De Kanaaleilanden waren heerlijk.

Guernsey,
We hebben bij Guernsey gelegen in St. Peters Port. Het getijverschil was daar 8 meter. Dus in de haven keken we bij laag water tegen een hoge muur van 8 meter op.
Speciaal op verzoek van Wouter zijn we mounainbikes gaan huren. Met zijn allen op een mountain bike reden we door de smalle straten. Het was best druk op de tweebaanswegen en met de slingerende kinderen op de weg en alle vrachtauto’s die langs moesten. Steeds opnieuw moesten we waarschuwen: “links rijden”. De kinderen wilden het water in bij een mooi strand. Viel nog best tegen, het water is fris en snel doorkomen is anders.En in de avond even een restaurant, want na een week was de frietbehoefte groot.

Herm & Sark
De volgende dag zijn we naar Herm gevaren. We moesten goed op de stroom letten om door een geul tussen de rotsen door te varen. Even ankeren en Herm bezoeken. Naast ons lag een privé eiland waar de bezoekers werden thuisgebracht per helikopter. De oude huizen zijn goed onderhouden en Roelof herkent het smalle pad waarlangs we ooit de 30 kilo zware kano’s naar boven hebben gedragen naar de camping. Maar ook nu gutst het zweet al aardig op het wandelpaadje.
Daarna door naar Sark en weer 2 nachtjes ankeren. Bij Sark komen we een grote groep kanoërs tegen. Ze komen van Guernsey en ze zien er goed uitgerust uit, niet als toeristen. Leuk zoals zij de grotten kunnen verkennen. Wij proberen het later ook met de dinghy, maar de kids vinden het eigenlijk eng in de grot en zijn bang dat we er niet meer uit kunnen varen.
De volgende dag bezoeken we Sark wandelend. Myrthe rent achter de blauwe vlinders aan. We bezoeken de prachtige tuin van de seigneur, een soort plaatselijke beheerder/ koning. Ongelofelijk wat hij aan bloemen in de tuin heeft. Je kan werkelijk alles vinden. Helaas weet ik nou net niet hoe de lievelingsbloemetjes heten, die Myrthe zag in de tuin.
Gelukkig voor ons waren zelfs op zondag de winkels open. Dus we hebben weer vers brood en dan hoeven we dat niet zelf te bakken.
Nog even spelen op het dixieland&strand en daarna in de ankerbaai dineren en slapen. Het slaapt wel onrustig, want ondanks dat het anker goed ligt draaien de boten om het anker heen met de wind en ineens liggen de andere schepen toch wel erg dichtbij. Dus iedere keer als ik wakker wordt check ik toch even.

Roscoff & Cameret (Bretagne nabij Brest)
De volgende dag vertrekken we. Even een flinke dag langs Bretagne. Direct door naar Brest lukt niet. We zijn katterig. Myrthe moet zelfs overgeven. Ze lag voor straf (ze zat te klieren) op ons bed, maar rende gelukkig eerst naar buiten. En zoals alles bij Myrthe is zelfs dit roze, waarschijnlijk door de roze meringue. Dus in de avond varen we Roscoff haven in en slapen 3 uur vastgemeerd aan de kade. Heerlijk weer even 5 minuten mail lezen met internet. Maar niet te lang, want het wordt een korte nacht.
Midden in de nacht varen we om 4 uur weer af. In de hoop dat we met stroom mee het bochtje om naar Brest halen. Dat lukt dus niet. Met 3 knoop tegen varen we door de geul. Maar het is wel prachtig mooi weer (wk2 helaas) en je kan de kust van Bretagne mooi zien.
In Cameret gaan we fourageren,en besluiten wanneer we de golf van Biscaye ovegaan (3dagen geen internet, ojee zegt Wouter).
Net besloten: we vertrekken vanavond. Kijken of het nog lukt voordat er weer zuidwesten wind staat.

Foto’s doe ik later als we weer internet hebben.

We liggen in guernsey, St Peters Port.

En we gedragen ons allemaal als echte Crevecoeurs. Dat betekent dat we allemaal op een scherm kijken en online zijn. Myrthe en Wouter hebben telefoon en i-pod van pappa ” te leen” en wij zitten op i-pad of lap-top.
Even kijken of er mail is, blog bijwerken, even kijken waar alle andere vertrekkers met kinderen zijn (Tinkerbel is de golf van Biscaye al over, en Antares en Volonté gaan oversteken en zijn relatief dus in de buurt).

Gisteravond deden we even een uitlaatservice.
We waren uit Oostende in 2 dagen doorgevaren naar Cherbourg. Daar waren we s’nachts binnengevaren en om 8 uur in de ochtend al weer uitgevaren. De kinderen hebben Cherbourg dus niet meegekregen en zijn 3 dagen niet aan land geweest. Kortom ze moesten rennen. Dus er werd tikkertje gespeeld door de kleine straatjes van St. peters Port. En dat ging hard en gepaard met veel gegil en gelach. Roelof deed mee, maar moest behoorlijk zijn best doen om Wouter te pakken te krijgen. Die deed een soort snelle run die hij van Cas heeft geleerd. Echt snel!

We liggen in St Peters Port in een kom. De haven heeft dus wel getij, je zakt 5-6 meter omhoog en omlaag. Maar we vallen niet droog dankzij de drempel in de haveningang. Het getijverschil is hier 8 meter. Echt indrukwekkend. Het is leuk om hier terug te zijn, op de kanaaleilanden. We zijn hier eerder met de kano geweest (1997 ?). Met zeilboot zijn de afstanden kleiner, maar zijn de staande golven in de race van Alderney niet echt om in te spelen.
Het is nog steeds gek dat we een jaar op ons schip zullen blijven. Maar het vakantiegevoel is nu echt begonnen. Terwijl we relaxen denken we veel terug aan het afscheid van afgelopen week. Dankzij het uitzwaaien bij de pier en de uitgeleide door onze vrienden en zus in de kano was het heel speciaal. Ook hebben we zo ontzettend veel kado’s gekregen. Het leuke is dat we er steeds één uitpakken en gebruiken. Dus we zijn steeds in gedachten bij jullie. Ontzettend bedankt allemaal.

Ootoo. En. Ootoo. Bbam. We. Waaren in een haafen en eree eenootoo teegen een ander aan. Afschyntmetkaanoos. Toewe fur trokengingenerkaanoos metons mee.
Wouter

In de haven (Hellingvoetsluis, mamma) waren wouter en ik een spel aan het doen. Pappa en mamma keken op de kaart.
Boem!!!
Iedereen uit de haven rende geschrokken uit zijn boot ( ook wij). Er stonden twee auto’s naast elkaar met veel glas scherven ernaast. De man van het busje was al uitgestapt, maar de vrouw van de auto niet. Gelukkig stapte ze even later wel uit. Mamma zei dat ze van de schrik niet uitstapte.
Toen we even later buiten speelden zagen we de auto’s van dichtbij. Ze waren heel erg kapot. Ik hoop dat ze rijk zijn anders hebben ze nu geen auto meer.
Myrthe

Whow, nu weet ik pas echt wat vertrekkersstress is. Toen we uit Hellevoetsluis vertrokken ben ik wel 10 keer naar de toilet gegaan.
Wat een zenuwen, en waarom?

We hadden het voornemen om direct even door te pakken en echt even naar Frankrijk door te varen. De wind staat namelijk heel gunstig om het kanaal door te varen (noordwest). Maar als je in de sluis ligt weet je nog niet wat je buiten op zee precies te wachten staat. Je weet het weerbericht en kan golfhoogten opzoeken en je weet wanneer je stroom tegen hebt en wanneer mee. Maar hoe het daadwerkelijk voelt weet je niet.

Nou het ging als een speer met zelfs heel kort 10,2 knopen per uur, maar gemiddeld met 9 knopen (we hebben de hele route een modern X-jacht 44 voet (=groter) bijgehouden). De boot werd wel heen en weer geslingerd, dus binnen was het onaangenaam. Het was voor ons weer even wennen op zee, want afgelopen jaar zijn we met de voorbereidingen niet veel op zee geweest.
Wouter zei nog: “Mam, niet opgeven hoor.” Omdat hij graag naar een haven wil met een echte speeltuin. En komende havens zijn nou niet waanzinnig leuk voor kids.
Maar we hebben besloten naar Oostende te varen. Dan hoeven we nog niet midden in de nacht met 20 knopen wind en af en toe een bui, tussen de zandbanken door, langs België te varen.

Oostende is niet heel bijzonder, stadje met veel hoogbouw en leuke oude huizen ertussen. We liggen relaxed in de binnenhaven achter de sluis. De plek die ons was toegewezen is bijna onmogelijk om je boot in te leggen, maar Roelof is het weer zonder brokken gelukt. Een schipper om te vertrouwen en op te bouwen, heerlijk.

De zenuwen krijg je ervan. Nog maar 1,5 week. En alle andere gezinnen die we uit NL kennen en die dit jaar gaan zeilen, zijn of al vertrokken of gaan uiterlijk komend weekend.
Maar goed, wij wachten nog even tot de kinderen klaar zijn op school en er gebeurt heel veel de afgelopen weken. Gelukkig werpt iedereen een helpende hand toe, want de stress/emoties en weinig slaap beginnen hun tol bij mij op te eisen.

Laatste keer onderkant schilderen:
Roelof heeft het biesje ( witte streepjes langs waterlijn) midden in de nacht vorig weekend afgeschilderd (02.00 uur). Na deze strakke planning tussen de buien door, was de verf om 8.00 uur op de ma-ochtend nog niet droog en is het schip toch maar een uurtje later te water gelaten zou jammer zijn als de draagbanden van de lift het biesje weer hadden uitgeveegd). En ik moet toegeven, wat zag ze er toen strak en glimmend uit.
Weer een klus af. Het hele (onderwater)schip is weer gepolijst gewaxed en in de antifauling.

Laatste keer IJsselmeer:
Met mammie hebben we het schip toen van Lelystad naar Amsterdam gevaren. Toen was het nog mooi weer. Mammie kreeg nog 2x de schrik. Eerst in de sluis bijna geplet tussen een Aak en een strijkijzer, terwijl we 6 meter omhoog schutten (waarom legt zo’n idiote Aak niet gewoon het schip vast aan de kade in de sluis, dan hoeft hij ook niet met vol motorgeweld zijn Aak op zijn plek te houden in de sluiskolk). En de tweede keer liep de boot weer vol met water (denkend aan onze verhalen van de oversteek naar Engeland), maar er was niet zoveel aan de hand. Er stond een afsluiter open in de toilet en met het schuin aan de wind varen hevelden we het ij-water naar binnen. Tja daar heb je best veel van.

Laatste keer BSO Wonderland:
In de tussentijd hebben de kinderen die maandag hun laatste keer Wonderland bso gedaan en daar getrakteerd. Vivian heeft ze opgehaald en avondeten gegeven. Wouter zei nog bij Viev, als ik hier ook moet slapen overleef ik het niet. Wat hij nou bedoelde terwijl hij bij Viev prinsheerlijk achter de buis zat en werd vertroeteld weet ik niet, maar gelukkig voor Wout hebben we hem weer opgehaald. Dat was de maandag.

Laatste keer naar het LUMC:
Dinsdag waren we thuis. Ik heb bij de lumc apotheek alle geneesmiddelen opgehaald voor de reis. Ik schrok van het prijskaartje, terwijl ze zelfs nog medewerkerskorting hebben gegeven. Maar ja de malariapillen zijn erg duur. Maar nu staat alles klaar met lijsten en ehbo instructies in 3 plastic bakken. Ik hoop dat we het allemaal niet nodig hebben. Maar in ieder geval weer iets af om van mijn lijstje te schrappen.

Laatste instructies op het schip:
Inmiddels was Roelof dinsdag alweer naar het schip toe. Die ligt nu naast de Tinkerbel op het IJ-meer (tinkerbel vertrekt 12 juli) bij Durgerdam. Hij zou instructies krijgen van Frank hoe de watermaker werkt. De watermaker had Frank vrijdag ervoor vervangen, deze had een bakfout. Maar deze nieuwe watermaker doet het uitstekend. Het heeft Frank wel veel zweet en inzet gekost om hem weer helemaal uit zijn verborgen hoekje in de bakskist te halen en hem er daarna weer in te zetten. Wat een werk, maar het resultaat mag er zijn. En wat was het fijn dat Frank dat voor ons regelde en wij ons daar totaal geen zorgen over hoefden te maken. Dat is pas echte service, zeker bij de laatste loodjes. De watertank is nu dus weer gevuld. Ben benieuwd hoe IJ-meerwater smaakt!!

Laatste keer zoet water en laatste keer door een sluis:
Het weer zit niet mee. De bedoeling was Woensdag naar Scheveningen varen, zodat het schip daar klaar ligt voor vertrek. Maar toch nog maar even uitgesteld vanwege de voorspelde 40 knopen wind. Echt vrolijk is het weer ook niet met die regen.
Dus programma omgegooid, moeders weer gevraagd om te komen overnachten en de kinderen op school te brengen. Weer allemaal klussen thuis gedaan (presentatie voor kinderen op school gemaakt, opzegbrief huurders volgens diplomatenclausule, inventarislijst, huis, enz).
In de avond ga ik ook naar Durgerdam. Met het vouwfietsje in de trein naar Amsterdam CS, oversteek met pontje over het Ij en dan 5 km fietsen.
Het voelt wel als thuiskomen op het schip. Dat komt doordat het zo gezellig is om naast Jan en Ankie met de Tinkerbel te liggen. We mogen die avond bij hen samen met buren naar het voetbal kijken.
De ochtend erna begint vroeg om 5.00 uur. We varen snel door Schellingwouderbrug, die nu nog open gaat, maar over een uur niet meer. De Oranjesluisen door en het hele Noordzeekanaal tuffen we een laatste keer door.
Samen met 4 zwanen schutten we bij IJmuiden door de laatste sluis naar buiten. Er staan nog fikse golven van gisteren. Ik wordt prompt misselijk en dat gaat niet meer weg. Roelof ontdekt dat de boot weer vol water staat, de vlonders drijven. We komen goed aan in Scheveningen, maar het is duidelijk de kluslijst moet nog even aangevuld.

Vandaag, maandag 30 juni, is mijn laatste werkdag… Voelt nog onwerkelijk aan, maar dat gaat vast wel wennen. Nog een laatste keer op de fiets naar mijn werk, omdat ik dat ook een jaar zal moeten missen, maar ook omdat het altijd een heerlijk stuk fietsen is langs de Vliet.
’s Ochtends hebben we nog gewoon een MT en verder staat de dag in het teken van afscheid nemen van collega’s.

’s Middags komen Wouter, Myrthe en Aranka, en is er afscheid van de afdeling. Het is erg gezellig, ik krijg mooie woorden te horen en laat zelf wat meer zien van onze reis. Heb hiervoor tot gisteravond laat nog zitten klussen aan sheets en weer een heleboel nieuwe mogelijkheden van Powerpoint ontdekt…

Aranka, maar zeker ook Wouter en Myrthe vinden het erg leuk om een keer “mijn werk” te zien. Myrthe had een traditioneel kantoor verwacht en is ietwat gedesillusioneerd door de “open office” omgeving met daarin mijn vaste plekje achter de houten tafel.
Ook voor Aranka is het de laatste werkdag geweest, en om de start van onze 14 maanden verlof te vieren gaan we lekker een hapje eten bij een strandtent aan de Wassenaarse slag. We genieten van de avond, vanaf nu wordt het nog even flink aanpakken om ons schip weer in het water te krijgen, ons huis leeg te halen, familieweekend met de Crevecoeurs, twee afscheidsfeestjes organiseren, en de boot van Lelystad naar Scheveningen varen… Lijkt me heerlijk als we tussen de pieren van Scheveningen uit varen en echt vertrokken zijn…

Wouter:
Het is wel heel erg leuk, zo’n reis maar ik ga Bas wel het meest missen. Ik hoop dat ik vliegvissen ga zien op ons eigen schip.
Maar mijn vrienden uit groep 3 en Nagyii ga ik ook missen. Dan ga ik heel veel huilen.

Over 10 weken gooien we de trossen los.
Dus 19 juli 2014 varen we om 12.00 uur de haven van Scheveningen uit (als alles loopt volgens plan).
Een uitzwaaifeestje volgt nog een week voor ons vertrek.

Dus nu lopen de laatste klussen. Welke klussen doe je dan allemaal hoor ik vaak. Even een paar interessante van Roelof en mij op een rij:
Zoals schoolpakketten voor de kinderen bestellen, de hele route in grove lijnen uitwerken met een schema welke zeekaart wanneer nodig is, inventarislijst maken per kamer voor de verhuur (lepels tellen), het huis is verhuurd (Myrthe weet wie er in haar bed gaat slapen, dat wordt Maya van 5 jaar), life tags installeren ( systeem waarbij er een alarm gaat als er iemand over boord gaat), verhuisdozen ophalen bij mijn tante Edith, laatste vaccinaties halen, laatste bezoek tandarts, medicijnen bestellen (met dank aan Hetty Jolink uit het LUMC voor alle recepten en het meedenken over wat wel en wat niet), dan moeten we nog een schengenverklaring en medische verklaring regelen bij farmatec en ministeries om toestemming te regelen voor de medicatie aan boord en Roelof heeft geregeld dat ons schip de laatste week van juni op de kant gaat voor alle laatste onderhoud.
Ik krijg er in ieder geval de zenuwen van zoveel als er allemaal tegelijk loopt.

In de tussentijd gaan de kinderen gewoon door met hun eigen leventje. Zo krijg je op Moederdag een geweldige speurtocht door je huis, een ketting van klei en een waxinelichthouder van klei. Ze spelen veel met vrienden en vriendinnen. En ze zijn net zo verslaafd aan de elastieken armbandjes maken als de rest van nl. Ze lijken niet erg bezig met de reis. Maar dat is schijn en alleen de buitenkant. Mijn onrust slaat helaas over. Ze komen steeds vaker knuffels halen of kunnen niet slapen. Wouter heeft weer heftige driftbuien, als het hem niet lukt zijn gevoelens onder woorden te brengen. Hoe goed we ook proberen om ze aandacht te geven en te helpen met voorbereiden is het voor hun ook erg spannend en onwerkelijk.

Kortom de vlinders dansen in mijn buik en in mijn hoofd spookt het. Maar ik heb er zoveel zin in.

Zit je lekker bij de haven, dan krijg je toch heel veel zin om te vertrekken……

Wie weet waar dit is mag het zeggen 😉