Wat een mazzel dat Denise en de Batjar weten dat het vandaag 10 mei moederdag is. Ik had er totaal niet aan gedacht. Het was net op tijd. De kids kwamen direct in actie en zo kwam lekker vers afgebakken stokbrood met lekker beleg (brie, salami, jam, hagelslag en knoflookboter) op tafel. In het zonnetje hebben we om 9.00 uur met zijn allen zitten ontbijten, met een wijds uitzicht.
Verder hield er een grote bruine meeuw ons aardig bezig deze ochtend. Hij kwam steeds vlak over vliegen en ik dacht die heeft vast trek. Dus ik houd een plakje worst omhoog en bijna met vinger en al, zonder enige angst, werd het opgepikt en verorberd. Vervolgens blijft die meeuw ons natuurlijk volgen (dat had ik zelf natuurlijk ook kunnen bedenken). Zodra hij mij met mijn rode muts zag kwam hij naar me toe en vloog vlak over me heen. Hij is zo groot dat de kids het wel eng vonden. En hij vliegt ook nog een keer bijna in de windmolen. Maar blijkt het toch even later een killerbird te zijn. Na 100 pogingen om nog iets van ons te krijgen, komt er een sterntje langs vliegen. Nou die grote meeuw gaat toch in de aanval. Dat heb ik nog niet eerder gezien. Het was op een gegeven moment te veraf om de afloop te kunnen zien, maar we vrezen het ergste voor het sterntje. Een half uurtje later komt de grote meeuw weer over, herkenbaar aan de witte vlekken op zijn vleugels. Gelukkig heeft hij nu geen aandacht meer voor ons. Misschien zit zijn buikje vol?
Het lukt ons vandaag om zeilend Bermuda te bereiken. Even dachten we dat de motor aan moest, maar vervolgens zet de wind aan en yes!!!! We zeilen weer 7 knopen. Uiteindelijk hebben we de 860 mijlen afgelegd in 6 dagen en 4 uur, waarvan we maar 14 uur hebben gemotord. Niet slecht!
Aanlopen van Bermuda is prachtig. Sowieso voelt het euforisch om land te zien na zoveel dagen. Maar de aankomst hier is door een smal uitgehouwen kanaaltje, van 10 meter breed door het groen en rotsen. Na de enorme Atlantische Oceaan voelt dat wel smal. Maar daarachter ligt lichtblauw water en een ruime lagoon zonder golfslag. De huizen zijn hier kleurrijk en de mensen echt super vriendelijk.
We zijn heel erg benieuwd naar Bermuda, want het schijnt echt een leuk eiland te zijn. Inklaren gaat snel en vlot na onze voorbereiding vanuit Sint Maarten. Het kost wel een duitje (35 dollar p.p.), maar het is hier goed georganiseerd, de hulp voor jachten en ook de veiligheid. Voor het inklaren liggen we even aan een de stenen kade en daarna leggen we ons schip voor anker in de lagoon. Onze moeheid valt mee door de relaxte overtocht, dus de dinghy gaan we snel opblazen om nog even langer voet aan wal te zetten. De kids staan al klaar met skateboard en handtasjes, ze hebben er duidelijk zin in!
En we gaan het bier koud zetten voor de Nederlandse vloot. Morgen of een dagje later verwachten we een reunie met Ojala, Volonté, Batjar en ontmoeting met Saar.
Jesper is vandaag jarig en geeft een feest op de Volonté. Myrthe bakt een cake en versiert hem en ik duik onder het bed van de kids om te zoeken of we nog een cadeau hebben. We zien dat de boot al is versierd en roepen vast via de marifoon op om even te zingen. In de middag gaan we er naar toe. Reuze gezellig met iedereen en ook vriendin Harriëtte van Erik en Denise met hun zonen Paul en (kleine) Thomas komen langs. De kids hebben het reuze gezellig. Marjolein heeft een supergave groene taart met marsepeinen kikkertjes gemaakt. Daar blijft dan ook al gauw niets van over. In de middag willen de kinderen nog naar het strand en we pakken wat spullen in en zetten daar het feestje voort. De lach op Jesper zijn gezicht wordt alleen maar groter, zeker als ze ook nog allemaal mogen logeren bij Hariëtte en Martijn. Ook onze kinderen mogen mee en ze hebben er ontzettend veel zin in. Wel gek en stilletjes als ze weg zijn, maar zo hebben wij even heerlijk de tijd voor ons zelf en borrelen bij de Volonté. We hebben ook reuze lol.
Donderdag 30 april is er een parade in Philipsburg, waar we gaan kijken. Het is carnaval en gelukkig heeft Hariëtte voor iedereen oordopjes meegenomen, want het is oorverdovend de muziek. De lopers hebben er al 3 uur lopen op zitten en zijn door de hitte erg dorstig geworden. Maar wat een leuke sfeer hangt er. En de dames zien er toch gaaf uit met de veren en mooie outfits en schudden sexy met hun billen, zoals dat in de Carieb past. Er doen ook enkele blanken mee, maar dat past eigenlijk niet, omdat blanken vergeleken bij de donkere Caribiërs lang niet zo ritmisch, soepel en sexy overkomen.
Vrijdag 1 mei doen wij allerlei voorbereidingen voor de oversteek naar Bermuda. Allerlei boodschappen, opruimen en schoonmaken. Die middag zijn de kids aan het karten, dus wij hebben er geen omkijken naar. En dan einde van de middag hebben we met zijn allen afgesproken op het strand voor een reünie en BBQ. Iedereen heeft lekkere dingen meegenomen en met houten pallets van het strand zijn we heel creatief in het maken van een sta-tafel en bar. Super gezellig om hier met iedereen bij te kletsen en alle verhalen te horen. En ook na te denken over ons vertrek naar Bermuda. Wij vinden dat wel een fijne stop voor onderweg, maar een deel van de Nederlandse boten zal rechtstreeks naar de Azoren gaan varen.
St. Croix is een langgerekt eiland. Het is tegenwoordig Amerikaans, maar was tot 1917 Deens, toen het samen met de andere Amerikaanse Maagden Eilanden voor 25 miljoen dollar aan de Verenigde Staten werd verkocht. Omdat de eilanden eerder ook Brits zijn geweest rijden ze hier links. We varen een heel stuk langs het eiland naar het in het noorden gelegen Christiansted. Goed opletten, want we moeten precies tussen alle koraalriffen door varen. Prettig dat we dat in het licht kunnen doen. De geul is keurig met boeien aangegeven en de kaart op de plotter blijkt weer keurig te kloppen. Bij de haven gooien we het anker uit. Als we zeker zijn dat het anker goed ligt gaan we met zijn allen met de dinghy inklaren bij de douane.
We eten wat in een restaurant. En daar merk je echt de Amerikaanse invloed. Ze halen je glas al bijna weg als het nog niet eens leeg is en je moet behoorlijk duidelijk zijn als je dus niet nog een glas drinken wenst “Refill?”. Ik zit dus met een tweede drankje waar ik eigenlijk helemaal geen zin in had, gelukkig drinkt Roelof het op. Het eten is overvloedig en ik ben verbaasd over de enorme hoeveelheid geraspte kaas die over mijn crunchy pita ligt. Het is bijna een heel zakje. Maar de Tarpoenen aan de waterkant weten dit Amerikaanse karakter wel te waarderen. Al het eten dat over blijft op de borden wordt aan deze grote meters lange vissen gevoerd. Met hun grote bek happen ze de frietjes uit het water. Wel geinig, maar ook een beetje gek al die Tarpoenen hier bij het restaurant.
Vrijdag huren we een auto bij Budget. We moeten heel veel handtekeningen zetten dat we de auto zonder zand terugbrengen, dat we niet met natte kleren in de auto zullen zitten, dat we zelf de verzekering regelen etc. etc. etc. De verhuurder is ook nog erg vervelend maar de auto is verder prima. We proberen vandaag zoveel mogelijk van het eiland te zien, en het is so wie so al leuk om rond te toeren en even geen water te zien… Eerst gaan we toch even kijken bij Salt River baai, een inham met een rivier, waar heel veel bootjes verscholen liggen tussen de mangrove en het groen tegen hurricanes. Op deze plek zou Columbus op zijn tweede reis op St. Croix aan land te zijn gekomen. Daarna pakken we een binnenweg door het tropische regenwoud. Dat is een mooie route, maar helaas gaat deze over in een 4 wheel drive track, en dat ziet er toch net iets te stoer uit voor de nog zo mooie bolide zonder lakschade. Dus nemen we een andere route naar de andere kant van St. Croix naar het plaatsje Frederiksted. Het is een leuk dorpje. De verlaten rechte wegen met huizen met hier en daar een veranda doen Amerikaans en zelfs een beetje western-achtig aan.
Hierna gaan we naar het Whim museum. Dit is een oude suikerriet plantage waar het oude landhuis volledig is gerestaureerd. Van de voormalige slavenwoningen in de tuin zijn helaas alleen ruïnes over. De plantage is een groot terrein en met overblijfselen van de windmolen en de machines om het suikerriet uit te persen kan je je toch wel een voorstelling maken hoe het er hier in het verleden uit heeft gezien.
Als we naar de St. George Village Botanical Garden gaan is het is al 4 uur in de middag en wij zijn ook de laatste en enige gasten op dat moment. We krijgen een route hoe we door de tuinen kunnen lopen en lopen er in een uur net voor sluitingstijd doorheen. De tuin is verrassend mooi. Er zijn veel orchideeën, een cactus gedeelte en er staan in de tuin ook nog ruïnes van een oude plantage. De tuin raakt een stukje tropisch oerwoud en ook daarvan zit een gedeelte in de route. Heel gevarieerd op die manier. Maar Wouter vind het klinkklare onzin dat we nu alweer door een tuin lopen. We hebben op Martinique, samen met de Pacific toch al een Botanische tuin gezien? Waarom dan nu ook deze weer?? Tja, we hebben de voetbal niet meegenomen, anders had Wouter lekker in de tuin kunnen voetballen.
Zaterdag 11 april gaan we naar Buck Island. Dit is een prachtig klein onbewoond eiland ten noorden van St. Croix. Het schijnt een snorkel paradijsje te zijn, waar de bewoners zelf in het weekend graag verblijven. Kortom het lijkt ons heerlijk daar ook nog een nachtje te liggen. We leveren de auto weer in en gaan vervolgens in Christiansted op zoek naar iemand die ons een vergunning kan leveren om met onze eigen boot naar Buck National Parc te gaan. Alhoewel dit normaal een kleine week schijnt te duren lukt het toch in een half uurtje en nadat alles keurig wordt geregistreerd en gestempeld door de politie mogen we erheen.
Zondag zeilen we van Buck naar St. John. St. John ligt 32 NM noordelijker, maar aan de horizon kunnen we het nog niet zien. Het is een heerlijke zeiltocht, met een lekker gevoel dat de motor, de mast en zelfs de stuurautomaat en het elektronisch kompas het allemaal weer goed doen.
Even later vinden we in Waterlemon of Leinster Point nog net de laatste mooring vrij. Achter ons komt een zeilboot op de motor die hard vaart en ook zijn oog heeft laten vallen op deze laatste mooring. Als we nu eerst de zeilen laten zakken zijn we de mooring kwijt, dus we zeilen tot onder de mooring maken een opstekertje en met behulp van de motor halen we de vaart uit het schip. De andere zeilboot heeft pech en gaat op zoek naar een andere mooring plek… Als we liggen en de zeilen naar beneden hebben gehaald gaan we met de dinghy naar de kant om de ruïnes van Annaberg Sugar Mill (oude suikerriet plantage met windmolen) te bekijken. Ik meende dat er ook restaurantjes waren met internet en had alle i-pads meegenomen voor een echt gezellig Crevecoeur familie uurtje met elektronica. Had ik dat nu maar niet gedaan. Toen we met de dinghy terug voeren stond er toch nog behoorlijk wat golfslag op het stenen strandje en hopla daar had je het al, twee golven vol over me heen. Gelukkig kan zelfs mijn rugzak wel wat hebben, want op de boot blijkt alles gelukkig nog droog te zijn.
di 14 april is een schooldag zoals Wouter voortaan elke dag wel wil. Een lekker ontbijt met chocolade vlokken (Jumbo uit Sint Maarten), dan een lesje rekenen, dan even zwemmen en lekker snorkelen met een rog en grappige slangetjes in het zand. Als pappa en mamma de boot naar een volgend baaitje (Trunk Bay) zeilen doe je weer een volgend les spelling. Dan weer met zijn allen snorkelen langs een prachtige koraalrif om het eilandje vlak bij de kust. Het koraal zit nog geen meter onder water en alle kleuren zijn prachtig zichtbaar op die diepte. We maken er een Biologie les van door de kinderen uit te leggen hoeveel tijd het koraal nodig heeft om te groeien en waarom het zo gevoelig is voor veranderingen in temperatuur of vervuiling van het water, enzovoort. Gelukkig zijn de kids altijd super voorzichtig en raken niets aan. Dan krijgt iedereen een lekkere lunch met noodles en een gebakken eitje. En dan zeilen paps en mams weer een stukje verder naar het plaatsje Cruz Bay. Daar klaren we onszelf en ons schip weer uit. Binnen 24 uur moeten we de Amerikaanse Virgin eilanden nu verlaten. Maar in Cruz Bay proberen we eerst nog even te ankeren en boodschappen te doen. We zijn best handig in ankeren geworden, maar ondanks die ervaring lopen we eerst aan de grond en daarna leggen we ons schip voor anker midden tussen andere boten, waar het eigenlijk niet past. Maar het past verder nergens, het is hier druk, dus het moet maar even. Met de kids doe ik snel boodschappen en haal lekkere verse melk en per ongeluk een Chinese kool van 12 dollar. Ik had niet gezien dat de prijs niet per stuk was maar per gewicht. Oeps. En dan gauw weg uit deze hectiek en chaos van Cruz Bay! We varen een stukje terug en pakken een mooring op in Caneel bay. Wouter klaagt dat hij niet kan werken als ik zeil en niet kom helpen. Maar na het zeilen heb ik alle tijd en doen we een lesje taal. Gut wat een makkelijke schooldag was dat. Verspreid over de hele dag, zonder problemen en morren. Zo wil ik ze ook wel vaker. En dan gaan we die Chinese kool eens proeven. Met kokossaus en kip en knoflook smaakt die heerlijk. Ik heb nog een halve over voor een volgende maaltijd.
De kids zijn onderweg druk bezig met schoolwerk. Wouter heeft zijn taalblokken weer als laatste bewaard tot het einde van deze week, omdat hij die vreselijk vind. Hij vindt dat hij bij taal zoveel moet schrijven en heeft er daarom een hekel aan. Maar ja, ik ben weer de strenge moeder/juf en het moet echt. Myrthe heeft ook allemaal taalblokken. Die vindt dat juist erg leuk. Inhoudelijk beantwoordt ze alle opdrachten ook uitstekend. Maar uiteindelijk baalt zij ook van taal als ik vind dat ze fatsoenlijke zinnen moet maken, die beginnen met een hoofdletter en eindigen bij een punt en een werkwoord en onderwerp bevatten. Wat een onzin zegt ze dan. Maar ja door haar manier van schrijven is ze inmiddels wel vergeten hoe alle hoofdletters moeten die ze in groep vier heeft geleerd. Kortom reden genoeg voor mij om stug vol te houden. Maar ook Roelof vindt mij soms erg streng…
Daarna zetten we onze motortocht weer voort. En om 13.00 uur komen we bij Marigot Bay uit. Het is een natuurlijke diepe baai, die ook wel wordt gebruikt om te schuilen voor hurricanes. We varen een rondje helemaal naar binnen. Maar wij willen geen 30 dollar betalen voor een mooring, dus net aan de buitenzijde proberen we te ankeren. Tot nu toe heeft ons Rockna anker altijd in 1 keer goed gelegen. Maar hier niet! De eerste keer krijg ik de zenuwen. Want we zijn duidelijk aan het krabben, terwijl Roelof nog relaxed een paar grapefruits/pompelmoezen koopt bij een bootboy. Bij de tweede poging ga ik zwemmen en snorkelen om te checken. Ik dacht dat het anker prima lag in het zand, maar nee hoor. We komen weer veel te dicht op de andere omliggende ankerende boten af. Dus laatste en derde poging. Keddunk…. We liggen. En het anker lijkt zich nu echt goed vast te hebben gegraven gezien de “keddunk” als we achteruit varen. Maar niets is minder waar. Het anker ligt achter een rots. Maar ja het blijkt wel te werken. Lekker laten liggen dus.
De volgende dag varen we weer verder naar Rodney Bay. We vertrekken vroeg en varen 10 mijlen op de motor. De kinderen doen onderweg school, voor zover dat gaat (schrijven op een varende boot blijft er slordig uit zien!). Omdat er veel wind tegen staat gaat het maar langzaam vooruit. Als we in de ruime baai “Rodney Bay” komen staan er door de harde wind nog behoorlijke golven. Het lijkt ons daarom rustiger om de lagoon in te varen en daar rustig aan een mooring te liggen in plaats van te ankeren voor het strand. We varen via een smalle ingang de lagoon binnen. We varen voorbij de haven en daarachter is de poel van 2 meter diep met moorings. Daar liggen we heerlijk relaxed omgeven door apartementen rondom, met de tuin aan het water en soms ook een jacht in het dok. Hier woont duidelijk het meer welgestelde deel van de bevolking…
Dan is het weekend. Zondag is er iets rustiger weer voorspeld en plannen we de oversteek naar Martinique. We hebben dus nog de zaterdag om het eiland te verkennen, maar we beginnen de dag met lekker vers stokbrood dat we hier kunnen krijgen. Daarna spelen we Stap Op, een oud oer Hollands spel waar de kinderen maar geen genoeg van krijgen, (maar ik wel).Zeker als je het met zijn vieren speelt kan het soms eindeloos duren en de eerste twee rondes kan ik helemaal niets, ik word er nog bijna sacherijnig van…
Zeilend tussen de riffen door lopen we de Tobago Cays aan. Je moet hier goed opletten dat je niet op een rif vaart, maar met onze plotter en het heldere water is het goed te zien waar de riffen allemaal liggen. Het water is hier super helder met wel twintig meter zicht. Wouter heeft een nieuw spel bedacht, hij bestuurt de boot met het buitenboord motortje.
Maar goed het goede humeur krijgt het even lastig als de autoriteiten zich melden. We liggen in een Natuurpark en daar wordt geld voor geïnd. Dat is natuurlijk prima, maar als we worden gesommeerd om ergens anders te ankeren vinden we dat minder leuk. We liggen uiteraard op het mooiste plekje helemaal keurig zoals in alle pilots de ankerplek staat aangegeven. Maar ja, de catamarans om ons heen liggen aan een duur betaalde mooring , en dan mag je niet voor hun neus gaan liggen en moet je achteraan ankeren. Ze laten nog even hun pas zien en wijzen er meerdere malen op dat we naar ze dienen te luisteren, omdat zij hier de dienst uitmaken. Als ze dan vragen of we het snappen zegt Roelof dat hij er helemaal niets van snapt en dan worden ze boos…Nou ja, uiteindelijk trekken we natuurlijk aan het kortste eind en liggen we een stukje verderop, eigenlijk ook even mooi.
De volgende dag gaan we even op het eiland vlak bij het rif kijken. Daar zitten allemaal leguanen. We ontdekken de een na de ander bij een korte wandeling. Ze klimmen ook in de struiken en zitten soms zo stil dat je ze al recht aankijkt voordat je ze in de gaten hebt. Even later zit er een heel groepje. Ik hurk om een foto te nemen vanaf een lager punt. Maar dan komen ze ineens op me af. Ik sta snel weer op. Het zint me niet helemaal, maar ja een leuke foto voor ons blog is ook belangrijk. Dus ik weer op mijn hurken, maar ik weet niet hoe snel ik me daarna uit de voeten moet maken als ik door 7 van die geribbelde en geschubde rood, groene en geel gekleurde beesten word omsingeld. Ik geef nog een gil en dan steken ze ook nog hun staart omhoog en schudden ja met hun kop. En dan ben ik ervandoor. Waarschijnlijk dachten ze dat ze iets lekkers van mij zouden krijgen, zegt Roelof.
We zwemmen en snorkelen nog langs het eiland. Er grazen schildpadden onder water en ze lijken niet eens schuw en laten je op gepaste afstand dichtbij komen als je rustig bent. Maar even later zien we een paar fikse buien aankomen en gaan we terug naar onze boot. ‘s Avonds gaan we barbecueën op het strand van Petit Bateau dat achter onze boot ligt. Het is best een stukje varen in de dinghy en we beseffen dat we terug tegen de wind en in het donker moeten varen en letten op langs welke schepen we allemaal komen en laten het licht aan op onze boot. Op het strand staat een strandtentje en daar zijn ze al druk aan het barbecueën. Frieda en Leon van de Puff zijn er ook en zitten al aan een mooi gedekte tafel en het eten ziet er zalig uit. Kreeft, gebakken groente en gevulde aardappels. De kinderen krijgen kip. Het is echt heerlijk met het mooiste uitzicht dat je je kan indenken, de ondergaande zon boven de Tobago Cays. Als het even later donker wordt schieten de lampjes boven ons hoofd aan. We zitten tussen de palmbomen en het is een gezellig en bijzonder plekje om te eten. Als er wordt afgeruimd doen de mensen de afwas in de tent. Er is een opossum op de afvalrestjes afgekomen en die knabbelt alles op. In de straal licht van de zaklamp zien we hem heel goed zitten. Als we uitgegeten zijn en de kinderen klaar zijn met spelen in het zand gaan we terug. We laten de zandkastelen en zandtorens van de kinderen achter en het valt mee hoe nat we worden in de dinghy. Tegen de wind in is het een langere tocht, maar we kunnen het gelukkig goed terug vinden. Die nacht komt er nog een squall over met in de piek 40 knopen wind. Gelukkig houdt ons Rocna anker het uitstekend, maar er zijn enkele andere schepen losgeslagen van hun anker die we opnieuw zien ankeren. Ik duik gauw weer in mijn bed.
Vandaag is het woensdag en Roelof vindt dat de kinderen op schildpaddenexcursie mogen in dit paradijs. Op school doen ze ook af en toe een stranddag of excursie, dus wij nu ook. Geen schoolwerk dus, heerlijk relaxed, want na mijn verkoudheid gisteren ben ik nog niet fit om weer juf te zijn. Bij onze kinderen vraagt dat topconditie en maximum geduld. Maar vandaag niet. Frieda is 29 februari jarig,maar omdat dat er dit jaar niet is vieren wij het vandaag. Het is waarschijnlijk ook de laatste keer dat we hen zien. Zij gaan hierna verder naar het zuiden en hebben ook meer dan een jaar. Wij gaan verder naar het noorden. Maar eerst koffie bij de Puff en een leuk cadeautje achterlaten. Myrthe heeft haar best gedaan om een papieren zak in de vorm van een taart te versieren, waar je een waxine lichtje in kan branden. Altijd leuk als zij weer iets creatiefs maakt. Ook kan ik de Puff nog van binnen zien, wat een mooie boot is dat zeg, mooi afgewerkt van binnen en heel gezellig. Lekker gekletst en koffie gedronken en dan het afscheid. (Dat hebben we al een paar keer eerder gedaan, ook op La Gomera dachten we elkaar niet meer te zien en idem toen we vanuit Mindelo vertrokken, maar tot nu toe blijven onze vaarroutes elkaar kruisen, dus wie weet… We zien al heel veel schildpadden rond de Puff zwemmen die adem komen halen, maar wij gaan nog even naar het rif om te snorkelen. Nog één keer in dit prachtige ‘aquarium’ kijken. Na het snorkelen halen we het anker op en vertrekken we tegelijkertijd met de Puff. Zij varen richting Union Island en wij varen naar Mayreau. Het is maar een klein stukje en we zetten alleen de genua uit. Er waait nog een fikse regenbui over en dan ligt ons anker alweer in de volgende baai.
De volgende ochtend word ik vroeg wakker. Ik kijk mijn ogen uit, want de kinderen zijn allebei al in de schoolboeken gedoken. Ze weten dat we vandaag van Tobago kunnen genieten als ze snel school af hebben. Grappig dat dit ze dit keer echt heeft getriggerd. Het is pas 8.00 uur in de ochtend, maar school is al klaar.
Even later gaan we met de dinghy naar de kant om in te klaren. Het dorpje is heel relaxed en her en der horen we vrolijke Afrikaanse of reggae muziek. De haardracht is hier bij veel mannen ook meteen rasta. Het dorpje is klein en een paar straten verder vinden we de immigratiedienst. Maar daar is niemand te vinden. De politie gaat ons helpen om de personen op te roepen.
