Honderden zwanen in Berwick upon Tweed:
We varen van Peter Head naar Berwick upon Tweed (105 mijl) gedurende de donderdagnacht en komen vrijdag ochtend 7 augustus aan om 9.00 uur in de ochtend. De nacht was prachtig met sterren en een lekker windje. Maar vlak voor Berwick upon Tweed vraag ik me af of we daar echt wel naar binnen moeten varen. In de Reeds (de zeilbijbel) staat dat je er alleen binnen kan varen met lokale kennis, omdat de zandbanken zo vaak verplaatsen. Roelof lijkt niet zo onder de indruk omdat het hoog water is. Dus wij gaan toch maar, ook al hebben we geen lokale kennis. Er staat een beschrijving in de pilot hoe je rotsen kan ontwijken en dat je vlak langs de damwand moet varen en welke bochten je moet maken om alle zandbanken te ontwijken. Als de lichtenlijn wel erg dicht langs een zandbank gaat wijken we maar een stukje uit, blijkbaar zijn de bakens nog niet aangepast na de laatste verschuivingen van de zandbanken. Mooi dat we met hoog water aankomen anders was het af en toe wel weinig water geweest onder de kiel. We komen in het bassin terecht, niet echt een haven, maar een bak met hoge wanden waar met name vissers liggen en een heleboel zwanen zwemmen. Er licht één ander Nederlands schip de “Come Di”, maar de bewoners zijn niet thuis. De havenmeester is een druk baasje en geeft aan dat we het beste aan deze andere zeilboot kunnen aanmeren. Dat doen we dan maar. De kinderen weten oud brood in de koelkast te vinden en lokken zo mogelijk alle honderd zwanen naar de boot toe. Ze knorren en grommen en het is verbazingwekkend hoe lang de meeuwen het aandurven om tussen deze sierlijke dieren proberen mee te dingen voor een paar korrels brood. Er wordt wel naar ze gehapt en als er te veel zwanen om ze heen zitten durven de meeuwen toch echt niet meer.
Als wij denken dat ons schip goed ligt met lange lijnen naar de kade, zodat we nog 4 meter omhoog en omlaag kunnen zakken gaan we direct het dorpje in op zoek naar het treinstation. Het is een klein uurtje naar Edinburgh en we zien voor zover we niet in slaap dommelen het prachtige glooiende goudkleurige landschap met halmen langs ons heen trekken.

Edingburgh:

In Edingburgh is het heel druk, want er is toevallig een international festival gaande. Er staan allemaal artiesten op straat om hun kunsten te laten zien, zodat mensen een ticket kopen voor een optreden in de middag of avond. Wij wandelen wat rond en genieten van de gezellige sfeer en de statige en oude gebouwen. Het is een leuke stad.
Omdat het al middag is en we echt het Edingburgh castle willen zien gaan we daar eerst naar toe. Voor het castle vertelt Roelof nog een verhaal over vroeger van zijn fietsvakantie. Toen is hij hier ook met zijn ouders geweest. kennelijk was er toen een groen grasveld voor het Edingburgh castle, maar dat is er helaas niet meer. Zijn vader is toen in het gras zijn trouwring verloren. Het was zo druk dat zoeken niet echt wat opleverde. En ze zijn later in de avond terug gegaan om nog eens te zoeken. Iemand van het kasteel vroeg toen “Kan ik u ergens mee helpen” en Kees legde uit dat hij zijn trouwring was verloren. En de man wees in het gras en zei: “Daar zie ik hem”. Wat een mazzel zeg, want dat moet zoeken naar een speld in een hooiberg zijn geweest.

We bekijken het kasteel en de kinderen spelen samen weer riddertje en prinses. Maar ze zijn heel erg onder de indruk van de kroonjuwelen, die hier liggen van de Schotse troon. Het gaat om een kroon, een scepter en een zwaard. En ze kunnen zich helemaal een voorstelling maken van hoe het kronen zou moeten gaan en hoe die juwelen al die jaren bewaard zijn gebleven, zelfs honderden jaren verborgen in een kist.
Die middag gaan we ook nog naar een internetcafé. We hebben een afspraak met juf Ineke Hoffies van de wereldschool om te skypen. Het onderdeel spreekvaardigheid kunnen we daarmee afronden en dan is de wereldschool echt klaar. De kinderen hebben ieder apart een heel erg leuk gesprek met hun juf en het is jammer dat we juf Ineke Hoffies eigenlijk niet ook een keer in het echt ontmoeten. Ze is best nauw met ons bezig geweest en ook heel erg betrokken bij onze reis; bijzonder wetende dat we alleen digitaal contact hebben gehad via mail en skype.
Daarna gaan we Edingburgh nog even in en de kinderen mogen hier een laatste kado van onze reis uitzoeken. Myrthe heeft eigenlijk vrij snel haar keuze laten vallen op een schots rokje. Maar wat heeft Wouter moeite met het maken van een keuze. Hij is bang dat hij iets verkeerds kiest. Maar hij wil al een tijd graag een doedelzak en warempel vinden we hier eentje. En hij besluit dat hij dat mee gaat nemen, om thuis in een reismuseum aan iedereen te laten zien en als herinnering aan Schotland.

Overal zeehonden, het lijkt wel de waddenzee!
Zaterdag 8 augustus leggen we in de ochtend de 15 mijl af naar Holy Island. Het is niet ver en je ziet het al liggen. Maar het is net niet bezeild en we moeten met 1 slag kruisend er naar toe varen. Bij Holy Island is een ankerplek, waar je via een geultje naar toe kan komen. We hebben flinke stroom tegen (3 knopen) en bedenken hoe we hier gaan ankeren. Ons Rockna anker houd weer in één keer goed, maar we leggen er toch ook ons tweede anker neer, zodat we als de stroomrichting draait daar op hangen en het Rockna anker niet steeds 180 graden hoeft te draaien in de bodem.

Wat een leuk plekje is dit. De zeehonden zwemmen om ons heen en op het eiland zie je een kasteel liggen op de enkele rotsen in het verder vlakke landschap. We maken dus snel de dinghy klaar en gaan eens kijken. We wandelen in het zonnetje door het graslandschap, maar helaas is het kasteel al gesloten. Maakt niet uit, dan kijken we even bij het Engelse tuintje met uitzicht op het kasteel. De kinderen vinden het heerlijk in het hoge gras en rollen en dollen er doorheen. Daarna gaan we via het dorpje terug. Naast het dorpje ligt nog een oude ruïne van St. Mary’s Chapel Belfry, waar monniken leefden.

Het grappige is dat Holy Island best toeristisch is. Echter is het een soort schiereiland, waarvan de toegangsweg alleen bij Laagwater en enkele uren daaromheen toegankelijk is. Het is er dus uiterst rustig met Hoogwater en dan zijn wij er wel en de toeristen niet!!

We kijken steeds of ons schip er nog goed bij ligt, want de stroom is gedraaid terwijl wij op de kade staan. Maar alles gaat goed en als we terug komen bij de dinghy liggen er nota bene 3 Nederlanders in het baaitje. Onder andere ook het schip, Come Di, waar wij langszij lagen in Berwick upon Tweed en Perjan en Linde nodigen ons uit om na het eten even iets te komen drinken. Nou dat doen we. Gezellig langs bij vader en dochter Moors.’s Nachts hoor je de hele tijd de zeehonden rond de boot. Het lijkt een soort huilen en klinkt bijna als het ruisen van de wind door de bomen. Alleen staan er geen bomen, maar liggen er wel veel zandplaten. Het geeft Holy Island een heel uniek sfeertje.

Wouters wilde haren zijn weg!
Zondag knipt Roelof Wouter zijn haren. Het wordt best weer kort en zo lijkt hij weer op zijn neef Tijn. Helaas doet Wouter er een dagje later nog een duitje bovenop. Hij ziet dat zijn kruin rechtovereind staat en knipt het zelf nog even wat bij!!! Nu heeft ie een gekke kale plek op zijn hoofd. Maar is zeer tevreden met het resultaat.
Verder doen we de zondag niet veel. We zijn moe van het steeds maar doorvaren (sinds we vertrokken van het eiland Mull) en zijn blij om nu even een pauze te hebben. De nacht doorvaren van 6 augustus heeft op mij ook altijd wel zo zijn effect. Daarnaast werkt het idee dat we steeds dichter bij huis komen en de reis bijna voorbij is ook wel een beetje beklemmend. Heus ik kijk echt uit om iedereen terug te zien. Maar ik begin al bijna weer actielijstjes te maken, wetende dat we een heleboel dingen moeten doen als we weer thuis zijn. Maar gelukkig weet Roelof me nog tegen te houden. Kortom een rustdag, veel lezen en we zijn Holy Island nog op geweest en hebben het castle van binnen bekeken. Dat was erg leuk, want nadat het vroeger een fort is geweest, is het een hele lange tijd bewoond geweest tot ca. 40 jaar geleden. Alles is nog geheel ingericht zoals het 40 jaar geleden is achtergelaten. Leuke stap terug in de tijd.

Regen en 30 knopen wind:
Maandag 10 augustus is een regendag en gaan we niet eens van boord. We willen vertrekken om 21.00 uur in de avond naar Whitby. We zien een mooi weergaatje om de nacht droog te varen en de 80 mijlen af te leggen met wind uit het Zuidwesten (halve wind). Echter overdag twijfelen we of het een goed weergat is, want er staan plotseling 30 knopen wind op onze ankerplek (= 7 Bft). Dat is niet voorspeld. We gaan eerst maar eens even avondeten en gelukkig zakt daarna de wind. Dan durven we wel te vertrekken.
Het was heerlijk zo’n paar dagen rust bij dit heerlijke eiland. We zullen de zeehonden en hun gehuil missen. Toen Roelof het anker ophaalde kwamen de zeehonden nog nieuwsgierig kijken en ééntje ging zelfs met het ankerbolletje spelen. Wat een leuke dieren zijn dat toch.
We varen met zonsondergang langs de Farne eilanden en daarna gaan onze wachten in. Roelof neemt zoals altijd de eerste wacht (en mazzelt met een bezoek van dolfijnen) en ik neem het heel vroeg in de ochtend over. Best lastig om te slapen, terwijl ons schip zo schuin vaart. Myrthe en ik liggen samen in het achteronder. Uiteindelijk ga ik tegen de schuine kant liggen en komt Myrthe tegen mij aan liggen. Dan vallen we eindelijk allebei in slaap. Om 3.00 uur neem ik het van Roelof over. Inmiddels zijn alle riffen uit het zeil en vaart het schip met 7 knopen op het doel af. Om 8.00 uur valt echter de wind weg. Dan is het nog maar een paar mijlen. We maken geen haast, want de brug gaat pas om 12.45 uur open. De entree van Whitby is erg leuk, het ziet er heel gezellig uit. Om 10.00 uur liggen we te wachten aan de steiger voor de brug tot die open gaat. De brug gaat alleen open met HW +/- 2 uur, omdat het een hele oude brug van meer dan 100 jaar is en verzekeren bij vaker open en dichtgaan niet lukt!

We lopen even rond in het plaatsje Whitby, doen wat boodschappen en bespreken met de havenmeester waar we kunnen liggen als we onder de brug door zijn. Een goed plekje aan de steiger. En wat leuk als we daar weer Perjan en Linde van de Come Di aantreffen. Dat is gezellig.

Een verwenavond
We bellen ook Peter en John (van het zeilschip Pilgrim) om te vertellen dat we zijn aangekomen en hun uitnodiging om te komen eten is nog steeds van kracht. Ze komen ons om 16.00 uur ophalen en we rijden naar Middlesbrough nar het huis van Peter en Cathy. Het is erg leuk om de lieve vrouw Cathy te ontmoeten van Peter. De kinderen voelen zich direct bij hen thuis en spelen met het speelgoed wat zij hebben liggen voor hun kleinkinderen. Ook rennen ze als dollen door de tuin en zitten vrijwel meteen hoog in de boom en in de boomhut. Wat een leuk dorp zo midden in het groen waar Peter en Cathy wonen.
Als John en Shirley klaar zijn met de voorbereidingen gaan we naar ze toe. Ze hadden een reparatie aan de waterleiding en badkamer en hadden de hele dag geen water gehad. Toch hadden ze het klaargespeeld om een heerlijke maaltijd voor ons allemaal te maken. Het was ontzettend gezellig en John en Sylvia verwennen ons zeer. Wat een lief echtpaar is dat en wat ondernemend nog met hun leeftijden. John had met zijn 77 jaar al indruk op ons gemaakt terwijl hij met Peter meezeilde. Maar Sylvia doet er niet voor onder, ze maakt allemaal schilderijen en speelt piano, gitaar en harp. En op Myrthe’s verzoek laat ze wat horen van de harpmuziek. Een heerlijk verwende avond, waarna John en Sylvia ons ook weer de 45 minuten naar huis/White Witch rijden in Whitby. Wat een lieverds.

Harry Potter spelen:
Woensdag 12 augustus willen we iets meer van Whitby zien. Er rijdt een stoomtrein en daar hebben we wel zin in. We nemen een retourticket naar Goathland. De kinderen vinden het geweldig met deze stoomtrein, want deze is gebruikt in de Harry Potter film. Als de conducteur is langs geweest mogen ze van ons in een lege coupe, eerste klas zitten en uiteraard spelen ze Harry Potter. We rijden door een prachtig glooiend Moors landschap met weilanden en kleine dorpjes en een rivier, waar elk jaar in november en december de zalm nog eitjes legt.
In Goathland stappen we na een uurtje uit en lopen het kleine dorpje in. Het dorpje is heel schattig en pittoresk en is ook gebruikt in een zeer geliefde televisieserie in Engeland “Heartbeat”. Het is wel toeristisch en niet meer dan een paar huizen in één straat, maar het heeft een heel gemoedelijke sfeer. Ook het perronnetje herkennen de kinderen uit Harry Potter film 1 en is schattig. En alle medewerkers die hier werken om deze stoomtrein op de rails te houden en alle toeristen iedere dag te helpen doen hun werk met veel plezier. Een traditie die de Engelsen met verve in stand houden!


Met dezelfde stoomtrein gaan we 2 uur later weer terug naar Whitby. Daar lopen we nog even rond door het plaatsje. Het is behoorlijk druk, maar dat heeft misschien ook wel te maken met het festival wat vanaf 14 augustus begint (zeilraces). Precies de dag dat wij plannen om te vertrekken. Er is ook een actieve roeiclub en ik zie de pilot-gigs over het zeewater glijden en krijg prompt heimwee naar mijn sport in Nederland.
We halen heerlijke fish and chips bij een drukke zaak die John en Sylvia hebben aanbevolen. Er zijn hier Fish & Chips zaken waaronder twee restaurants die hiermee in de prijzen zijn gevallen als beste van Engeland. En het is zo’n mooie avond dat we het meenemen en lekker achter in de kuip oppeuzelen.
Die avond komen PerJan en Linde nog even langs (en wordt er kwartet gespeeld), totdat onze kinderen zo ongedurig zijn en giechelen, springen en klieren dat ik ze het liefst in bed stop zodat de stilte terugkeert.

Laatste lessen Geobas, Natuur en Bij de Tijd:
Roelof houdt het nog steeds vol om de Aardrijkskunde, Geschiedenis en Biologie van groep 6 met de kinderen door te nemen. Het is “het pretpakket” en iedere dag doen ze zeker 1,5 tot 2 uur. Doordat we zelf nu ook zo betrokken zijn bij de inhoud van deze lessen kunnen we de kinderen op de route die we varen ook in de praktijk dingen laten zien die in hun leerboeken staan. Zo hebben ze b.v. open mijnen kunnen zien en de sporen van varens. Als je niet weet wat er in hun leerboeken staat is het lastig om met de praktijk aan te sluiten, een leuk voordeeltje dus van homeschooling. Ze hebben echt bijna alles af. En wat kijken ze uit naar een laatste week echt vrij.
Maar de kinderen zijn bijna niet meer van de boot af te krijgen. Ze hebben heel veel zin om naar huis te gaan. Wouter wil niet zozeer naar huis, maar gewoon naar Bas. Myrthe is wat ingetogener, maar wat kijkt ook zij er naar uit. En dat terwijl Roelof en ik zo lang mogelijk proberen te genieten van onze omgeving en Whitby. We hebben nog één laatste dag om die te besteden en gaan in de middag dan maar samen op pad. We lopen de heuvel op en gaan naar de kerk en de ruïne van een klooster. En we leren dat op deze locatie belangrijke bestuurders van de Engelse kerk al in 600 na Christus samen kwamen en besluiten namen. Het is ook een hele mooie locatie waar het klooster staat en de kerk maakt indruk door de oude grafstenen die eromheen staan en al heel oud zijn.

Daarna lopen we over de brug en gaan naar de hele andere kant van Whitby en zien het monument van Captain Cook. In Whitby is ook een Captain Cook museum, want hij heeft vanaf zijn negende jaar hier gewoond en zijn opleiding tot schipper genoten. De schepen waarmee hij zijn drie zeilreizen heeft gemaakt, zijn in de werf van Whitby gebouwd. En zijn ontdekkingsreizen, medio 1777, naar Australië, Nieuw Zeeland en Canada hebben de geschiedenis mede gevormd. Het monument vinden wij leuk om even te zien, met prachtig uitzicht op Whitby en op zee. Maar het museum slaan we even over, dat bewaren we voor een andere keer. Whitby is echt een veel te leuk plaatsje om niet nog eens terug te komen.
We dachten de laatste avond gaan we uit eten. Maar uiteindelijk doen we boodschappen en eten gewoon aan boord. De kinderen zijn toch niet meer van de boot af te plukken. Als we terug zijn staat Wouter wel op het dek “Zijn jullie daar eindelijk weer”, “Het is wel een beetje een troep hoor binnen, want we hebben een beetje gestoeid”. Wat een understatement, maar we hebben een gezellige laatste avond aan boord in Whitby. En we hopen dat de wind vrijdag 14 augustus afneemt, naar het Noorden draait en dat wij onze reis naar Nederland kunnen aanvangen.