Nog maar 240 mijl tot het eiland Sal. Moet lukken in 2 etmaaltjes. Verder verheugt Wouter zich echt op het eiland Sal. Dat komt omdat Bas, zijn allerbeste vriend, daar ook naar toe gaat met kerst. Waarschijnlijk zijn wij dan net weer vertrokken, maar het idee dat ze dan toch allebei dezelfde plekken hebben gezien vindt Wouter erg leuk.
Tja, en wat gebeurt en nou zoal bij ons onderweg?
Nou, het is meestal spitsuur, voordat de nacht voor 12 uren invalt. Om 19.00 uur (UTC tijd) is het echt donker. Schemering kennen ze hier niet, dus het licht gaat echt om 19.00 uur uit. En de maan komt pas als een sikkeltje aan de horizon om 03.00 uur in de nacht, dus daar heb je ook maar weinig aan. Om die reden willen we voordat het donker wordt van alles geregeld hebben.
Dus om 17.00 uur begin ik met koken. Daar neem ik ruim de tijd voor, want als we van het ene oor naar het andere schommelen, is het nog best een kunstwerkje. Ik heb een heerlijk plekje in de keuken, waar ik me lekker klem kan zetten en toch overal bij kan. Ik moet ruime pannen kiezen, want als ik b.v. zoals vanavond gnochi kook met water tot de rand van de pan, loopt het er uit, ook al staat het gasfornuis cardanisch. Tijdens het koken is het dan ook een verbod voor de kinderen om in de buurt te komen, want het gebeurt me toch wel eens dat er kokend water over de vloer vliegt, en ik wil niet dat ze er per ongeluk onder staan. Maar het lastigst is nog om alles in de pannen te krijgen. Alles wat op het aanrecht staat schuift, dus het is altijd goochelen om je snijplankje en je mes en je groenten bij elkaar te houden, totdat het allemaal in liefst 1 pan ligt. En daarna is het weer goochelen om alles op de borden te krijgen en het bord dan met inhoud buiten te krijgen, zodat iemand het leeg kan eten.
Gelukkig is het me pas 1 keer overkomen dat ik tijdens het koken misselijk werd. Dat maakt het nog complexer, want dan moet je ook nog opletten dat je niet in de verkeerde pan, ehh… emmer, overgeeft (haha).
Stipt 18.00 uur eten we. Dan kunnen we met zijn allen even samen buiten zitten, nog in het licht. Daarna is het snel de afwas doen en de boot opruimen, zodat alles weer op zijn vaste plek ligt en het ook in het donker vindbaar is, en vooral niet door de boot vliegt.
De kinderen moeten zich dan ook vast klaarmaken voor naar bed. Tanden poetsen en voorlezen kan dan nog net. Vanaf 19.00 uur gebruiken we alleen nog de rode lampjes aan boord, omdat die niet verblindend werken voor degene, die buiten de wacht heeft. De kinderen mogen vanaf 19.00 uur ook geen aandacht meer vragen (hihi), want dan moeten Roelof en ik soms nog even puzzelen hoe we de zeilvoering doen voor de nacht. De snelheid doet er dan minder toe, comfort is veel belangrijker. Want in het donker zie je de golven niet meer, maar je hoort ze wel en voelt ze ook met het schommelen van de boot.
Om 20.00 uur gaat de eerste nachtwacht in. Ik zie altijd van te voren op tegen de nachtwacht. Maar achteraf was het dan toch altijd weer quality time. Je kan wat dommelen, boekje lezen of van muziek genieten en hebt alle tijd om dingen te overpeinzen. Maar soms ben je ook actief steeds de zeilen aan het trimmen, of scheepvaart om ons heen in de gaten aan het houden. En het grappige is dat je met het ingaan van de nacht altijd spanning hebt bij het idee dat je minder ziet, maar ben je gewend aan het donker dan zie je eigenlijk best veel (scheepvaart voert verlichting en zie je zo sneller, en verder kan je bij elke vallende ster weer een schietgebedje of wens doen, en de neonverlichting in ons zog van de algen is werkelijk prachtig). De ochtendwacht vind ik het allerleukst. Vanaf 7.00 uur wordt het licht en worden de kinderen wakker en komen gezellig buiten bij je zitten. Dan kletsen we wat af.
Gedurende de rest van de dag doen we eigenlijk niet zo veel. Af en toe wat bijslapen. Myrthe en Wouter hebben wel hun eigen rollen. Wouter zorgt heel goed voor het inwendige van de mens. Voor 12 uur krijgen we wat lekkers en om 16.00 uur regelt hij dat iedereen chips of een zoutje krijgt (net zoals bij Fay) en Oh, wat kan hij genieten van Noodles tijdens de lunch of wentelteefjes voor het ontbijt.
Myrthe vind het belangrijk dat er geen ruzie is en doet daar heel erg haar best voor. Ze doet alles samen met Wouter. Dat is dan meestal een luisterboekje of film buiten schooltijd, of gewoon ginnengappen om niets. Maar ja, ze heeft ook weer de koppigheid van haar vader plus moeder samen meegekregen, dus bij het uitzoeken welke film ze samen willen kijken (terwijl ze alles al 10 keer hebben gezien) gaat het dan toch wel eens mis, tot haar grote frustratie.
Ze kijken steeds meer films, die ik eigenlijk voor ons zelf heb meegenomen. Maar ja wij kijken tot op heden geen film. Ze hebben nu alle Harry Potter films gezien (laatste twee delen bij Thomas en Jesper). En ze kijken al naar de Pink Panther detectives en nu ook al naar de Scheepsjongens van Bonte Koe. Ook Engelse films worden nu gekeken en Myrthe zet de film steeds op pauze en leest dan de ondertiteling voor aan Wouter. Wouter wil ook de films “In de ban van de ring” zien. Maar eigenlijk is hij daar nog veel te jong voor. Want als hij ze dan heeft gezien droomt hij er toch weer van.
Onze positie is op 17/11 7:13 19-49.2’N 20-27.6’W
Wouter en Myrthe zagen Franse kinderen met een wandelstok lopen, en willen er natuurlijk ook een hebben. Nadat ik ze heb uitgelegd dat al die kunststof helemaal niet goed voor het milieu is, en dat vroeger (toen alles beter was…) de mensen met gewone houten stokken liepen, voelden ze daar ook wel voor. Eerst sleepten ze een halve boom achter zich aan, maar na een tijdje vonden we een paar prima stokken waarmee ze als echte berggeiten de berg op en af stormden. Wij waren wel verbaasd hoe leuk Wouter en Myrthe het wandelen vinden. Meestal spelen ze een spel waar ze geheel in opgaan en volgens mij lopen ze elke wandeling minimaal twee keer want ze blijven met onuitputtelijke energie heen en weer rennen.
De wandeling gaat door een prachtig gebied, het eerste stuk is een dicht bos begroeid met mos waarmee het vocht uit de lucht wordt gehaald. Zo nu en dan hadden we een prachtig uitzicht over de bergen. Even later lopen we langs een beekje waaruit uiteindelijk een 200 meter hoge waterval ontstaat. We genieten van de wandeling, maar we moeten wel een beetje doorlopen. Volgens de mevrouw van de toeristen-informatie hadden we al de bus van half elf moeten hebben om op tijd voor de laatste bus bij het eindpunt te zijn, maar toen waren we nog druk bezig om de kinderen te motiveren om school te doen. Dat blijft lastig en mijn respect voor de juffen en meesters op school groeit met de dag. Wij hebben de bus van twaalf uur genomen en willen toch wel graag de bus terug halen. Als we na drie uur lopen het bos uit komen hebben we een prachtig uitzicht op het dal van Hermigua waar ook weer tal van “terrassen” gemaakt zijn om groente en fruit te verbouwen tegen de steile hellingen.
Wouter en Myrthe hebben genoeg van de stokken, en nu blijkt nog een voordeel van gevonden stokken, je kan ze gewoon weggooien. Als we langs een stuwmeertje lopen, komt een nieuwsgierige eend bij Wouter en Myrthe kijken. Met name Wouter vindt dit maar eng en roept streng tegen de eend: “Eend, ga weg!”, maar eend vindt zo’n schreeuwend jongetje wel interessant, en waggelt vrolijk verder naar Wouter toe. Uiteindelijk krijgt Wouter het te benauwd en rent hij verder het pad af, weg van eend.
Even later zie ik Wouter ver onder mij en aan de andere kant van het dal. Myrthe is nog verder naar voren gerend en helemaal uit beeld verdwenen. Als wij even later ook beneden zijn zit Myrthe te huilen in de modder, ze is uitgegleden en nu is haar knuffel vies. Tsja, dat ze zelf ook onder de modder zit en dat haar trui naast haar ook in de modder ligt is voor haar slechts een onbeduidende bijzaak. En over het verschil tussen hoofd- en bijzaak kan je dan met Myrthe heel goed ruzie maken. Gelukkig komt Aranka er ook snel aan, zij heeft meer inlevingsvermogen in Myrthe’s wereld en zo zijn we ook snel weer vrienden. Beneden hebben we nog even tijd om wat te drinken voordat we weer terug rijden met de bus. Wel indrukwekkend hoe de chauffeur de bus door het donker over de steile en bochtige wegen rijdt. We zijn behoorlijk moe en terug in La Gomera eten we friet met hamburger bij de plaatselijke snackbar. De bemanning van een aantal Franse boten eet hier ook en we raken aan de praat. Het blijkt dat zij ook op een pakketje wachten uit Frankrijk om de keerkoppeling van hun schip te repareren. Pakketjes en Canarische eilanden lijken niet de meest ideale combinatie…
Maandag komt zowaar het eerste pakketje aan, en er wordt mij plechtig beloofd dat het tweede pakketje nu ook snel zal volgen. Bovendien krijg ik contact met Rob Wink, die meteen de zo nodige “trace” aanvraagt. Vandaag gaan we samen met de bemanning van de Volonté op pad. We nemen de bus naar Lomo de Balo in het dal van Valle de Gran Rey en lopen vandaar naar het plaatsje Valle de Gran Rey. Volgens onze voormalige buurvrouw Bep is dit het mooiste dal van La Gomera, en nu we er toch langer zijn, laten we dat niet liggen. Het is inderdaad prachtig, de terrassen waarop groente en fruit wordt verbouwd zijn hier prachtig. Aranka kijkt haar ogen uit naar alle verschillende groentes, die hier op terrasjes worden verbouwd. Wouter en Myrthe spelen met Jesper en Thomas en hebben de grootste pret. Ze hebben elkaar niet meer gezien sinds wij in Marokko aankwamen, en hebben elkaar weer een heleboel te vertellen, al gaat dat niet over de reis maar meer over spelletjes op de I-Pad… Die nacht slapen onze kinderen op de Volonté en hebben wij het rijk voor ons alleen.
En dan ben je op La Gomera. De plaats San Sebastián de La Gomera, waar de haven is, ligt altijd in de zon. De rest van het eiland is min of meer in wolken gehuld. De service in de haven is geweldig. Ze spreken goed Engels (wat op de rest van het eiland niet zo is) en zijn ons steeds vriendelijk van dienst met alle vragen, en hulp die we nodig hebben, kortom prettig aankomen!
Het is hier gemoedelijk. Columbus is hier medio 15e eeuw geweest en heeft hier in één van de huizen gewoond en zijn schietgebedjes voor een goede oversteek naar Amerika in de kerkjes vlakbij gedaan. De huizenbouw is relatief laag en je ziet hier niet van die toeristische flatgebouwen. Midden in Sebastián de la Gomera is een heerlijk pleintje waar kinderen spelen onder grote oude bomen, en wat een heerlijke rust uitstraalt. Wij voelen ons hier direct thuis.
De wegen zijn knap gebouwd en slingeren door het eiland en zijn eigenlijk al een bijzonderheid op zich met alle uitzichtpunten. Ze gaan in tegenstelling tot op Tenerife niet langs de kust, maar dwars over de berg (en door wolken) heen. De hoogte is hier ca. 1480 meter, dus het is niet zo hoog als Tenerife. Maar het eiland La Gomera heeft al heel lang geen vulkanische activiteit meer, dus er is veel meer erosie geweest dan op Tenerife. En dat merk je aan de steile wegen en de enorme kliffen en bergdalen, waar de wegen doorheen slingeren.
![](https://lh3.googleusercontent.com/-oPe_4a9qEvM/VHVhBsxXJuI/AAAAAAAAeYM/q2NJbe4LEbw/s288/DSC_2498.JPG" "Park Nationale de Garajonay")
Wij doen 3 verschillende wandelingen, 2 door het oerbos en 1 over een berg naar een stuwdam toe. De stuwdam is niet om energie te maken, maar dient vooral om water te verzamelen en te bewaren. Water is hier ondanks dat het zo ontzettend groen is toch behoorlijk schaars. De bossen zijn hier echt heerlijk. Je waant je in een soort oertijd en de omgeving doet aan als een sprookje met de wolken-mist die tussen de bomen hangt. Echt genieten.
Het is echter helaas wel november, regentijd. En dat merken we wel. Het zijn tropische, korte buien, en het regent over het hele eiland, behalve bij ons in de haven. Dat maakte extra wandeltochten dan toch weer iets onaantrekkelijker, ook al is de temperatuur zodanig, dat je die regenjas het liefst zo snel mogelijk weer uittrekt en ook weer snel opdroogt. Jammer, want we hadden graag nog meer van deze oerbossen gezien.
Al met al een relaxt dagje varen, al komen we dan wel in het donker aan. Aranka meldt nog dat de “acceleratiezone” tussen Tenerife en La Gomera met name bij La Gomera wel eens 10 knopen wind extra kan geven. Nou ja, denken we, met 5 knopen kunnen er best 10 bij… Onderweg zien we verschillende keren walvissen, een keer van dichtbij. Het lijkt erop alsof er hier veel rondzwemmen…
