We zijn onderweg naar het magische waypoint van Jaap de “Maelstrom”. Daarna hoeven we nog maar 3 graden verder naar het zuiden en 11 graden verder naar het Westen (670 NM) om de rivier bij Paramaribo op te kunnen varen. Ondertussen is de route zowel door Jaap als door Roelof tig keer doorberekend. Hoe en waar moeten we varen om geen windstiltes te krijgen en zo snel mogelijk de afstand af te leggen en voor kerst aan te komen, zodat we een kalkoen kunnen bestellen en met gewassen haren, fris geurende oksels in een restaurant kunnen aanschuiven. En Jaap onze super advisor uit NL zegt dat we al 23 december aan kunnen komen!?????!!!! Dus varen we strak zijn route met een aantal waypoints.

Onderweg zien we nog steeds weinig. Geen enkel ander schip is te zien, niet op de AIS en niet op zicht. Onze White Witch vaart nu met de stuurautomaat als een zonnetje, dus zijn we regelmatig allemaal met iets bezig op het schip zonder vooruit te kijken. Aan de kust zullen we daar dus weer op moeten gaan letten.
Wat we wel onderweg zien zijn dolfijnen, knaloranje kwallen en heel veel groene soep. Er drijven bosjes sla (zeeplantjes/ algen) in het water en we horen van de Ojala, die Noordelijker van ons vaart naar St. Martinique, dat het zoveel is dat het in hun windvaanstuurinrichting blijft hangen. En de Tisento is ook al een stukje omgevaren om het te ontwijken. Groene soep dus hier. Van de plastic soep zien we niets.

De zee gedraagt zich voor mij als een raadsel. Terwijl de wind redelijk constant is zit je het ene moment in een soort wild kolkende massa, met witte schuimkoppen en omhoog piekende golven uit alle richtingen, waar onze White Witch letterlijk doorheen stuitert. Goede disco basis en “choppy zones”. Dit duurt meestal kort en daarna is de zee weer rustig, zonder witte koppen op de golven en een rustige oceaandeining. En dit blijft zich al 2 dagen zo afwisselen. Dat is een geheel nieuwe ervaring en we kunnen het niet verklaren.

Aan boord gaat verder alles zijn gangetje. Niet gehinderd door enige vorm van zeeziekte, doen de kinderen hun school en hangen op de banken als pubers met elektronica. Ze komen alleen buiten in de kuip als er iets te zien valt (dat is dus weinig). Als je aan ze vraagt wat vind je nou van zo’n lange reis op zee dan krijg je een nietszeggend antwoord: O, wel leuk hoor!
Roelof en ik hebben een lekker draaiend wachtloopsysteem, inclusief gezamenlijke quality time. Maar nu we over de helft van de afstand zijn, zijn wij wel aan het aftellen. Onderweg zijn is dus “wel leuk”, maar aankomen is veel leuker!!!!!