Zondag 28 september mag ik als eerste aan boord een verjaardag onderweg ervaren. Ik kwam vooral niet te snel uit bed, want het gezin was heel druk fluisterend van alles aan het voorbereiden. Afgelopen week had Myrthe al steeds geknutseld en mocht ik niet kijken. Best lastig als je toch zo relatief dicht op elkaars lip zit. Maar ik heb mijn best gedaan om niets te zien.
En als je dan uit bed komt, en de vlaggetjes hangen voor en achter op de boot in de verstaging, er staat een heerlijk ontbijt klaar, de cake zit te pruttelen en te geuren in de broodbakmachine en de kinderen kijken je verwachtingsvol aan, dan voel je je echt jarig.
In Porto had ik al nieuwe oorbellen gevonden. Ankertjes van hout, met de hand gemaakt. Ik had mijn oorbellen dus aan de kinderen gegeven, omdat ze het leuk vonden om mij een echt cadeau te geven. Maar ja ik vind het juist leuk om te zien wat ze zelf bedacht hadden. Dus eerst ga ik zitten op mijn versierde stoel (hartjestekening op de plek waar ik mag zitten). En dan krijg ik een grabbelton van Myrthe waar ze de hele week hard aan heeft gewerkt. Maar tot mijn grote ontsteltenis heeft ze daar mijn oorbel voor gebruikt. Met mijn eigen oorbel moet ik alle pakjes uit de grabbelton vissen. Nep pakjes, een bloem, een zeilboot, een schelp met een parel erin en een lieve brief. Erg Creatief.
Wouter verontschuldigt zich dan dat hij geen briefje heeft, en niet heeft geknutseld. Maar hij heeft wel een tekening, een gave planerende speedboot, met wel 900 PK. Ook gaat hij even een gezellig muziekje opzetten en als ik vanavond ga slapen zal hij mij dit keer voorlezen. Dat is op en top Wouter met helemaal zijn eigen manier om er een leuke dag voor mij van te maken.
En dan krijg ik zelfs nog een kado van Roelof. Een tas van zeildoek. Dat heeft hij weer goed voorbereid al in NL.
Na het ontbijt gaan we met de dinghy even langs de Antares. Even koffie drinken. Erg gezellig. Quirijn wil ook spontaan niet meer naar bed als hij ons hoort aankomen. Samen bedenken we een plan om morgen nog even met zijn allen koffie te drinken op het strand (met verjaardagstaart). Dan kunnen we dat sms-en naar de Volonté en via het NL-netje op de korte golf zender aankondigen vanavond. Wie weet wie er dan nog naar deze baai komt varen.
En daarna gaan we even aan de overkant wandelen. Het is een soort Wassenaarse slag. We wandelen over een houten steiger over het strand langs veel strandtentjes. De kinderen droppen we in een speeltuin, zodat wij even koffie kunnen drinken en vooral internetten. Even kijken wat iedereen voor berichten heeft gestuurd. Want toch juist op mijn verjaardag mis ik heel erg vrienden en familie. Maar gelukkig is er zo veel mail en reacties, echt hartverwarmend.
Als we even later terugvaren zoeken we langs het strand of we Quirijn daar soms zien spelen. En ja hoor daar zien we de bemanning van de Antares al. Ze zitten in de Kalu-bar bitterballen te eten. Duidelijk een Hollandse eigenaar en je kan dan ook in het Nederlands bestellen. Daar vlijen Roelof en ik mij dan ook in de lounge stoelen tussen de struiken en cactussen op het strand. Echt een leuke tent.
Maandag 29 september
Tijdens school van de kids hoor ik ineens mijn naam roepen buiten. Snel ren ik naar buiten. En dan wordt er uit volle borst “Lang zal ze leven” gezongen. De Ojala kan helaas niet naar het geplande koffie-strand afspraakje komen, maar zijn speciaal langs komen varen om te zingen deze ochtend, voordat ze afvaren naar een andere baai.
Beladen met de door Roelof gebakken appelcake en nog een snel deze ochtend gekocht taartje varen we dan om 10.30 uur naar het strand. Koffie en thee zijn mee en we verwachten toch nog wel wat andere vertrekkers. De Antares, De Verleiding, de Volonté en de Badjar komen allemaal. We zitten op een leuk plekje vlak bij een kasteeltje en een enorme rots met piratengaten erin waar de kinderen zich uitstekend kunnen vermaken. Ik word zelfs nog verwend met een geweldige tekening van ons schip (van Quirijn) en met servetten met kreeften erop. Zo attent.
We kletsen weer wat af alsof we elkaar de laatste tijd heel weinig hebben gezien. Maar we realiseren ons dat dit wel eens echt de laatste gezamenlijke date kan zijn. Vanavond gaan de Volonté en de Badjar naar Marokko. En de vraag is vooralsnog even wanneer we elkaar weer zullen treffen.
Best gek, want het voelt inmiddels zo vertrouwd, al die Nederlandse schepen, waarmee we afgelopen weken steeds min of meer zijn opgevaren.
In de middag gaan wij terug naar ons schip. We pakken tassen in voor een lange tocht met de dinghy. We willen 6 mijl de rivier opvaren naar het dorpje Silves. Dat schijnt leuk te zijn (advies van onze naastgelegen Nederlandse buurman), dus gaan we dat maar eens proberen. Het is anderhalf uur varen. In het begin is de rivier heel breed. We passeren 2 lage en 2 mooie hoge bruggen. En dan varen we slingerend door een dal tussen de groene bergen. In het dal splitst de rivier en Roelof weet met hulp van de i-pad de goede kant op te varen. Het wordt steeds mooier. De witte reigers vliegen hier om je oren. En in de lucht zien we een enorme groep vogels met zwarte vleugels ronddraaien in de thermiek. Later pas beseffen we dat dit ooievaars waren en niet meeuwen zoals we eerst dachten.
De rivier wordt smaller en heeft riet langs de kanten. En dan ineens zien we een ijsvogel. Gaaf. En dan komen we in het plaatsje. We lopen wat rond en het heeft hele smalle winkelstraatjes. Ze lopen behoorlijk stijl de berg op. Dan staat er een toren van een fort met ooievaars erop. Die kijken naar beneden wat wij allemaal doen en klepperen erop los.
En dan gaan we het fort bovenop de berg even in. Wat een verrassing is dat, van binnen helemaal open met een tuin, opgravingen en een terras. Wij lopen helemaal rondom op de muren en genieten van de uitzichten over het plaatsje en van de opgravingen die in de torens zijn te bezichtigen.
En dan willen we op tijd weer terug om stroom mee te hebben op de rivier. We gaan snel naar een restaurant. Maar de meneer die er helpt spreekt nauwelijks Engels (in tegenstelling tot de meeste Portugezen), maar de keuken zou met 30 minuten open gaan. We gaan er toch zitten en bestellen na 30 minuten wat te eten. Roelof en ik krijgen vervolgens eten en beginnen vast in de veronderstelling dat het van de kinderen vast gauw volgt. Maar dat duurde zo lang dat Roelof dat uiteindelijk even checkt. En nu blijkt dat hij de bestelling van de kinderen niet heeft opgenomen, tsja…. Nu ja, alsnog snel besteld. Maar nu zijn we wel laat. Het is al donker en inmiddels 20.00 uur. We snellen naar de dinghy om gauw terug te varen. We hopen dat we de weg in het donker kunnen vinden. Maar Roelof heeft het wel voorzien en een lampje bij zich. Alleen de vissen vinden dat lampje ook erg leuk. Ze springen om ons heen uit het water. En mocht ik denken dat Roelof een bink is, dan is dat even niet het geval als er vissen tegen hem aanspringen. Ik heb vreselijk gelachen. En de vis die in de boot sprong maar weer overboord gegooid, voordat mijn lieve partner het zou gaan doen.
Dinsdag 23 september loopt de haven van Sines weer helemaal leeg. Wel acht Nederlandse vertrekkersschepen varen uit, het lijkt wel een Flottielje. Ook wij varen de haven uit. We zijn om 5.00 uur opgestaan en om 6.00 uur gooien we los. We vertrekken vroeg omdat we vandaag 65 mijl moeten varen naar de volgende ankerbaai en we daar graag een beetje bij tijds willen aankomen. Een Frans schip wat gisteren ruziënd aankwam vaart nu ook weer ruziënd weg, hoe houden ze dat toch vol, nou ja, Fransen… Binnen de havenkom hebben de meesten het zeil al gehesen en buiten de havenkom net buiten het ankergebied van de grote tankers, is iedereen aan het zeilen. Er staat best redelijk wat wind, helaas nog wel behoorlijk uit het Zuiden, dus we zullen wel moeten kruisen.
We krijgen direct al een paar buien over ons heen. Dat betekent hard werken, vooral Roelof zet de ene keer een rif in het zeil en dan weer er uit. Er staat af en toe behoorlijk veel wind in een bui, Roelof gaat naar voren om een Rif te zetten maar in de bui waait het zo hard dat hij maar meteen het derde rif zet, hebben we dat ook meteen getest. En dat terwijl de regen af en toe met bakken naar beneden komt, nou ja, lekkere douche zullen we maar zeggen, want het is lekker warm. De buien zijn niet mis en het zijn hele lage donkere wolken. Als we op afstand zien dat er regen uit komt proberen we met overstag gaan het één en ander te omzeilen. Geweldig leuk zijn de dolfijnen die hier weer lekker op vis aan het jagen zijn, maar toch af en toe even langs komen om te kijken. We zien ze niet lang, maar we zien er wel aardig wat.
Even later klaart het op en ruimt de wind. Geen wolkje meer te zien, alleen een prachtig blauwe lucht met een lekker zonnetje. De wind is stabiel en komt precies uit de goede hoek. Het is een mooie kust met enorme klippen en rotsen. We worden opgelopen door de “Scoop”, een Nederlands zeilschip, zien we op de AIS. We proberen voor te blijven en trimmen ons een ongeluk aan de zeilen en halen het maximale eruit wat er in ons schip zit. Een tijd lukt het om de afstand gelijk te houden, maar dan komt ie toch voorbij. Gelukkig blijkt het een schip van zeker 46 voet en een veel hogere mast, daar zal het dan wel aan gelegen hebben…
Met laag staande zon varen we aan het einde van de dag om Cape De Sao Vicente. Bovenop de hoge klif staat een vuurtoren en heel klein zien we er mensen lopen, net mieren. Maar de wanden van de klif zijn alle kleuren bruin en rood, heel fraai. Ook zijn er in de klif grotten te zien die je eigenlijk met een zeekano zou moeten verkennen (Geoffrey zou ervan likkebaarden). We varen het hoekje om, vlak langs de kust en komen even later bij de ankerbaai bij Sagres aan. Was het eerst een lege baai, even later liggen er zeven Nederlandse schepen, het lijkt wel de Nederlandse vloot.
Bij Sines aagekomen ziet het er uit als een drukke industriele haven. Er voer ook een megatanker naar buiten. Maar gelukkig is het kommetje waar de jachthaven is, vlak bij het plaatsje en ziet het er heel gezellig uit. Het is een kleine haven, met een mooi zandstrand in de kom waar we op uit kijken en tegen de berg aan de witte huizen met rode daken en een kasteeltje.
Gauw gaan de kinderen aan de slag met een rekentoets (school) die eerst moet worden afgerond. Terwijl zij aan de slag zijn, bak ik wentelteefjes van ons oude brood. Als iedereen klaar is gaan we om 12.00 uur eens naar het dorpje toe. We lopen langs het strand over een soort boulevard. Midden op de boulevard zijn trainingsapparaten geplaatst. Kan je mooi je conditie trainen met uitzicht werkelijk prachtig uit de haven de oceaan op. Geweldige plek. En even verderop is er zelfs een lift gebouwd om de berghelling op te komen. Het bouwwerk is zo gek dat Roelof dat absoluut wil uitproberen. Maar helaas, deze hele dure installatie van een lift aan het strand met 4 verdiepingen, en geheel afgewerkt met natuursteen, is niet functioneel. We vermoeden dat dit een typisch Europees projectje is geweest van een paar miljoen waarbij het onderhoud is vergeten. De lift is erg fraai, maar wordt nu gebruikt als plashok, want hij doet het niet. Gelukkig kunnen we wel met de trap omhoog, ons er nog steeds over verbazend waarom die lift er nou toch zou zijn geplaatst.
Het dorpje is heel aardig. Witte huizen, beetje Grieks aandoend met de donkerblauwe kleuren erbij en de rode dakpannen. Het is vrij stil voor een zaterdag. We wandelen wat rond en vinden een supermarkt om boodschappen te doen voor het feestje. Op zoek naar de noodzakelijke ingrediënten zoutvrije roomboter en slagroom. Dat blijkt in Portugal minder makkelijke producten dan in Nl om snel mee te slagen. Myrthe en Wouter hebben rood-wit-blauwe snoepjes ontdekt en willen daar de taart mee versieren voor het NL-feestje. Met alles wat we hebben gevonden gaan we terug naar de haven en aan de slag met de taart. Tenminste, Roelof en ik zijn hard aan het werk, de kinderen duiken in het water. De taart zou 2,5 uur moeten opstijven in de koelkast (maar we hebben maar een uur) en de cake die Roelof bakt zou een uurtje in de broodbak machine moeten. We maken alles klaar en nemen dan net als de kinderen nog even een verfrissende duik in het water. De Windoversea heeft een opblaasbare surfplank en de kinderen zijn er ook mee aan het spelen. Dolle pret hebben ze, en ze varen alsof het een standup plank is met de dinghypeddels door de haven.
Zondag 21 september maken we een relaxdag. We wandelen nog een keer naar het dorpje Sines om toch nog het kasteel te bekijken. Maar meer dan een mooi uitzichtpunt is het eigenlijk niet. Dat viel een beetje tegen. Nog even plaatselijke lekkernijen geproefd in het café en daarna gaan we ons weer vermaken bij de boot.
In de middag mogen we even de fietsen lenen van “De Verleiding”. Dat is leuk want even Noordelijker is een heel mooi leeg strand. Daar fietsen we naar toe. Er staat één golf op het strand. Maar die is zo indrukwekkend, daar wil je niet in zwemmen. Hij is echt hoog en stort zich met een hele lading zand op het strand en spoelt dan helemaal uit. Ongelofelijk wat een geweld. De kinderen kunnen het natuurlijk niet laten en gooien hun kleren in het zand en willen er wel in. Met enige overredingskracht hebben we ze op het strand kunnen houden en gewaarschuwd voor de golven. Leuk is dat op de achtergrond in zee de Verleiding, de Puff, de Antares en de Gavroche er aan komen zeilen. Dus we blijven niet te lang op het strand en fietsen weer terug. Dan kan Wouter mooi nog net op tijd de Volonté ontvangen door er met de dinghy naar toe te varen. Wij maken rustig het schip weer klaar voor vertrek morgenochtend heel vroeg.
In de baai bij Cies, staat midden in de nacht de wind ineens uit een andere hoek. Ons schip draait helemaal met haar kont naar het strand toe en ligt binnen de boeien, die het zwemgebied markeren. Ik waarschuw Roelof dat we toch wel heel dicht bij zo’n boei liggen. Roelof denkt dat bootlengte afstand die ik aangeef er vast wel 10 zullen zijn… Maar als hij dan toch buiten even komt checken ziet hij ook dat we op deze manier in de nacht die dikke boei gaan knuffelen. Even puzzelen hoe we het oplossen. Dan halen we wat ankerketting op. Sorry boei, je ligt weer eenzaam alleen!
Baiona is de laatste baai van deze Ria’s in Galicië. Het is wel een stoere, vanwege alle rotsen die langs de randen liggen. Zonder wind varen wij overal dicht langs. Maar het is duidelijk dat de Atlantische oceaan hier af en toe flink huishoudt bij harde wind.
Maar goed, wij zijn dus in de baai geankerd vlak naast de Win2Win, die we hier ook treffen. Wouter speelt met zijn speedboot, alhoewel het maar kort duurt voordat de besturing het niet meer doet en het bootje opgehaald moet worden met de dinghy. Binnen zit ook iets te veel water, drogen dus en hopen dat ie het dan de volgende keer weer doet…
De Antares loopt later op de avond ook binnen als wij net klaar zijn met eten. De kinderen springen altijd op als ze een bekend schip zien. En dit keer springen ze samen in de dinghy. Alleen de riemen liggen los. Dus dit vraagt wel heel goed teamwork om zo samen roeiend de Antares te bereiken. Het lukt ze toch, alleen op de terugtocht is de ingespannen samenwerking ze te veel en horen we een ruzie ontstaan. Maar ze brengen goed nieuws: borrel bij de Antares!
De volgende dag, zondag 31 aug., gaan we naar de haven, La Pinta bekijken. We krijgen bij La Pinta een Engelse uitleg via een geheugen stickje met microfoon en oordopjes. Een ontdekking voor de kinderen, die allebei naar het Engelse verhaal luisteren en de dopjes geweldig vinden, en daarna op ons schip ook beiden eigen oordopjes wensen om muziek te luisteren.
Volgende dag halen we even koffie in het café bij de haven. Gauw het internet op en snappen wat de wind de komende dagen doet en bedenken wat onze plannen worden. We besluiten deze dag even Viana do Castelo te bekijken en morgen naar Porto te vertrekken (nog 35 mijl varen). Veel wind is er de komende dagen niet en hij komt ook nog uit het zuiden (Waar is die Portugese Noord toch gebleven??). Er staat ook een soort mist, de rivier kan je verderop niet meer zien.
