Even een bericht over hoe het bij ons gaat op de golf van Cadiz en langs de straat van Gibraltar.
Gisteravond zijn we om 18.00 uur vertrokken bij Culatra. Het was een rare dag, waarbij alles in het teken stond van vertrek, en de adrenaline toch weer de hele tijd door mijn aderen spoot. Dan ben ik gespannen. gelukkig herkennen de kinderen de situatie ook direct en zijn dan gelukkig niet onder de indruk als er dan kleine ruzies ontstaan: “Nou zeg, alweer, houd nou eens op, pap en mam”. En zodra we vertrekken houd het gelukkig weer op!!!!
Met een mooie zonsondergang gingen we de zee op. We zagen direct ook de Ojala varen en hoorden dat ook de Puff al onderweg was. Gezellig gedrieen. Het eerste stuk stond er een behoorlijke deining. De kinderen waren buiten gaan zitten, Wouter deed alsof ie op de kermis was, en gilde van pret bij iedere golf, maar Myrthe vond het eng, wat ik me ook wel kon voorstellen. Ik heb ze toen snel maar naar binnen gestuurd, en naar bed, want het werd al donker en dan heb ik ze toch liever niet buiten.
De kinderen gingen liggen in het achteronder in ons bed. Samen met hun knuffel dicht bij elkaar.
Roelof en ik waren druk met de zeilen. We waren er op bedacht dat er ca. 15 knopen wind kon staan en hadden voor de zekerheid een kleine fok aan de kotterstag klaar gezet. En die hebben we gebruikt en ook in het zeil een rif gezet. Gedurende de nacht kwam er toch zo’n 20-30 knopen over (6-7 Bft). Het is dus toch lastig om uit de gribfiles goed de hoeveelheid wind te voorspellen, maar wat wel allemaal klopt is de richting en wanneer de wind weer afneemt.
Onderweg hebben we een speciaal NL-netje op de korte golf radio afgesproken met de andere schepen om 8.30 uur in avond en ochtend. Dat helpt om even uit te wisselen hoe het onderling gaat. Bovendien voelt het minder alleen. En daarna hadden we zelfs ook nog even contact met de Antares en Verleiding in Portimao. De Verleiding was vertrokken naar Madeira, maar heeft besloten nog even te wachten omdat de combinatie van de koers en de deining naar Madeira te pittig was. Gelukkig hebben wij de wind van achteren en als er dan ineens wat meer staat voelt dat niet zo heftig.
We hadden gelukkig een groot deel van de nacht een hele mooie maan die de zee verlichtte. Ook achter, in ons zog zag je de lampjes van de algen weer fel branden. Met zo’n maan zie je toch wat beter wat er allemaal om je heen gebeurt. Later in de nacht werd het bewolkt en dan voel je het schip wel heen en weer gaan, maar zie je de golven niet. Dat blijft gek.
Midden in de nacht passeerden we ongeveer de straat van Gibraltar. We voeren duidelijk door een scheepsroute van en naar de Middellandse zee. Soms zien we op de AIS op de plotter dat we op ramkoers liggen met zo’n grote tanker al mijlen vooruit. Dankzij de AIS weten we de naam van de tanker, hoe hard hij vaart en welke richting en kunnen we hem ook even oproepen. Zo hadden we even contact met de Flinterrachel. Dat bleek een Nederlandse tanker te zijn, dus we konden gewoon Nederlands spreken met de Schipper. Hij had ons nog niet op de radar en zodra hij ons zag zou hij zorgen dat hij ons ontweek. Later hadden we ook contact met een Portugese tanker. Die reageerde laconiek dat we nog mijlen ver weg waren en dat als we elkaar zouden zien dat hij ons dan wel zou ontwijken. Nou 20 minuten later bleef hij maar op ramkoers. We hadden nog ruimte om te ontwijken, maar gelukkig nam hij even later zelf contact op, en zei dat hij ons voorlangs zou passeren. Dus ook dat ging weer netjes, maar hij kwam zo vlakbij dat ik maar even een foto van hem heb gemaakt. Die volgt later.
Dat was ook precies het goede moment om de camera buiten te hebben. Dolfijnen. Met dolle sprongen kwamen ze op ons af. Ze bleven lang bij ons, maar met name onder water spelen.
https://www.youtube.com/watch?v=d-HKrvP_X2w
Nu is de deinig afgenomen en de wind ook. Eigenlijk gaan we veel te hard, want we hadden precies berekend om met hoogwater bij Rabat uit et komen. Maar goed we zien wel weer hoe we dat oplossen. Straks gaat de wind wegvallen en moeten we waarschijnlijk op de motor verder. Maar we proberen nog even zoveel mogelijk te zeilen. Rabat, we hebben er zin in, morgen 7 oktober komen we aan!
De middag is al zowat om, maar dan gaan we Lagos in. Vol verwachting, want we waren hier per slot helemaal speciaal naar terug gekomen. Het is een schattig plaatsje, en als we naar het centrum lopen zien we een replica van het type schip waarmee 
Ook voerde hij zijn ontdekkingsreizen vanuit Lagos uit. Hij vestigde zich in Sagres, en richtte een zeevaartschool op, waar het driehoekige zeil werd uitgevonden i.p.v. de rechthoekige zeilen. Hiermee kon je ook aan de wind varen, en het zeilde ook veel sneller, en dat hebben we nu nog.
Daarna pakken we de dinghy en gaan in bikini en zwembroek langs de kust varen. Het is al laat en we hebben een mooi laag zonnetje. De kleuren in de kliffen waar we langs varen zijn van goud tot knalrood, prachtig. En verder, bijna om de kaap kan je dwars door de grotten varen van de ene naar de andere kant. Er zijn nog een paar andere toeristenbootjes. Zij hebben reddingsvesten aan en wij zien er vergeleken bij hun wat mager gekleed uit. We varen door grotjes en tunnels, een keer zitten we aan de grond in een grotje, maar met de roeispanen komen we snel weer los. We genieten erg van de grotten en tunnels en het is ook wel bijzonder hoe je er hier tussendoor kan varen. In je eigen dinghy is dat toch veel leuker dan in zo’n toeristenboot. Het is wel handig dat een toeristenboot voor ons vaart en steeds laat zien waar je goed een grot in kan varen, en welke route je kan nemen tussen de rotsen door. Mede doordat we de route afkijken is de diepte steeds prima en raakt de dinghy verder geen rotsen. Voorbij de kaap keren we terug, het is nog wel even varen en we willen terug zijn op de boot voor het donker wordt.
Zondag 28 september mag ik als eerste aan boord een verjaardag onderweg ervaren. Ik kwam vooral niet te snel uit bed, want het gezin was heel druk fluisterend van alles aan het voorbereiden. Afgelopen week had Myrthe al steeds geknutseld en mocht ik niet kijken. Best lastig als je toch zo relatief dicht op elkaars lip zit. Maar ik heb mijn best gedaan om niets te zien.
Beladen met de door Roelof gebakken appelcake en nog een snel deze ochtend gekocht taartje varen we dan om 10.30 uur naar het strand. Koffie en thee zijn mee en we verwachten toch nog wel wat andere vertrekkers. De Antares, De Verleiding, de Volonté en de Badjar komen allemaal. We zitten op een leuk plekje vlak bij een kasteeltje en een enorme rots met piratengaten erin waar de kinderen zich uitstekend kunnen vermaken. Ik word zelfs nog verwend met een geweldige tekening van ons schip (van Quirijn) en met servetten met kreeften erop. Zo attent.
In de middag gaan wij terug naar ons schip. We pakken tassen in voor een lange tocht met de dinghy. We willen 6 mijl de rivier opvaren naar het dorpje Silves. Dat schijnt leuk te zijn (advies van onze naastgelegen Nederlandse buurman), dus gaan we dat maar eens proberen. Het is anderhalf uur varen. In het begin is de rivier heel breed. We passeren 2 lage en 2 mooie hoge bruggen. En dan varen we slingerend door een dal tussen de groene bergen. In het dal splitst de rivier en Roelof weet met hulp van de i-pad de goede kant op te varen. Het wordt steeds mooier. De witte reigers vliegen hier om je oren. En in de lucht zien we een enorme groep vogels met zwarte vleugels ronddraaien in de thermiek. Later pas beseffen we dat dit ooievaars waren en niet meeuwen zoals we eerst dachten.
De rivier wordt smaller en heeft riet langs de kanten. En dan ineens zien we een ijsvogel. Gaaf. En dan komen we in het plaatsje. We lopen wat rond en het heeft hele smalle winkelstraatjes. Ze lopen behoorlijk stijl de berg op. Dan staat er een toren van een fort met ooievaars erop. Die kijken naar beneden wat wij allemaal doen en klepperen erop los.
Het is opvallend hoe het klimaat en de sfeer veranderd op het moment dat je de zuidwest punt van Portugal (Cabo de São Vicente) om vaart. Het klimaat is veel droger, het is veel warmer waardoor je op een dag ook veel minder doet en er zijn heeeel veeeeel Nederlanders die of met pensioen zijn of op een andere manier hier zijn blijven “hangen”. We ontmoeten een zeiler die al een paar keer naar Carib is geweest en hier nu is blijven hangen omdat zijn vrouw niet meer mee wil, een ouder echtpaar dat in Ferragudo (vlak bij Portimão) woont en hier langs de kust vaart, maar ook in elke supermarkt kom je Nederlanders tegen (erg makkelijk als je iets zoekt en niet weet hoe het in het Portugees heet). Waarschijnlijk valt het extra op omdat het hoogseizoen inmiddels echt voorbij is en nu alleen de “eeuwige toeristen” over zijn. In ieder geval zijn wij blij dat wij nog een hele reis en daarmee een doel voor ons hebben, want om hier te blijven hangen trekt mij eerlijk gezegd niet zo. Toch moeten we hier maar niet te lang blijven, anders weet je maar nooit…
Donderdag varen we naar het plaatsje Alvor dat aan de gelijknamige rivier ligt. We varen rond negen uur weg van Sagres, iets na de Verleiding en de Volonté, zodat we rond één uur bij de monding van de Alvor zijn. De Alvor is een rivier die erg ondiep is en die niet betont is, dus we willen met opgaand tij de rivier opvaren. Als we dan vastlopen, komen we vanzelf weer los met het opgaand tij. Alhoewel er niet veel wind is, kunnen we heerlijk zeilen en schieten we goed op. We trimmen de zeilen tot de laatste millimeter om zo veel mogelijk snelheid uit de wind te halen. We lopen de Volonté en de Verleiding op wat mooie foto en film momenten oplevert (Zie ook eerdere blog 
Als we de Alvor naderen zakt de wind verder in en laten we het grootzeil zakken. Op de Genua varen we de Alvor op, maar het stroomt behoorlijk en samen met de Genua die nu weer goed wind vangt lopen we meer dan zes knopen. Dat lijkt ons niet zo’n goed plan want als we nu op een van de vele zandbanken lopen is het wel een harde knal. We draaien de Genua weg en Aranka gaat op de voorpunt kijken om de zandbanken te ontwijken. Het gaat goed en we houden overal een meter speling. Bij het plaatsje Alvor is het druk met schepen in het smalle vaargeultje, maar het lukt de Verleiding en ons wel om een plekje te vinden. De andere Nederlandse schepen die achter ons varen blijven bij de ingang van de Alvor liggen waar je ook prachtig ligt en waar meer ruimte is. ‘s Middags lopen we door het plaatsje Alvor, wat gezellig, maar ook wel heel toeristisch is. Het is echt een en al restaurantjes en toeristen winkeltjes. Maar de baai waar we liggen is prachtig. ‘s avonds komen Ron en José van de Verleiding nog even gezellig koffie drinken.
Vrijdag wandelen we door de rand van duinen die tussen de zee en de Alvor liggen. Het is een prachtig gebied wat met (spring) vloed onder loopt en met eb droog valt. Met de vloed zien we allerlei krabbetjes en vissen tevoorschijn komen. Als we bij het eind van de duinenrij komen zien we de Puff, de Antares en de Volonté liggen. Wouter heeft al snel contact met de Volonté, waarbij hij over de baai schreeuwt “Volonté Volonté, hier de White Witch, over” alsof hij door de Marifoon praat. Maar goed, zijn geschreeuw wordt gehoord en even later zitten we bij de Volonté aan boord met een lekkere kop koffie. Leuke pauze van onze wandeling! Als we terug lopen langs het strand is het bloedje heet en ziet de zee er wel erg aantrekkelijk uit. Stom dat we onze zwemspullen niet hebben meegenomen. Gelukkig is het strand vrijwel verlaten dus we zwemmen lekker in onze onderbroek. Een handdoek heb je ook niet echt nodig want je bent zo droog in de warme wind. Het koelt heerlijk af en Wouter en Myrthe gooi ik een paar keer met een grote plons in het water. Wouter wordt dan heel boos, maar wil meteen nog een keer…
Zaterdag ochtend hebben we afgesproken op het strand bij de Puff, de Antares en de Volonté om samen koffie te drinken. Inmiddels is de Ojala hier ook aangekomen. Wouter en Myrthe spelen samen met Quirijn, Jesper en Thomas in het water en vermaken zich prima.
Een andere Nederlander die er ook ligt en woont op zijn bootje en hier bij een werf werkt, is de mooring van het restaurant tegenover de ankerbaai, en volgens hem is dit ook een uitstekend restaurant. We besluiten direct hier dan maar ter ere van Aranka’s verjaardag (zondag is ze jarig) te gaan eten. De eigenaar vind het prima dat we zijn mooring gebruiken en we mochten ook zijn Internet gebruiken, water halen etc. En… we hebben heerlijk vis gegeten!
Dinsdag 23 september loopt de haven van Sines weer helemaal leeg. Wel acht Nederlandse vertrekkersschepen varen uit, het lijkt wel een Flottielje. Ook wij varen de haven uit. We zijn om 5.00 uur opgestaan en om 6.00 uur gooien we los. We vertrekken vroeg omdat we vandaag 65 mijl moeten varen naar de volgende ankerbaai en we daar graag een beetje bij tijds willen aankomen. Een Frans schip wat gisteren ruziënd aankwam vaart nu ook weer ruziënd weg, hoe houden ze dat toch vol, nou ja, Fransen… Binnen de havenkom hebben de meesten het zeil al gehesen en buiten de havenkom net buiten het ankergebied van de grote tankers, is iedereen aan het zeilen. Er staat best redelijk wat wind, helaas nog wel behoorlijk uit het Zuiden, dus we zullen wel moeten kruisen.
We krijgen direct al een paar buien over ons heen. Dat betekent hard werken, vooral Roelof zet de ene keer een rif in het zeil en dan weer er uit. Er staat af en toe behoorlijk veel wind in een bui, Roelof gaat naar voren om een Rif te zetten maar in de bui waait het zo hard dat hij maar meteen het derde rif zet, hebben we dat ook meteen getest. En dat terwijl de regen af en toe met bakken naar beneden komt, nou ja, lekkere douche zullen we maar zeggen, want het is lekker warm. De buien zijn niet mis en het zijn hele lage donkere wolken. Als we op afstand zien dat er regen uit komt proberen we met overstag gaan het één en ander te omzeilen. Geweldig leuk zijn de dolfijnen die hier weer lekker op vis aan het jagen zijn, maar toch af en toe even langs komen om te kijken. We zien ze niet lang, maar we zien er wel aardig wat.
Even later klaart het op en ruimt de wind. Geen wolkje meer te zien, alleen een prachtig blauwe lucht met een lekker zonnetje. De wind is stabiel en komt precies uit de goede hoek. Het is een mooie kust met enorme klippen en rotsen. We worden opgelopen door de “Scoop”, een Nederlands zeilschip, zien we op de AIS. We proberen voor te blijven en trimmen ons een ongeluk aan de zeilen en halen het maximale eruit wat er in ons schip zit. Een tijd lukt het om de afstand gelijk te houden, maar dan komt ie toch voorbij. Gelukkig blijkt het een schip van zeker 46 voet en een veel hogere mast, daar zal het dan wel aan gelegen hebben…
Met laag staande zon varen we aan het einde van de dag om Cape De Sao Vicente. Bovenop de hoge klif staat een vuurtoren en heel klein zien we er mensen lopen, net mieren. Maar de wanden van de klif zijn alle kleuren bruin en rood, heel fraai. Ook zijn er in de klif grotten te zien die je eigenlijk met een zeekano zou moeten verkennen (Geoffrey zou ervan likkebaarden). We varen het hoekje om, vlak langs de kust en komen even later bij de ankerbaai bij Sagres aan. Was het eerst een lege baai, even later liggen er zeven Nederlandse schepen, het lijkt wel de Nederlandse vloot.
Bij Sines aagekomen ziet het er uit als een drukke industriele haven. Er voer ook een megatanker naar buiten. Maar gelukkig is het kommetje waar de jachthaven is, vlak bij het plaatsje en ziet het er heel gezellig uit. Het is een kleine haven, met een mooi zandstrand in de kom waar we op uit kijken en tegen de berg aan de witte huizen met rode daken en een kasteeltje.
Gauw gaan de kinderen aan de slag met een rekentoets (school) die eerst moet worden afgerond. Terwijl zij aan de slag zijn, bak ik wentelteefjes van ons oude brood. Als iedereen klaar is gaan we om 12.00 uur eens naar het dorpje toe. We lopen langs het strand over een soort boulevard. Midden op de boulevard zijn trainingsapparaten geplaatst. Kan je mooi je conditie trainen met uitzicht werkelijk prachtig uit de haven de oceaan op. Geweldige plek. En even verderop is er zelfs een lift gebouwd om de berghelling op te komen. Het bouwwerk is zo gek dat Roelof dat absoluut wil uitproberen. Maar helaas, deze hele dure installatie van een lift aan het strand met 4 verdiepingen, en geheel afgewerkt met natuursteen, is niet functioneel. We vermoeden dat dit een typisch Europees projectje is geweest van een paar miljoen waarbij het onderhoud is vergeten. De lift is erg fraai, maar wordt nu gebruikt als plashok, want hij doet het niet. Gelukkig kunnen we wel met de trap omhoog, ons er nog steeds over verbazend waarom die lift er nou toch zou zijn geplaatst.
Het dorpje is heel aardig. Witte huizen, beetje Grieks aandoend met de donkerblauwe kleuren erbij en de rode dakpannen. Het is vrij stil voor een zaterdag. We wandelen wat rond en vinden een supermarkt om boodschappen te doen voor het feestje. Op zoek naar de noodzakelijke ingrediënten zoutvrije roomboter en slagroom. Dat blijkt in Portugal minder makkelijke producten dan in Nl om snel mee te slagen. Myrthe en Wouter hebben rood-wit-blauwe snoepjes ontdekt en willen daar de taart mee versieren voor het NL-feestje. Met alles wat we hebben gevonden gaan we terug naar de haven en aan de slag met de taart. Tenminste, Roelof en ik zijn hard aan het werk, de kinderen duiken in het water. De taart zou 2,5 uur moeten opstijven in de koelkast (maar we hebben maar een uur) en de cake die Roelof bakt zou een uurtje in de broodbak machine moeten. We maken alles klaar en nemen dan net als de kinderen nog even een verfrissende duik in het water. De Windoversea heeft een opblaasbare surfplank en de kinderen zijn er ook mee aan het spelen. Dolle pret hebben ze, en ze varen alsof het een standup plank is met de dinghypeddels door de haven.
Zondag 21 september maken we een relaxdag. We wandelen nog een keer naar het dorpje Sines om toch nog het kasteel te bekijken. Maar meer dan een mooi uitzichtpunt is het eigenlijk niet. Dat viel een beetje tegen. Nog even plaatselijke lekkernijen geproefd in het café en daarna gaan we ons weer vermaken bij de boot.
In de middag mogen we even de fietsen lenen van “De Verleiding”. Dat is leuk want even Noordelijker is een heel mooi leeg strand. Daar fietsen we naar toe. Er staat één golf op het strand. Maar die is zo indrukwekkend, daar wil je niet in zwemmen. Hij is echt hoog en stort zich met een hele lading zand op het strand en spoelt dan helemaal uit. Ongelofelijk wat een geweld. De kinderen kunnen het natuurlijk niet laten en gooien hun kleren in het zand en willen er wel in. Met enige overredingskracht hebben we ze op het strand kunnen houden en gewaarschuwd voor de golven. Leuk is dat op de achtergrond in zee de Verleiding, de Puff, de Antares en de Gavroche er aan komen zeilen. Dus we blijven niet te lang op het strand en fietsen weer terug. Dan kan Wouter mooi nog net op tijd de Volonté ontvangen door er met de dinghy naar toe te varen. Wij maken rustig het schip weer klaar voor vertrek morgenochtend heel vroeg.