Nadat we heerlijk geslapen hebben achter ons anker is er woensdag voor de kinderen school. Ik ga ondertussen kijken hoe ik kan inklaren. De havenpolitie is erg vriendelijk en na het invullen van de nodige papieren moeten alleen de paspoorten nog op het vliegveld gestempeld worden. Volgens de havenpolitie kan ik dat alleen doen en hoeven Aranka en de kinderen niet mee. Daar denken ze (uiteraard) op het vliegveld weer heel anders over. Gelukkig hebben ze prima internet op het vliegveld dus kan ik alle mail en alle reacties op onze blogs downloaden. Ontzettend leuk om te lezen. Daarna dus taxi terug naar Espargos (stadje midden op het eiland) en busje terug naar Palmeira waar we met onze boot liggen. ‘s Middag samen met het gezin opnieuw naar het vliegveld. We hebben pech want er vertrekken net twee vliegtuigen en dus moeten we (best wel) lang wachten. Het Internet doet het gelukkig nog steeds dus we kunnen mooi wat mails beantwoorden. Uiteindelijk wordt het rustig en is ook de lunchpauze van de politie voorbij en dan krijgen wij ook onze stempels in ons paspoort. We gaan terug naar Espargos, lopen wat rond, kopen een internet SIM en gaan lekker op het centrale pleintje wat drinken en relaxen. ‘s Avonds eten we een lekker visje dat we gekocht hebben van een andere boot die hier al wat langer ligt en zo wat bijverdient. ‘s Avonds zijn we nog steeds moe van de oversteek en gaan we vroeg slapen.
Sal bevalt ons prima! De mensen zijn ontzettend vriendelijk en vrolijk en het komt allemaal erg relaxed over. Palmeira is een klein vissersdorpje waar het lijkt of de tijd heeft stil gestaan. Elke ochtend is het een drukte van jewelste als de vissersbootjes binnen lopen en de vis wordt schoongemaakt op de kade. Hier komen ook elke ochtend weer een paar busladingen toeristen uit Santa Maria naar kijken, die een uurtje op de kade worden gedropt en dan weer vertrekken zodat de rust weerkeert. De vrouwen lopen hier met grote schalen op hun hoofd (voornamelijk voor de bus-toeristen) en verder lijkt het of iedereen een beetje in de schaduw hangt. De bevolking is opmerkelijk jong (gemiddelde leeftijd 19 jaar) en dat merk je ook als je rondloopt, veel vrolijke jonge mensen. Aan het eind van de middag lopen de cafeetjes vol en hoor je vanaf de terrasjes liedjes zingen en soms een gitaar spelen. Kortom hier kan je uitstekend tot rust komen.
Donderdag doen Wouter en Myrthe hun school voordat we naar Santa Maria gaan. We nemen een busje is Espargos naar Santa Maria wat een grote stad in het zuiden van Sal is. Al van een afstand vanuit de bus zien we een heel ander soort stad. Grote hotels en resorts langs de kust. Het is duidelijk, dit is waar alle toeristen naar toe gaan die we op het vliegveld zagen vertrekken. Bij het strand is er allerlei vertier, huren van Squads, (ahhhh Pap, alsjeblieft….),surfschool, duikschool, flyboarden etc. Maar je kan er ook heerlijk zwemmen. Myrthe krijgt vlechtjes en kraaltjes in haar haar, en we relaxen een middag deels op het strand deels op een terrasje. Kortom het lijkt wel vakantie… ‘s Avonds eten we een heerlijk visje bij een Australiër voordat we weer met de bus terug gaan naar Palmeira.
Vrijdag doen Wouter en Myrthe hun rekentoets van blok vier. Ze doen het beiden goed, maar Myrthe doet echt haar best en controleert ook alle sommen zodat ze de toets foutloos maakt. Myrthe is om elf uur al klaar met school en Wouter geven we de rest van de dag ook maar vrij, want die heeft geen zin meer. Kortom, het is weekend!. We gaan met een taxi naar Pedra de Lume waar volgens de Imray Pilot een leuk haventje is en volgens het Internet ook nog een zoutwinning is waar het leuk is om te kijken. Als we de taxi zijn uitgestapt staan we echt “in the middle of no-where”. We zien een paar huisjes op een droge vlakte, een verlaten en half vergane kabelbaan en verder een grote droge woestijn… Het haventje is inderdaad wel aardig, maar Aranka en ik denken allebei hetzelfde, “Was dit wel zo’n slim plan…?” De taxi is weg en hier is verder helemaal…NIETS. Zo nu en dan steekt de wind op en waait er een stofwolk door de lucht voordat alles weer stil wordt.
Toch zou hier nog die zoutwinning zijn…. We slaan op goed geluk een stoffig zandpad in, geen idee waar het heen gaat. Dan zien we opeens achter ons een grote stofwolk veroorzaakt door een grote 4×4 waarin een groepje westerse toeristen zit. Publiek dat zeker niet voor het plaatsje of het haventje komt. We lopen maar achter de auto aan en al snel komen we via een tunneltje in een oude krater waar zout wordt gewonnen. De toegangsprijs is afgestemd op het publiek dat er komt, maar dat is prima, dan komt er tenminste wat geld binnen. De krater is onder de grond verbonden met de zee en zo stroomt er zeewater de krater in. Het water verdampt en het zout blijft achter. Vroeger werd dit zout via de kabelbaan naar de haven vervoerd, tegenwoordig wordt het direct gereinigd en dan in zakken met een vrachtauto vervoerd. We kunnen er ook zwemmen in heel zout water (ca. 25 keer zo zout als normaal zeewater) waardoor je net als in de dode zee op het water drijft. Wouter en Myrthe vinden het prachtig, helaas krijgt Myrthe last van al het zout (op schaafplekken) en gaat uit het water, maar Wouter geniet enorm.
Als we klaar zijn met zwemmen kijken we nog wat rond en lopen langs de huizen die samen Pedra de Luma vormen. Een rij huizen midden in de woestijn. Veel bewoners zitten voor hun huizen en we hebben de indruk dat hier niet vaak toeristen langs lopen. Maar nu moeten we terug. Er zijn hier geen busjes of taxi’s, dus liften maar. Alle auto’s met toeristen rijden gewoon door, en we snappen dat het wel eens een lange wandeling kan worden naar Espargos. Ook niet erg want het heeft wel wat om zo door het niets te lopen, hier en daar een huisje en verder leeg. Dan komt er een klein bestelbusje langs dat ons meeneemt. Wouter geniet, zonder gordel achterin de laadruimte, dat mag thuis niet, en is dus heel leuk!
We zijn nu snel en voor het donker is Espargos waar we nog wat drinken op ons favoriete pleintje terwijl Wouter en Myrthe in de bomen klimmen. Ook proberen we ons SIM-kaartje op te waarderen dat wel heel snel leeg raakt. Tien euro voor 100 Mbyte is wel erg duur… We zetten er nog maar eens 10 euro op, maar volgens de winkelbaas moet het kaartje als datakaart worden geconfigureerd anders is het zo weer leeg. Tsja… eenvoudig hè? Nou ja we lopen naar het kantoor van Unitel en daar worden we prima geholpen. Kaartje wordt goed geconfigureerd en we krijgen ook het weggelopen tegoed weer terug. Als dank krijgt de Unitel mevrouw die ons helpt een mooie KPN-pet!
‘s Avonds eten we in Palmeira bij een lokaal restaurantje waar het druk is en het er erg gezellig uitziet. Er wordt gezongen, gitaar gespeeld en na het eten staan Wouter en Myrthe snel snel met twee meisjes tafelvoetbal te spelen. Zij integreren toch makkelijker dan wij dat doen…, maar we genieten enorm van de avond en het eten is ook nog heerlijk.
Vandaag maken we ons klaar voor vertrek naar São Nicolau, zo’n 80 mijl naar het westen. Schijnt een prachtig eiland te zijn en we zijn erg benieuwd. De bootpapieren hebben we gisteren al opgehaald bij de havenpolitie. Nadat ik met Myrthe brood gehaald heb maken we kennis met de bemanning van de Lucy. Zij hebben ook kinderen en we spreken af dat ze aan het eind van de ochtend komen spelen en koffie komen drinken. Het is erg gezellig, ze komen uit Zwiterland en het is leuk om hun avonturen en belevenissen te horen. We komen erachter dat ze 30-50 mijl voor ons gevaren hebben tijdens de oversteek van La Gomera naar Sal. Zij hebben geen AIS-zender dus we hebben ze niet gezien, maar achteraf was de zee dus toch iets minder leeg dan het leek…
Anyway de rest van de dag hebben we letterlijk geen kind meer aan ze. Wouter en Myrthe gaan samen met Gabriel naar de kant zwemmen. Dat is best wel ver en als ze daar aankomen is de branding toch wat heftiger dan ze dachten. Als we ze weer terug zien zwemmen haal ik ze maar op met de dinghy anders wordt het wel erg ver. Wouter is er blij mee, die begon al behoorlijk moe te worden en kan toch nog iets minder goed zwemmen dan de twee meiden. Nu kijken ze met zijn allen film…
Wouter en Myrthe zagen Franse kinderen met een wandelstok lopen, en willen er natuurlijk ook een hebben. Nadat ik ze heb uitgelegd dat al die kunststof helemaal niet goed voor het milieu is, en dat vroeger (toen alles beter was…) de mensen met gewone houten stokken liepen, voelden ze daar ook wel voor. Eerst sleepten ze een halve boom achter zich aan, maar na een tijdje vonden we een paar prima stokken waarmee ze als echte berggeiten de berg op en af stormden. Wij waren wel verbaasd hoe leuk Wouter en Myrthe het wandelen vinden. Meestal spelen ze een spel waar ze geheel in opgaan en volgens mij lopen ze elke wandeling minimaal twee keer want ze blijven met onuitputtelijke energie heen en weer rennen.
De wandeling gaat door een prachtig gebied, het eerste stuk is een dicht bos begroeid met mos waarmee het vocht uit de lucht wordt gehaald. Zo nu en dan hadden we een prachtig uitzicht over de bergen. Even later lopen we langs een beekje waaruit uiteindelijk een 200 meter hoge waterval ontstaat. We genieten van de wandeling, maar we moeten wel een beetje doorlopen. Volgens de mevrouw van de toeristen-informatie hadden we al de bus van half elf moeten hebben om op tijd voor de laatste bus bij het eindpunt te zijn, maar toen waren we nog druk bezig om de kinderen te motiveren om school te doen. Dat blijft lastig en mijn respect voor de juffen en meesters op school groeit met de dag. Wij hebben de bus van twaalf uur genomen en willen toch wel graag de bus terug halen. Als we na drie uur lopen het bos uit komen hebben we een prachtig uitzicht op het dal van Hermigua waar ook weer tal van “terrassen” gemaakt zijn om groente en fruit te verbouwen tegen de steile hellingen.
Wouter en Myrthe hebben genoeg van de stokken, en nu blijkt nog een voordeel van gevonden stokken, je kan ze gewoon weggooien. Als we langs een stuwmeertje lopen, komt een nieuwsgierige eend bij Wouter en Myrthe kijken. Met name Wouter vindt dit maar eng en roept streng tegen de eend: “Eend, ga weg!”, maar eend vindt zo’n schreeuwend jongetje wel interessant, en waggelt vrolijk verder naar Wouter toe. Uiteindelijk krijgt Wouter het te benauwd en rent hij verder het pad af, weg van eend.
Even later zie ik Wouter ver onder mij en aan de andere kant van het dal. Myrthe is nog verder naar voren gerend en helemaal uit beeld verdwenen. Als wij even later ook beneden zijn zit Myrthe te huilen in de modder, ze is uitgegleden en nu is haar knuffel vies. Tsja, dat ze zelf ook onder de modder zit en dat haar trui naast haar ook in de modder ligt is voor haar slechts een onbeduidende bijzaak. En over het verschil tussen hoofd- en bijzaak kan je dan met Myrthe heel goed ruzie maken. Gelukkig komt Aranka er ook snel aan, zij heeft meer inlevingsvermogen in Myrthe’s wereld en zo zijn we ook snel weer vrienden. Beneden hebben we nog even tijd om wat te drinken voordat we weer terug rijden met de bus. Wel indrukwekkend hoe de chauffeur de bus door het donker over de steile en bochtige wegen rijdt. We zijn behoorlijk moe en terug in La Gomera eten we friet met hamburger bij de plaatselijke snackbar. De bemanning van een aantal Franse boten eet hier ook en we raken aan de praat. Het blijkt dat zij ook op een pakketje wachten uit Frankrijk om de keerkoppeling van hun schip te repareren. Pakketjes en Canarische eilanden lijken niet de meest ideale combinatie…
Maandag komt zowaar het eerste pakketje aan, en er wordt mij plechtig beloofd dat het tweede pakketje nu ook snel zal volgen. Bovendien krijg ik contact met Rob Wink, die meteen de zo nodige “trace” aanvraagt. Vandaag gaan we samen met de bemanning van de Volonté op pad. We nemen de bus naar Lomo de Balo in het dal van Valle de Gran Rey en lopen vandaar naar het plaatsje Valle de Gran Rey. Volgens onze voormalige buurvrouw Bep is dit het mooiste dal van La Gomera, en nu we er toch langer zijn, laten we dat niet liggen. Het is inderdaad prachtig, de terrassen waarop groente en fruit wordt verbouwd zijn hier prachtig. Aranka kijkt haar ogen uit naar alle verschillende groentes, die hier op terrasjes worden verbouwd. Wouter en Myrthe spelen met Jesper en Thomas en hebben de grootste pret. Ze hebben elkaar niet meer gezien sinds wij in Marokko aankwamen, en hebben elkaar weer een heleboel te vertellen, al gaat dat niet over de reis maar meer over spelletjes op de I-Pad… Die nacht slapen onze kinderen op de Volonté en hebben wij het rijk voor ons alleen.
Al met al een relaxt dagje varen, al komen we dan wel in het donker aan. Aranka meldt nog dat de “acceleratiezone” tussen Tenerife en La Gomera met name bij La Gomera wel eens 10 knopen wind extra kan geven. Nou ja, denken we, met 5 knopen kunnen er best 10 bij… Onderweg zien we verschillende keren walvissen, een keer van dichtbij. Het lijkt erop alsof er hier veel rondzwemmen…
