woensdag brengt Wouter mij naar de kant. Ik ga een auto huren op het vliegveld. Nadat ik de verhuurder gebeld heb wordt ik keurig opgehaald en een half uurtje later ben ik met auto en al weer terug. Myrthe en Wouter zijn al goed opgeschoten met school en komen met Aranka met de dinghy naar de kant. We hebben een hoop tips gekregen wat we kunnen bekijken op St. Maarten en rijden eerst naar het Nederlandse deel, maar niet voordat we een paar stokbroden en wat lekkere Franse kaas hebben gehaald. Dat hebben ze op het Nederlandse St. Maarten natuurlijk niet… Even later rijden we over de Frans Nederlandse grens. Leuke vraag voor Triviant, grenst Nederland aan Frankrijk…, ja dus! We gaan naar Orient Beach, mooi, maar ook heel druk, dan zijn wij toch meer van de Barbuda beaches… Daarna rijden we door richting Philipsburg. We hebben Wouter en Myrthe een mini i-PAD beloofd voor de reis en hun verjaardag, maar ook verteld dat ze die pas in St. Maarten zouden krijgen waar je geen belasting betaalt. Scheelt toch weer twintig procent. Helaas is de Euro de afgelopen maanden ook zo’n dertig procent minder waard geworden, dus we hadden ze achteraf waarschijnlijk net zo goed in Suriname kunnen kopen, maar dat vertellen we Myrthe en Wouter maar niet. Anyway, sinds hun verjaardag is St. Maarten een soort magische bestemming geworden en sinds we hier zijn wordt ongeveer elk half uur gevraagd wanneer we nu naar de computer winkel gaan. Nu is het dus eindelijk zo ver! De kids zijn in een jubelstemming. Als er wordt geklierd hoef ik het woord iPAD niet eens te zeggen en ze zijn al weer muisstil. We vergelijken de prijzen in vier of vijf verschillende winkels, worden tureluurs van iPAD mini twee, drie en vier, maar vinden uiteindelijk een winkel die toch net wat goedkoper is dan de andere winkels en kopen ze dan maar. Nu komt het moeilijkste, want ze doen het nog niet, ze moeten eerst aan het Internet en dat hebben we nu even niet. We kijken nog wat rond in Philipsburg waar maar liefst drie cruiseschepen tegelijkertijd liggen afgemeerd. Dat is dan wel weer goed aangepakt, nergens in de Carib hebben we meer dan één cruiseschip gezien en hier liggen er drie…
We rijden ook door naar Maho bay waar de vliegtuigen die gaan landen vlak overheen vliegen. Als we aankomen is het erg druk. Als we de auto parkeren snappen we waarom, er kwam net een enorm vliegtuig van Air France aan. Die hebben we helaas net gemist. De vliegtuigen landen vanuit zee over het strand op de landingsbaan. Opstijgen gaat in dezelfde richting, dus vanaf het strand richting de bergen. Even later zien we een groot vliegtuig naar de andere kant van de landingsbaan taxiën en we blijven nog even kijken wat ie daar nou gaat doen. Nou dat is duidelijk want even later draait ie om en komt met een enorm geraas en met een paar honderd kilometer per uur onze kant op gestoven. Dat is toch wel angstaanjagend, zo’n enorm gevaarte wat op je af racet. Pas aan het einde van de landingsbaan komt ie los en voor ons gevoel kunnen we hem bijna aanraken. Aranka en ik duiken allebei inéén als het gevaarte over ons heen raast. Wouter heeft als eerste alles weer op een rij. Boos roept hij “Wat een waardeloze piloot, zo laag over mensen heen vliegen, dat doe je toch niet!” Waarschijnlijk was dit vliegtuig te groot om de andere kant op op te stijgen omdat daar ook nog wat bergen liggen waar je dan over of langs moet. In ieder geval hebben wij ook weer onze portie spektakel gehad!
Donderdag kijk ik eerst samen met Aranka naar de mast. Het rubber dat de mast ten opzichte van het dek moet fixeren is inderdaad helemaal losgeraakt en wil ook niet zomaar terug waar het hoort. Door de babystag wat losser te zetten en de groot schoot wat losser te zetten komt de mast wat naar achteren en nu lukt het om het rubber met een hamer weer op zijn plaats te slaan. Nu maar hopen dat het niet opnieuw los gaat, we zullen er in Nederland nog eens goed naar laten kijken maar het lijkt dat we voor nu het probleem goed opgelost hebben. Daarna gaan we naar de kant, brengen de was naar een wasserette en rijden de Pic Paradis op. Het laatste stuk moeten we lopen om bij een mooi uitzichtpunt boven op de berg te komen. ‘s Middags gaan we naar een Internet Café zodat Myrthe en Wouter apps op hun iPAD’s kunnen zetten. We hebben er een family account van gemaakt waardoor ik steeds toestemming moet geven als zij een app willen installeren. Enerzijds wel handig maar bij de twintigste app vind ik het wel mooi geweest. Bovendien moeten we weer terug om de was op te halen. We brengen de was eerst terug naar de boot om deze uit te hangen. Daarna gaan we boodschappen doen, en niet zo maar boodschappen… We slaan de voorraden in voor de oversteek terug naar Europa. Hier kan je veel krijgen en bovendien zijn de prijzen redelijk. Op de BVI’s en Bermuda is alles veel duurder dus alles wat houdbaar is kopen we voor acht weken in. Dit levert een paar uur later twee tot de nok toe afgeladen winkelwagens vol met boodschappen op. Het is nog een hele uitdaging om alles eerst in ons piepkleine huur autootje te proppen, het daarna met de dinghy naar de boot te brengen en het dan weg te stouwen. Dat laatste laten we voor morgen, we gaan eerst nog een hapje eten. Het is inmiddels tegen negenen en bij de meeste restaurantjes is de keuken al dicht. Gelukkig vinden we nog een restaurantje waar we lekker kunnen eten. We komen pas na elven terug op de boot. Vrijdag klaar ik eerst nog uit, daarna lever ik de auto weer in en de rest van de dag doen we rustig aan.
We halen zaterdag 4 april om half acht ons anker op in Grand Case en vertrekken naar St. Eustatius. We kiezen ervoor om langs de oostzijde van St. Maarten te varen zodat we iets ruimere wind hebben richting St. Eustatius. We hebben een lekkere zeiltocht van ongeveer veertig mijl met 10-15 knopen wind. Halverwege check ik het rubber dat de mast ten opzichte van het deck fixeert. Helaas is dit toch weer losgekomen, daar moet dus een betere oplossing voor komen. Het lukt wel om onderweg, zo goed en kwaad als het gaat, het rubber weer tijdelijk vast te zetten met een hamer. Aangekomen in St. Eustatius ontdekt Aranka ook nog dat er koelvloeistof onder de vloer in de bilge ligt. Als we in de bak onder de motor kijken zit daar zeker 3 liter koelvloeistof in. Als we het niveau van de koelvloeistof checken is dit nog helemaal vol. Het blijkt dat het oude probleem dat we eerder ook hadden weer terug is waarbij koelwater in het interne koelsysteem loopt waardoor dit vervolgens overloopt. Dat is erg vervelend, want zo kunnen we de motor niet goed gebruiken. We moeten kijken waar we dit laten repareren, op de Maagden eilanden of terugvaren naar St. Maarten waar meer voorzieningen zijn. We kiezen er voor om onze tocht gewoon voort te zetten, en hopen dat we de problemen van de mast en de motor op de Maagden eilanden kunnen oplossen. Wordt vervolgd.
Als we komen aanvaren bij St. Eustatius vallen ons de grote hoeveelheid olietanks op het eiland op. Wel zijn ze heel netjes “uit het zicht” gebouwd zodat je ze vanuit Oranjestad niet ziet liggen. Ook liggen er verschillende olietankers die aan het lossen of laden zijn via een landsteiger die de zee in is gebouwd en via een grote meerboei die een paar mijl uit de kust ligt. We kunnen ons niet voorstellen dat al deze olie voor St. Eustatius zelf bedoeld is, blijkbaar wordt hier ook veel in olie gehandeld. We meren af aan een mooring, en varen even later met de dinghy naar de haven. Daar kunnen we bij de Nederlandse Marechaussee in een tot kantoor omgebouwde zeecontainer inklaren. Het valt al meteen op dat hier Nederlandse politie auto’s rondrijden. De spreektaal is Engels, maar de meeste mensen spreken ook Nederlands wat Myrthe en Wouter leuk vinden. Als we in- en ook direct weer uitgeklaard zijn, lopen we naar Oranjestad. Oranjestad ligt deels beneden bij het strand waar ook veel ruïnes vanuit het verleden te zien zijn.
Het tweede deel van Oranjestad ligt boven op de klif die vrijwel loodrecht omhoog komt achter het strand. Om naar boven te lopen is er een steil pad omhoog dat het slavenpad wordt genoemd. De onvoorstelbare schaal van de slavernij wordt hier weer pijnlijk duidelijk en het is ook wel confronterend om hier omhoog te lopen. Boven op de klif bekijken we het Fort Oranje dat prachtig is gerestaureerd. Het plaatsje is gezellig en hier en daar zie je typisch Nederlandse trekjes. Wel raar dat hier zo’n leuk stukje Nederland ligt waar ik maar zo weinig van weet.
Zondag is het pasen. Met behulp van Wikipedia probeer ik Myrthe en Wouter bij te brengen wat voor feest dat is. Ik krijg natuurlijk allerlei vragen terug waar ik eigenlijk ook niet altijd het antwoord op weet. Zo vraagt Myrthe waarom het volk ervoor kiest om Christus te laten sterven en Barrabas de moordenaar te laten leven? Wie het weet mag het zeggen, eens kijken of er ook nog “schriftgeleerden” onze blog lezen. We gaan vroeg op pad want Aranka en ik gaan om negen uur een duik maken bij het “hangover reef” voor St. Eustatius. Myrthe en Wouter blijven bij de duikschool spelen waar ze ook wel een woordje Nederlands spreken. Het is prachtig onder water. We zien een schildpad, hele grote kreeften en een grote groene moreen, maar het mooiste vind ik het koraal dat met al zijn kleuren en bijzondere vormen een prachtig onderwater paradijs vormt. Ik neem de GoPro camera mee die ik van Aranka voor mijn verjaardag heb gekregen op een lange stok. Hiermee kan ik vissen van dichtbij filmen. Een kreeft heeft zich verstopt in een koraal pot en als ik de camera er dichtbij hou probeert de kreeft nieuwsgierig met zijn voelsprieten te ontdekken wat dit nu weer voor apparaat is. Het lijkt wel of ie ermee wil spelen. Alhoewel ik een grotere gasfles (15 liter) heb dan Aranka (12 liter) is mijn fles toch eerder leeg. Ik ga vast naar boven en na tien minuten komt Aranka ook weer boven samen met Uri, de duikinstructeur.
’s Middags gaan we samen met Myrthe en Wouter snorkelen voor het strand. We zien de oude kademuur onder water met ook weer prachtig koraal en ook heel veel vissen. Terug op de boot versiert Aranka samen met Myrthe en Wouter creatief onze paaseieren. De hardgekookte eieren worden monster, konijn, schildpad en haai met hulp van stukjes wortel, komkommer en wat mayonaise.
Maandag staan we weer vroeg op. We willen eerst naar de rand van de vulkaan lopen en daarna ook nog naar Saba varen. Om zeven uur zijn we al op pad en lopen door een mooi bospad omhoog onder luid geklaag van Wouter die helemaal geen zin heeft om omhoog te klimmen. Als we boven komen hebben we een prachtig uitzicht over de krater met oneindig veel kleuren groen in een nog laag staande zon. We genieten ervan als we fruit eten en zelfs Wouter moet toegeven dat dit toch wel de moeite waard was. Ondertussen scharrelt een haan bij ons rond en probeert ook van de speculaasjes mee te genieten. Grappig is ook dat op deze berg allemaal heremietkreeftjes lopen. Gewoon op het land is dat best wel gek. En we zien ook nog een kleine slang, die hier alleen op St. Eustatius voorkomt. Terug rennen de kinderen van de berg af, waardoor we om 10.00 uur alweer in het dorpje staan. Het begint nu pas echt heet te worden. Myrthe en Wouter sluiten vriendschap met een hond en vragen of hij mee mag op de boot. Het lijkt wel of de hond ook Nederlands verstaat, want die blijft daarna braaf met ons meelopen tot de dinghy. Maar we beginnen pas aan huisdieren als we weer terug zijn in ons eigen huis.
’s-Middags rollen we de fok uit en varen we naar Saba. Het is maar een paar uur varen en je ziet Saba al duidelijk liggen vanaf St. Eustatius. Bij Saba zijn er twee plekken waar je aan een mooring kan liggen, ten zuiden van Saba lig je dichter bij de haven, maar ook vol in de wind die uit het zuid-oosten komt, en ten westen van Saba bij “Ladder Bay” waar je veel minder deining hebt maar wel weer ver van de haven ligt. We kiezen voor een mooring aan de west zijde. Het waait hier nog steeds hard met windstoten tot 35 knopen. Als we met de dinghy naar de kant varen hebben we het eerste stuk wind mee, maar het laatste stuk naar de haven toe komen we maar langzaam vooruit tegen de golven. Ook hier weer gewoon Nederlandse douane, maar het kantoor is dicht. Gelukkig kan de havenmeester de douane beambte bellen en tien minuten later komt ze aanrijden. In het haventje van Saba is verder weinig te beleven en we willen nog wel even in het dorpje rondkijken. De mevrouw van de douane is zo vriendelijk om ons mee te nemen naar het dorpje “The Bottom” wat ondanks zijn naam toch een paar honderd meter hoger ligt. Alhoewel het tweede paasdag is en alles dicht is, ziet het er toch erg leuk uit. Alle huizen zijn in dezelfde stijl gebouwd. Allemaal wit met rode daken, en dat midden in een prachtig groen eiland.
Saba is een ongelofelijk steil eiland. Ook waar wij voor anker liggen komen de rotsen vrijwel loodrecht uit het water en zijn echt hoog (paar honderd meter). Voordat hier een haven werd gebouwd, was de enige mogelijkheid om hier aan land te komen een lange trap in “ladder bay” die in de rotsen in gemaakt. Alle goederen werden toen via deze trap omhoog gesjouwd. In de jaren vijftig werd door Nederlandse Ingenieurs gekeken hoe er een weg op Saba kon worden aangelegd. Volgens de Nederlanders was dit onmogelijk, maar de inwoners van Saba namen daar pgeen genoegen mee. Joseph Hassel volgde een cursus wegen bouwen en bouwde daarna samen met de inwoners van Saba met de hand een weg. Een vergelijkbaar verhaal is er over het vliegveld, ook dit was volgens Nederlandse ingenieurs onmogelijk. De inwoners van Saba hebben toen een piloot uit St. Barth gevraagd of hij dacht dat hij op een vlakke rots in het noord oosten van Saba zou kunnen landen. Hij dacht dat dit wel mogelijk moest zijn. De inwoners van Saba hebben de rots toen zo vlak mogelijk gemaakt en de piloot is er geland. Nu ligt er een vliegveld…
Terug lopen we naar de haven. De terugweg in de dinghy duurt lang en we worden echt zeiknat. We kijken wel jaloers als we een grotere dinghy planerend voorbij zien scheuren waar ook nog iedereen droog blijft. Nou ja, zo blijft er altijd wat te wensen over… ’s Avonds gaat het harder waaien en we twijfelen of we de dinsdag nog wel aan wal willen/kunnen gaan. We besluiten het toch te proberen, maar gaan niet helemaal naar de haven, maar naar de trap of “The Ladder” die wel wat vervallen is maar nog prima te beklimmen. Er staat vandaag niet zo veel deining en we tillen de dinghy op een steil kiezel strandje bij het begin van de trap. De trap heeft 483 treden (Myrthe heeft het nageteld) en komt ook weer uit bij het dorp The Bottom. Wouter vind al dat klimmen maar niks maar komt gelukkig halverwege de trap op stoom en komt toch nog vrolijk boven. We liften naar het andere plaatsje Winward en rijden met een Ier mee over “The Road that couldn’t be built”. Het is inderdaad knap om hier een weg aan te leggen, maar we hebben op La Gomera en Tobago nog wel steilere wegen gezien. Zegt waarschijnlijk meer over de Nederlandse Ingenieur’s die dachten dat het onmogelijk was hier een weg aan te leggen…
In Winward doen we wat boodschappen, halen informatie over de wandeling naar de top van Mt. Scenery. Het is ongeveer negentig minuten wandelen wat toch wel meevalt. Desondanks klaagt Wouter weer steen en been dat hij nu al weer een berg op moet lopen, “Pap, waarom doen we dit eigenlijk?” Ook nu draait hij gelukkig weer snel bij als ik hem vertel dat hij later aan zijn kinderen kan vertellen dat hij nog op Saba aan land is gegaan op The Ladder en daarna naar het hoogste punt van Nederland is gelopen. Daar zullen ze vast trots op zijn. Daar is Wouter wel gevoelig voor en even later rent ie weer vrolijk voor ons uit. We lopen over een prachtig sprookjesachtig pad door het regenwoud. Prachtige planten met enorme bladeren, waartussen het pad omhoog kronkelt. Na een half uurtje nemen we een afslag naar Maskehorne Hill. Na tien minuten lopen hebben we een prachtig uitzicht over Windward. Hier lunchen we. Boven op de berg zien we waarschijnlijk niet al te veel, want de top van Mt. Scenery zit in de wolken. We lopen weer terug naar het pad dat naar de top van Mt. Scenery gaat en lopen omhoog. Het pad blijft prachtig (totaal bijna 1000 traptreden zijn erin verwerkt). Boven zijn twee uitzichtpunten, het op één na hoogste punt van Nederland en het aller hoogste punt van Nederland. We lopen eerst naar het op één na hoogste punt. En inderdaad veel zien we niet, we zitten midden in een wolk. Daarna lopen en klauteren we naar de echte top en staan we toch mooi op het hoogste punt van Nederland op 877 meter. Erg lang genieten van het uitzicht hoeft niet want ook hier is alles grijs. Nou ja, je kan niet alles hebben. Terug lopen we een andere route en komen we nog langs de “Ecolodge” waar we wat drinken. Dan lopen we terug naar Winward en liften terug naar The Bottom. We dalen weer af langs de The Ladder en gelukkig ligt onze dinghy nog netjes op zijn plaats. Rond een uur of vier zijn we terug bij de boot, we maken de boot klaar om te vertrekken en net voordat het donker wordt gooien we de mooring los en rollen de genua uit en zetten koers naar St. Croix. We hebben een hele rustige overtocht, er is genoeg wind en zelfs met alleen een dubbel gereefde genua lopen we nog tussen de vijf en zeven knopen voor de wind. We hebben wel een probleem met de stuurautomaat, die elk half uur een alarm geeft en dan begint te slingeren. Wel vervelend al die problemen met de boot. We moeten wel het één en ander opgelost hebben voordat we de oversteek naar de Azoren kunnen maken. Gelukkig kunnen we er nu wel mee doorvaren, we resetten steeds het kompas als de stuurautomaat een alarm geeft en dan gaat het goed. ‘s-Ochtends rond een uur of negen komen we aan in Christinasted op St. Croix, USA.
