Na zo’n oversteek van 4,5 dagen zijn we toch behoorlijk moe. De douche is koud op Tenerife, maar dat geeft niet, want het is heet.
We lopen wat door de stad en zoeken de winkels met zeilspullen op. Maar die zijn het weekend dicht. Maandag weer proberen of we hier een sleepgenerator kunnen kopen. 
We genieten van de stad, de rust, de planten die hier groeien. Alles is weer zo totaal anders dan Marokko. De Canarische eilanden zijn duidelijk heel erg op Spanje gericht. De Spanjaarden hebben medio 1400 dit eiland aangetroffen en het snel ingenomen en bebouwd, voordat de Portugezen dat deden. Ze spreken hier Spaans en gebruiken de euro, maar ze horen niet bij de Europese Unie. Er wordt hier niet door iedereen Engels gesproken, ondanks de vele Engels sprekende toeristen. En vooral is het hier weer schoon, geen plastic op straat, of smerigheid. En je kan hier weer een glaasje wijn drinken en bier (Dat was in Marokko nauwelijks te krijgen of peperduur). Kortom heerlijk even uit eten.
Zondag 26 oktober weten we dankzij onze i-pad dat we over moeten op de wintertijd. We drinken koffie met alle Nederlanders en leren nu ook de Tisento veel beter kennen. Daarna lopen we de haven eens uit richting het auditorium. Daarachter is in lavasteen een zwembad uitgehouwen. Het is heel ruim opgezet door dezelfde architect van het auditorium. Een heerlijke plek, waar we lekker luieren in de zon en de kinderen lekker zwemmen.
Maandag 27 oktober regelt Roelof een sleepgenerator. Hij is hier niet op voorraad in de winkels. Dus we bestellen hem bij Rob in Nederland en maken on-line geld over. Dat gaat allemaal razendsnel en die avond gaat alles al op de post naar La Gomera. Wat een service vanuit Nederland.
De kinderen doen deze dag een dubbele dag school. Ze werken hard en weten allebei 8 schoolblokken af te ronden. Dat is mooi, want dan hebben ze morgen mooi een dag vrij.
De middag houden we over en pakken een tram naar het dorp La Laguna bovenop de berg. Het behoort tot de UNESCO Werelderfgoedlijst. En als we er aankomen kunnen we ons dat voorstellen. Er rijden geen auto’s door de binnenstad en het is alsof de tijd hier stil heeft gestaan, sinds Columbus hier is gekomen. 
De huizen zijn 2 verdiepingen hoog, en hebben iets koloniaals, met houten balkonnetjes en binnenplaatsen met exotische tuinen. Het is hier heerlijk rondlopen. We eten in de avond bij een Italiaan in de tuin, Pizza en Risotto van de chef. Heerlijk.
Met de tram gaan we de steile berghelling weer af naar Santa Cruz. Het is hier weer net Spanje. Tussen de middag is alles gesloten tijdens de siësta, en in de avond vind je iedereen op straat. Nabij de haven is een enorme boulevard, waar skaters en skateboarders hun kunsten oefenen. Heel gezellig. Wouter neemt zich dan ook voor dat hij voor zijn verjaardag (of eerder) een skateboard wil vragen.
Dinsdag 28 oktober huren we een autootje. We proberen eerst een vergunning te krijgen in Santa Cruz om in het Nationale Park El Teide te mogen wandelen en de El Teide te beklimmen. Maar het blijkt dat we de vergunning in La Orotava kunnen krijgen en niet hier. Daar wilden we toch naar toe. Dus we rijden over de bergkam naar de andere kant van Tenerife, en naar de plaats La Orotava. Daar proberen we eerst het ministerie te vinden waar we de vergunning kunnen krijgen. We worden verkeerd gestuurd door het vvv-kantoor, en als het dan ook nog begint te regenen worden we allemaal chagrijnig. De vergunningen zijn al voor de hele maand november vergeven, en wij kunnen dus niets meer bemachtigen. Actie mislukt. We kunnen de top van El Teide, de laatste 200 meter, dus niet op.
We proberen te wachten tot de wolk overdrijft, maar dan kan je hier lang wachten. De wolk blijft gewoon hangen of groeit juist aan. Kortom die regen blijft. Zeiknat proberen we nog een beetje rond te kijken, maar genieten lukt niet meer. We halen wat brood en eten in een supermarkt en laten ons in de airco in de bolide weer opdrogen. We rijden verder naar het westen. Wij willen de 1000 jaar oude boom El Drago in de plaats Icod de Los Vinos wel eens zien. Leuk park, en nog even zoeken naar de juiste boom, want ze lijken hier allemaal wel honderden jaren oud.
We rijden ook nog langs een plek waar je wandelingen door de lavagrot kan maken, maar we zijn te laat, want de laatste wandelingen vertrekken om 13.00 uur. Jammer, dat had ons ook erg gaaf geleken.
Dan rijden we nog iets verder naar het westen, slingerend door de bergen, langs bananenplantages, naar de plaats Garachico. We zijn er precies met zonsondergang. 
Aan de kust is de lava zo uitgehouwen door het water dat er een soort natuurlijke zwembaden of poelen zijn gevormd. We lopen er doorheen en het voelt heel grappig. Buiten de zwembaden is er een spektakel van branding en klotsende golven, terwijl het in de baden relatief rustig is. Wouter geniet van de opspringende golven en stuitert over de rotsen van enthousiasme. We lopen nog even door het dorp, maar daarna is het echt donker en rijden we terug naar onze boot en haven.
Woensdag 29 oktober. We staan al om 6 uur op en rijden om 7 uur weg met onze bolide. We kiezen een hele mooie weg uit naar de vulkaan El Teide. Het is best bewolkt, dus we denken eerst nog dat we helemaal niets van de vulkaan zullen zien. Maar gaandeweg klimmen we steeds hoger en komen we boven de wolken.
Prachtige bossen rijden we door en op de uitkijk plekjes maken we steeds foto’s. Het is prachtig, maar we moeten opschieten, want we hebben een kabelbaan gereserveerd. De laatste km is het al weinig begroeid en rijden we door de zwarte, gele en groene lavarotsen en zien de El Teide met de top op 3718 meter hoogte liggen. Wij nemen vanaf 2400 meter hoogte de kabelbaan. 
Het is net een kermis attractie, het gaat razendsnel en super stijl omhoog en binnen 8 minuten staan we op 3500 meter hoogte met een geweldig uitzicht om ons heen. We zijn deze hoogte duidelijk niet gewend en ons hart begint harder te pompen, er wordt gehijgd bij een stukje rennen en ook krijgen we hoofdpijn. Hoog tijd om snel aan onze afdaling te beginnen. 
De afdaling is spectaculair qua veranderende omgeving. Het is een maanlandschap met zwart lavasteen en nog veel meer andere kleuren. Je ziet de uitgeharde lavasporen nog lopen. De laatste uitbarsting was in 1909 en de vulkaan zou ongeveer elke 100 jaar uitbarsten. De laatste 200 meter omhoog zijn ontstaan bij de laatste uitbarsting. El Teide zou al een 500.000 jaar oude oervulkaan zijn, de derde grootste in de wereld. Je kan je er wel iets bij voorstellen als je er op staat.
De wandeling naar beneden schiet best op. Wouter en Myrthe rennen zelfs af en toe als berggemsjes naar beneden. Op een gegeven moment lopen we zelfs weer even door struiken en dan tussen rood gebergte met pikzwarte eieren lava, die naar beneden zijn komen rollen (en tijdens het rollen als een sneeuwbal groter zijn geworden). Het is een soort maanlandschap alhoewel ik nog nooit op de maan ben geweest. Eenmaal beneden rijden we weer verder naar het bergdorpje Vilaflor en daarna pakken we de zuidelijke route over Tenerife terug naar de haven. We zijn moe maar zeer voldaan.
En dan toch willen wij nog proberen wat iedereen zegt dat je niet op 1 dag moet willen proberen. We tanken (tankjes diesel vullen), we doen boodschappen bij een mega grote Carrefour. En dan willen we ook nog campinggas. Dat laatste lukt niet meer dat doen we morgenochtend wel voor ons vertrek.
Uitgeput en Wouter met fikse hoofdpijn vallen we in slaap. Toch hoogteziekte?
Donderdag 30 oktober, varen we uiteindelijk na alle voorbereidingen om 12.00 uur weg uit de haven. Helaas weinig wind, dus op de motor. En dan zien we plotseling de Volonté op de AIS. We roepen ze gauw op. Wat een ontzettende pech dat wij nu net wegvaren. We overwegen nog om terug te gaan, maar dat is ook niet echt handig als we onze spullen die naar La Gomera worden verstuurd willen ophalen. Dus we varen toch maar door en proberen later een goede afspraak te plannen.
Vandaag varen we 20 mijl naar het zuiden naar de ankerbaai Abona.
Maar onderweg worden we verrast door walvissen. Ineens zien we steeds twee waterspuiten op een mijl afstand. Roelof vaart er heen. We zien twee zwarte grote ruggen door het water schuiven. Gaaf zeg echte walvissen. Alleen welke soort zou dat nou zijn? We hebben er te weinig van gezien om daar iets over te kunnen zeggen. Grienden of
Het was kort, maar voelde spectaculair.
Na 118 uur varen (4,5 dagen, waarvan helaas toch 30 uur op de motor) zijn we zaterdagochtend 25 oktober bijna bij Tenerife. Tenminste we varen om 6.00 uur in het donker zo langzaam mogelijk naar de haven bij de hoofdstad Santa Cruz (noordoosten van het eiland). We zijn nu zo ver naar het westen, dat het hier nog later licht wordt. We proberen met licht de haven in te lopen. Roelof roept keihard: “Land In Zicht” naar binnen. En nog geen seconde later stuiteren de kinderen uit bed naar buiten en zijn helemaal uitgelaten dat dit voor ons Tenerife is.
Even later passeren we een bijzonder wit futuristisch gebouw uit 2003, wat het auditorium blijkt te zijn. Het is door de architect Santiago Calatrava Valls bedacht. Hij maakt veel gebruik van natuurlijke vormen en natuurlijke materialen, dus vulkanisch gesteente op de Canarische eilanden. Dit theater ligt bij de ingang van de haven en heeft de vorm van een zeil. Het doet mij een beetje denken aan het Sydney Opera House in Australië. Daarachter liggen minder fraai enkele boorplatvormen in de haven, en er drijft veel troep, plastic, maar ook wortels van riet of iets dergelijks.
Even later liggen we in de haven aangemeerd en kunnen we heerlijk douchen (alhoewel we onderweg nog wel een Atlantische oceaandip hebben genomen, aan het zwemtrapje achter de boot, toen het windstil werd; best eng idee om 3000 meter water onder je te hebben!).
Woensdag ochtend is het de bedoeling vroeg te vertrekken, maar voordat we alles ingepakt hebben is het toch weer elf uur, maar dan zijn we ook op pad. We tanken eerst, want anders dan in Nederland krijg je de huurauto hier leeg mee en lever je hem ook weer leeg in. Dan rijden we eerst naar Moulay Bousselham, waar een rivier in een prachtige delta loopt voordat hij de zee in stroomt. Op goed geluk gaan we met een gids mee die ons de delta per boot laat zien. Dat pakt erg goed uit, onze gids Ahmed weet heel veel van vogels en heeft zelfs een Nederlandse vogelgids waar hij ons de vogels die we zien in aanwijst. Zo weten we nu dat we de Witte en Blauwe reiger, de Scholekster, de Grutto, de Regenwulp, de Juveniel, de Steenloper en de strandplevier met 3 tenen en gewone strandlopertjes hebben gezien. Helaas zijn er nu geen flamingo’s die hier ook vaak te zien zijn, maar dat wordt meer dan goed gemaakt door het prachtige uitzicht over de delta.
We zien ook vissers die naar krabbetjes vissen met grote netten die ze over de bodem trekken. De krabbetjes worden weer gebruikt als lokaas bij het vissen op zee. Vandaag liggen overigens alle vissersbootjes op de rivier want de branding die ervoor zorgt dat de haven in Rabat gesloten is zorgt er ook voor dat de vissers hier niet kunnen uitvaren.
Na ons boottochtje rijden we verder naar Chefchaouen via binnenwegen door het Rifgebergte. We lezen in de gids dat hier cannabis in grote hoeveelheden wordt geteeld waar maar liefst 800.000 mensen werkzaam in zijn. Er wordt geprobeerd om mensen om te scholen naar gids, maar 800.000 gidsen… Maar het Rifgebergte is ook prachtig om te zien en we genieten van het uitzicht terwijl de hellingen steeds steiler worden. Ons autootje (Citroën C1) heeft het er maar zwaar mee. In Chefchaouen zoeken we naar het hotelletje Dar Dalia dat ons door Leon en Frieda is aangeraden. Iedereen die we het vragen weet ons met grote stelligheid te vertellen waar het is, maar ze wijzen allemaal een andere richting op. Helaas hebben we alleen een kaartje in de Lonely Planet waar nauwelijks straatnamen op staan en na een paar rondjes te hebben gereden vinden we gelukkig een goede kaart op straat. (De telefoon met Marokkaanse simkaart is ermee opgehouden, dus geen GoogleMaps). Nu we weten waar we zijn, hebben we het snel gevonden. Het is een leuk hotelletje, vlak bij de medina van Chefchaouen. Wouter en Myrthe vinden vooral de schildpadjes bij de fontein erg leuk. Als we terug zijn van onze reis willen ze als huisdier nu geen hond meer maar schildpadden, ratten en een poes…
Nou, dat kunnen we niet laten lopen en we zoeken een leuk hotelletje in de Lonely Planet. Als we het hotel El Reducto proberen te vinden, komen we langs erg steile weggetjes, waar onze C1 het bijna begeeft, maar in de eerste versnelling met een slippende koppeling komen we toch de helling op. Even later lopen we helemaal vast als we midden op de plaatselijke markt terecht zijn gekomen. Dan is zo’n klein autootje wel weer een voordeel… Na twee rondjes hoor ik toevallig Nederlands praten, en snel vragen we de weg aan een familie Nederlandse Marokkanen of Marokkaanse Nederlanders… We zetten de auto neer en lopen verder naar het hotel wat in de medina ligt en waar je inderdaad helemaal niet met de auto komen kan (dat hadden we niet gezien op het Lonely Planet kaartje…)
Vrijdag hebben we een heerlijk ontbijt in het hotel, als Wouter probeert zijn sinaasappelsap in een eigen beker over te schenken, wordt het (uiteraard) een grote bende. De vrolijke hotelbaas neemt Wouter mooi beet en doet alsof hij boos wordt en vraagt aan Wouter een euro om het weer schoon te maken. Eerst snapt Wouter het niet, maar dan kleurt hij diep rood, en rent dan naar boven om een euro uit zijn portemonnee te halen. Later krijgt hij de euro terug, hij is er bedremmeld van en heeft zijn lesje wel geleerd. Als we weg gaan zijn de Hotelbaas en Wouter dikke maatjes.
![](https://lh5.googleusercontent.com/-k6on7biQE74/VD1rTfnyhOI/AAAAAAAAcQQ/YENY6e4R8y8/s288/PA090057.JPG" "Mohammed legt ons uit welke planten er in Chellah groeien")
Donderdagochtend rijden we met onze gids Mohammed en de bemanning van de Puff eerst naar 
Na Chellah bezoeken we de 
Als laatste bekijken we de Kasbah van Rabat die enerzijds dienst deed om de bevolking te beschermen als de stad werd aangevallen, maar ook gebruikt werd om huurlingen uit het oosten van Marokko te huisvesten, die meedogenloos optraden tegen de bevolking als er rebellie was.
Zaterdag gaan we met de trein naar Fėz, een reis van drie uur. Gelukkig hebben we een goede zitplaats, en de trein is toch een heerlijk vervoermiddel, je kan lekker zitten en uit het raam kijken terwijl je naar je bestemming wordt gebracht. In Fėz lopen we van het station via het Joodse kwartier (Mellah) en “New Fès” (Fès el-Jdid) naar de Medina. Wouter moet echt even wennen aan Fès en houdt een geëmotioneerd betoog om toch vooral een taxi te nemen. Maar eenmaal in de Medina vindt hij het opeens interessant worden, en rent hij samen met Myrthe van het ene winkeltje naar het andere.
Alhoewel we proberen de route van de Lonely Planet gids te volgen, lukt dat toch niet helemaal, en zijn we binnen de kortste keren de weg kwijt. De Medina in Fès is een enorme doolhof van smalle straatjes, die door elkaar heen kronkelen, soms doodlopen, of je in een cirkeltje terug brengen naar waar je vandaan kwam. Oh ja, naambordjes, daar doen ze natuurlijk niet aan… Gelukkig kan je altijd de weg vragen en even later staan we toch voor “Dar Victoria”, een hotelletje in de Medina dat ons door Maarten van de Ojala is aanbevolen. Van buiten ziet het er niet bijzonder uit, maar dat verandert volledig als we binnenkomen. In de centrale hal is het een en al pracht en praal, met prachtige mozaïeken en marmeren pilaren. ‘S Avonds vertelt de Française die het hotel runt, ons van alles over de mozaïeken en hoe ze het hotel heeft opgeknapt. Bijzonder is dat -als je goed kijkt- je in de mozaïeken ook afbeeldingen van andere godsdiensten dan de Islam terugvindt. Er zijn afbeeldingen van mensen en dieren (niet toegestaan in de Islam), een davidsster en boeddhistische afbeeldingen.
Middags lopen we de Medina weer in, en dwalen heerlijk rond. Als we een telefoonwinkel zien kopen we een lokaal sim-kaartje, waarna GoogleMaps ons verder de weg wijst, toch handig… We komen langs eindeloos veel winkeltjes, die kleding en kruiden verkopen, metaal bewerken, hout bewerken en natuurlijk de leerlooierijen waar Fès bekend om is. Tegen de tijd dat het donker wordt komen we weer terug inde wijk Rcif waar ook het hotel ligt.
In Casablanca worden we door een groot aantal taxichauffeurs aangesproken, de een wil nog meer dan de ander. Het is ook lastig, je hebt “Grand Taxi’s”, dat zijn meestal oude Mercedessen die met meerderen gedeeld worden en “Petit taxi’s” waar je met maximaal drie personen in mag (tenzij je extra betaalt natuurlijk…). We lopen eerst maar even weg van het station en vragen dan de weg. Het hotel dat we hebben uitgezocht ligt aan de kust bij Corniche, en er blijkt een bus naartoe te rijden. Bij het eindpunt van de bus is het toch nog wel een stukje lopen, en dat is anders dan het kaartje van de Lonely Planet aangeeft. Ook GoogleMaps geeft iets anders aan… Tot ik goed kijk, en zie dat als je bij. google ons hotel intypt, er een marker op de kaart verschijnt, met de naam van een ander hotel. Van de marketiers bij KPN heb ik begrepen dat dit de doortraptere marketing trucs zijn, waarbij je GoogleAdd-words koopt van de concurrent. Blijkbaar wordt de Lonely Planet ook geschreven met GoogleMaps… Het is nog wel een klein uurtje lopen, maar het is een leuke boulevard waar we langs lopen en Wouter en Myrthe hebben de grootste lol en rennen heen en weer. Als beloning gaan we maar bij de McDonalds eten die naast het hotel zit, het is al laat en we hebben wel genoeg gelopen.
![](https://lh4.googleusercontent.com/-37rCUXXa__Q/VD1wCWfJt8I/AAAAAAAAcVc/q55iG9Y9WzY/s400/PA130168.JPG" "De minaret van de Hassan II moskee in Casablanca")
Hierna nemen we de bus naar de Moskee Hassan II. Dit is de op twee na grootste moskee die van 1987 tot 1993 gebouwd is, deels boven het water, conform de koran die zegt dat Gods troon gebouwd is boven water. Het is een enorm gebouw, met titanium deuren zodat ze niet corroderen zo vlak bij zee en een dak wat open kan schuiven. Er kunnen 25 duizend mensen in met aparte ruimtes op de eerste verdieping voor vrouwen. De minaret is de hoogste ter wereld (200 meter), maar ondanks al de deze overtreffende afmetingen en dure materialen, kan ik het toch niet echt mooi vinden. Het is gewoon te groot, denk ik. Wel leuk is dat we er in kunnen met een rondleiding door een overigens verrassend westers uitziende vrouw die ons van alles over de moskee vertelt. Onder de moskee is nog een enorm badhuis, maar dat moet nog steeds in gebruik genomen worden, wordt elk jaar gepland, maar gebeurt steeds niet, begreep ik van onze gids. Ik moet Wouter ervan weerhouden om erin te springen, alhoewel, anders was dat in gebruik nemen ook meteen geregeld…