Salt Whistle Bay
25 Feb 2015, Vandaag zijn we aangekomen op Mayreau, vlak bij de Tobago Cays. We liggen in Salt Whistle Bay voor anker midden tussen moorings. Dat is altijd een beetje link omdat wij vijfentwintig meter ketting voor ons hebben liggen en als de wind draait dus een veel grotere draaicirckel hebben, dan de boten an een mooring. Maar het was een mooi plekje en we passen er precies in. Het is een prachtige baai, aan het eind ligt een strand met palmbomen. Het eiland is hier heel smal en achter de palmbomen zie je de helder blauwe zee aan de andere van het eiland.
Willem Smit travel guide
De volgende dag maken we een wandeling over het eiland volgens onze “Willem Smit travel guide”. Willem, van de Tignanello, heeft ons in Suriname allerlei tips gegeven over waar we wel en niet naar toe kunnen gaan in de Carib. Ik heb dat allemaal netjes in mijn I-Pad ingetypt en nu komt dat mooi van pas. Alhoewel we net gezwommen hebben vinden Myrthe en Wouter het nodig om, als we uit de dinghy stappen, in hun onderbroek weer het water in te duiken. Met kletsnatte onderbroeken wandelen ze daarna met ons over het enige weggetje van het eiland naar het plaatsje aan de andere kant van de berg. We hebben boven op het eiland bij het kerkje een prachtig uitzicht over de Tobago Cays en daarna lopen we op aanraden van Willem naar Dennis Hideway’s restaurant waar we wat drinken en Dennis de groeten doen van Willem. ‘s Avonds eten we bij de Salt Whistle Bay Club, wat wel lekker is, maar waar we ook meer dan twee uur op ons eten moeten wachten. Aranka en ik vinden dat niet zo erg, want we hebben een prachtig uitzicht op de baai en als het donker wordt gaan er gezellige lampjes aan, maar Myrthe en Wouter hebben zo langzamerhand wel heel veel honger. Net als we willen opstappen omdat we het welletjes vinden komt het eten alsnog en het is nog lekker ook.
waaien ons de haren van het hoofd
We staan vr 27 feb vroeg op, en maken de boot klaar. We willen vandaag naar Admirality Bay op Bequia varen. Via Whatsapp weten we dat de Tinkerbel vandaag ook het plan heeft Van St. Lucia naar Bequia te komen, dat zou erg gezellig zijn. De Tinkerbel kennen we uit Nederland en ze hebben twee dochters in dezelfde leeftijd als Myrthe en Wouter. Wouter ziet vanaf dit moment ook in elk zeilschip de Tinkerbel. Myrthe en Wouter doen al voor we vertrekken twee blokken voor school want tijdens het varen zal er wel niet zoveel van komen en het is natuurlijk wel leuk om meteen te kunnen spelen met de kinderen van de Tinkerbel als we aankomen.
De gribfiles geven windkracht 6 afnemend naar vijf. De wind is nogal noordelijk, dus Bequia is niet bezeild en we zullen wel een paar slagen moeten maken. Ik zet de Genua-4 (kleinere fok) op de kotterstag, die veel beter zeilt dan een dubbel gereefde Genua-1 en we zetten twee reven in het grootzeil. Dat is maar goed ook want als we uit de luwte van Mayreau komen waaien ons de haren van het hoofd (‘pannen van het dak’ klinkt zo raar op een zeilboot). In plaats van afnemen neemt de wind toe en even later hakken we tegen 30 knopen wind in. We hebben ook nog stroom die ons naar het westen duwt, dus we moeten wel een beetje snelheid houden en we varen met zes knopen naar het noorden. Het is twintig mijl dus een uur of drie later komen we alweer in de buurt van Bequia. Als we opkruisen komt een andere zeilboot dichtbij en gaat voor ons langs. We zien de Nederlandse vlag en het blijkt de Roque te zijn. Nou het is ook wel echt Roque weertje zeggen we nog tegen elkaar. We roepen ze op, dan kunnen we wat foto’s onder zeil van elkaar maken. Helaas heeft Lotte last van zeeziekte, maar ze gaat toch haar best doen. Wij gaan overstag en maken wat foto’s en een filmpje van de Roque als we langs varen. Het is prachtig om te zien hoe het schip zich door de golven heen slaat, net als wij!
wilde gebaren van Aranka als noodsein aangezien
Rond een uur of drie komen we aan in Admirality Bay, een enorme baai, die ook behoorlijk vol ligt met boten. We varen een rondje en laten dan ons anker zakken voor Tony Gibbons Beach. We zien op de AIS nog niets van de Tinkerbel, en ik weet natuurlijk niet of ze ook echt vandaag komen. Wel zien we even later de Roque binnenlopen die eerst naast ons komt liggen, maar als hun anker krabt gaan ze aan een mooring aan de andere kant van de haven liggen. Dan zie ik de Tinkerbel op de AIS verschijnen, ze zijn nog anderhalve mijl verwijderd en even later komen ze om de hoek bij Devil’s Table. Wouter en Myrthe staan te toeteren en Aranka staat zo uitbundig te zwaaien dat een Amerikaan komt kijken of er wat aan de hand is, hij had de wilde gebaren van Aranka als noodsein aangezien…
Het is erg leuk Ankie, Jan, Luna en Nika weer te zien. Wouter en Myrthe springen het water in en zwemmen er meteen naar toe. Later koken Aranka en Ankie samen een heerlijke maaltijd en eten we gezellig bij ons in de kuip terwijl de kinderen binnen naar een luisterboek luisteren. Het is leuk om de ervaringen van Ankie en Jan te horen over hun tocht naar de Carib. ‘s Nachts komen er nog wat squalls over met dertig knopen wind. Gelukkig liggen we nu goed vast. Vanmiddag dachten we dat ook, maar toen hing het anker gewoon achter een rots. Maar na wat duik en sleepwerk graaft hij zich nu keurig in het zand.
nog nooit zo snel hun school zien doen
De volgende ochtend (zaterdag) moeten er nog wel een paar blokken school ingehaald worden en ook aan boord van de Tinkerbel moet er nog school gedaan worden. Ik heb Wouter en Myrthe nog nooit zo snel hun school blokken zien doen. Maar dan moeten ze toch nog even wachten tot Luna en Nika ook klaar zijn, en dat duurt nog even dus we gaan eerst even naar de kant om brood te kopen. Het is nog een heel eind varen naar de kant met de dinghy en staat nog steeds veel wind, dus we houden het niet helemaal droog. Aan de kant komen we in een ontzettend leuk en gezellig dorpje. We kopen wat groente en fruit op de markt en komen Leon en Lotte van de Roque tegen en geven de foto’s en filmpje’s die we onderweg gemaakt hebben. Dan houdt Wouter het niet meer en wil hij NU terug naar de boot om te kunnen spelen met Luna en Nika. ‘s Middag gaan we samen met de Tinkerbel naar het strand en ‘s-avonds eten we lekker bij Jack’s, een gezellig restaurantje aan het strand waar we ervaringen van onze reis uitwisselen. Myrthe en Wouter gaan logeren bij de Tinkerbel dus wij hebben een heerlijk rustige avond.
Turtleman
Zondag gaan we samen met de bemanning van de Tinkerbel naar een het Old Hegg Turtle Sanctuary, een soort zeehonden crèche, maar dan voor schildpadden. “Mr Turtleman” legt uit hoe ze hele jongen schildpadjes vangen en hier laten opgroeien tot ze veertien jaar oud zijn. Dan worden ze weer losgelaten. De kans op overleven is hiermee veel groter dan als ze niet gevangen worden en de kans op overleven slechts enkele op duizend jonge schildpadjes is. Aranka vraagt de man zijn oren van het hoofd, maar Mr Turtleman vind duidelijk ook erg leuk om te vertellen. De schildpadden kunnen 200 jaar oud worden en pas als ze 25 jaar oud zijn kunnen ze eitjes leggen. Dat doen de vrouwtjes dan om het jaar. De schilpadden zijn solitaire beesten, dus ze doen niet echt lief tegen elkaar. Ze bijten elkaar en dat vraagt dus nog best wat verzorging door Mr Turtleman. Hij ontvangt ook schoolkinderen en vertelt hun alles over de schildpadden. Heel nuttig, want daardoor weten de kinderen (en ook hun vissende ouders) dat het vangen van schilpadden 
Lijken wel tieners ;-)…
Als we terug zijn in Port Elizabeth wandelen we nog even langs de kade en eten een heerlijk gemberijsje bij Gingerbread. ‘s Middags gaan we weer zwemmen bij Tony Gibbons Beach waar ik nu door vier ipv twee kinderen wordt belaagd waarbij Myrthe en Wouter natuurlijk even aan Luna en Nika moeten laten zien hoe ze hun papa kopje onder kunnen duwen…
Aan het eind van de middag gaan we nog even langs bij de Roque om ze een goede reis te wensen. Zij gaan morgen al weer verder en zijn hun boot aan het verkopen, dus we weten iet of we ze nog gaan zien op onze reis. Leon heeft speciaal pannenkoeken gebakken voor Myrthe en Wouter, en dat valt uiteraard in goede aarde. ‘s Avonds komen Luna en Nika bij ons logeren, Myrthe ligt samen met Luna en Nika in de voorpunt en ze hebben het geloof ik erg gezellig want de deur gaat dicht en pas de volgende ochtend weer open. Lijken wel tieners ;-)…
Maandagochtend beginnen we de week goed met pannenkoeken. Dan luisteren de kinderen nog een luisterboek (“Groep zeven slaat terug”) voordat we Luna en Nika weer terugbrengen naar de Tinkerbel, zodat zij daar en Myrthe en Wouter bij ons hun schoolwerk kunnen gaan doen. Als Myrthe en Wouter klaar zijn met school brengen we ze naar de Tinkerbel waar ze verder spelen. Samen met Aranka ga ik naar het plaatsje Port Elizabeth waar we alvast uitklaren en nog wat boodschappen doen. Het is echt een erg gezellig plaatsje waar nu, maandag, de winkeltjes ook open zijn. ‘s Avonds wilde we eigenlijk met de Tinkerbel gaan barbecueën, maar het weer betrekt en de ene na de andere hoosbui komt overzetten. We eten daarom erg gezellig op de Tinkerbel. Eerst de kids, die daarna verdwijnen in de voorpunt en daarna eten wij met Jan en Ankie. Het wordt natuurlijk weer veel te laat en als we vertrekken nemen we afscheid, waarschijnlijk is de volgende keer dat we elkaar zien over een paar jaar in Nederland, de Tinkerbel gaat verder naar het zuiden en dan naar het westen richting Panama, wij gaan naar het noorden en dan richting Azoren. ‘s Avonds kijk ik nog even naar het weer en besluiten we vroeg te vertrekken. De wind lijkt OK, maar er zijn wel veer buien en het is toch 55 mijl hoog aan de wind… We bereiden nog wat zaken voor zodat we snel weg kunnen en zetten de weker om half zes.
meer onder dan boven water
De volgende ochtend staan we inderdaad vroeg op, maken de boot klaar en vertrekken om half zeven. Er staat een goede puist wind en tussen Bequia en Saint Vincent staan zoals voorspelt inderdaad hoge golven maar de White Witch werkt zich er kranig doorheen. In de luwte van Saint Vincent neemt de wind af en moeten we zelfs een stuk motorzeilen, maar na Saint Vincent krijgen we niet minder wind zoals voorspelt, maar juist meer. Het wind giert om de boot. We hebben twee riffen in het grootzeil en de genua ook maximaal gereefd. Toch zit het gangboord (en de zonnecellen) meer onder dan boven water en ook aan de hoge zijde komen regelmatig golven over het dek die tot achter op de boot spoelen. Nou ja het dek wordt weer goed gespoeld… Dan komt er ook nog zware bewolking opzetten en even later begint het te plenzen. Gelukkig houden we er wel een lekker gangetje in van zes knopen zodat Saint Lucia gestaag dichterbij komt. We kunnen er alleen niets van zien want alles om ons hen is grijs. Als het opklaart zien we Saint Lucia met de Pitons, dat kan niet missen. In de bui is wel een onderdeel, waarmee het dek aan de mast zit bevestigd, naar beneden komen zeilen en dat ligt nu binnen in de mast. Ik weet eigenlijk niet precies hoe belangrijk dit onderdeel is, maar we kunnen weinig anders dan gewoon doorvaren, we hebben al maximaal gereefd en motoren tegen de hoge golven in lijkt me eerder meer dan minder belasting op de boot geven. In de bui zijn we wel wat hoogte verloren, maar nu we achter het eiland komen en het opklaart, ruimt de wind en kunnen we toch nog precies de baai bij de Pitons aanlopen. Als we de motor aanzetten trilt het schip ongewoon. We proberen even zijn achteruit, maar het trillen blijft. We varen rustig de baai in en bij het strijken van de zeilen zie ik, als Aranka een stukje achteruit vaart, opeen een hele berg zeewier onder het schip vandaan komen. Dat was dus wat er in de schroef of het roer hing…
met een touwtje uit te hengelen
We hebben geluk, er is nog precies één mooring vrij. we liggen in een natuur reservaat en ankeren mag hier niet omdat je dan het koraal kan beschadigen met je anker. Ankeren kan ook nauwelijks want het is al direct vlak bij de kust zestien meter diep…. We liggen weer op een prachtig plekje en een stuk rustiger dan bij Bequia. Woensdag varen we in baai verder waar ik ga inklaren in Soufriere. Ondertussen kunnen Myrthe en Wouter gewoon doorwerken met school. Als ik ingeklaard ben varen we weer terug naar ons mooie plekje tussen de Pitons. ‘s Middags zijn we een paar uur bezig om de beugel die de mast in was gevallen er weer met een touwtje uit te hengelen. Na veel geprutst lukt het en de mast zit nu weer goed vast aan het dek. Later gaan we nog snorkelen bij de rotsen. Het is prachtig, we zien prachtig koraal met paarse en groene kleuren en veel vissen, onder andere Baracuda’s.
Foto’s van onze gezamenlijke duik bij Tobago
Ik kreeg via de mail nog wat foto’s van Andre Groß met wie Aranka en ik samen gedoken hebben op Tobago bij de Coral Garden en met wie we samen twee Rif haaien hebben gezien. Hieronder wat foto’s en een filmpje van Andre van onze duik bij Tobago:
En het filmpje van de rifhaaien…
https://www.youtube.com/watch?v=JyC__blW_tw
Zeilend tussen de riffen door lopen we de Tobago Cays aan. Je moet hier goed opletten dat je niet op een rif vaart, maar met onze plotter en het heldere water is het goed te zien waar de riffen allemaal liggen. Het water is hier super helder met wel twintig meter zicht. Wouter heeft een nieuw spel bedacht, hij bestuurt de boot met het buitenboord motortje.
Maar goed het goede humeur krijgt het even lastig als de autoriteiten zich melden. We liggen in een Natuurpark en daar wordt geld voor geïnd. Dat is natuurlijk prima, maar als we worden gesommeerd om ergens anders te ankeren vinden we dat minder leuk. We liggen uiteraard op het mooiste plekje helemaal keurig zoals in alle pilots de ankerplek staat aangegeven. Maar ja, de catamarans om ons heen liggen aan een duur betaalde mooring , en dan mag je niet voor hun neus gaan liggen en moet je achteraan ankeren. Ze laten nog even hun pas zien en wijzen er meerdere malen op dat we naar ze dienen te luisteren, omdat zij hier de dienst uitmaken. Als ze dan vragen of we het snappen zegt Roelof dat hij er helemaal niets van snapt en dan worden ze boos…Nou ja, uiteindelijk trekken we natuurlijk aan het kortste eind en liggen we een stukje verderop, eigenlijk ook even mooi.
De volgende dag gaan we even op het eiland vlak bij het rif kijken. Daar zitten allemaal leguanen. We ontdekken de een na de ander bij een korte wandeling. Ze klimmen ook in de struiken en zitten soms zo stil dat je ze al recht aankijkt voordat je ze in de gaten hebt. Even later zit er een heel groepje. Ik hurk om een foto te nemen vanaf een lager punt. Maar dan komen ze ineens op me af. Ik sta snel weer op. Het zint me niet helemaal, maar ja een leuke foto voor ons blog is ook belangrijk. Dus ik weer op mijn hurken, maar ik weet niet hoe snel ik me daarna uit de voeten moet maken als ik door 7 van die geribbelde en geschubde rood, groene en geel gekleurde beesten word omsingeld. Ik geef nog een gil en dan steken ze ook nog hun staart omhoog en schudden ja met hun kop. En dan ben ik ervandoor. Waarschijnlijk dachten ze dat ze iets lekkers van mij zouden krijgen, zegt Roelof.
We zwemmen en snorkelen nog langs het eiland. Er grazen schildpadden onder water en ze lijken niet eens schuw en laten je op gepaste afstand dichtbij komen als je rustig bent. Maar even later zien we een paar fikse buien aankomen en gaan we terug naar onze boot. ‘s Avonds gaan we barbecueën op het strand van Petit Bateau dat achter onze boot ligt. Het is best een stukje varen in de dinghy en we beseffen dat we terug tegen de wind en in het donker moeten varen en letten op langs welke schepen we allemaal komen en laten het licht aan op onze boot. Op het strand staat een strandtentje en daar zijn ze al druk aan het barbecueën. Frieda en Leon van de Puff zijn er ook en zitten al aan een mooi gedekte tafel en het eten ziet er zalig uit. Kreeft, gebakken groente en gevulde aardappels. De kinderen krijgen kip. Het is echt heerlijk met het mooiste uitzicht dat je je kan indenken, de ondergaande zon boven de Tobago Cays. Als het even later donker wordt schieten de lampjes boven ons hoofd aan. We zitten tussen de palmbomen en het is een gezellig en bijzonder plekje om te eten. Als er wordt afgeruimd doen de mensen de afwas in de tent. Er is een opossum op de afvalrestjes afgekomen en die knabbelt alles op. In de straal licht van de zaklamp zien we hem heel goed zitten. Als we uitgegeten zijn en de kinderen klaar zijn met spelen in het zand gaan we terug. We laten de zandkastelen en zandtorens van de kinderen achter en het valt mee hoe nat we worden in de dinghy. Tegen de wind in is het een langere tocht, maar we kunnen het gelukkig goed terug vinden. Die nacht komt er nog een squall over met in de piek 40 knopen wind. Gelukkig houdt ons Rocna anker het uitstekend, maar er zijn enkele andere schepen losgeslagen van hun anker die we opnieuw zien ankeren. Ik duik gauw weer in mijn bed.
Vandaag is het woensdag en Roelof vindt dat de kinderen op schildpaddenexcursie mogen in dit paradijs. Op school doen ze ook af en toe een stranddag of excursie, dus wij nu ook. Geen schoolwerk dus, heerlijk relaxed, want na mijn verkoudheid gisteren ben ik nog niet fit om weer juf te zijn. Bij onze kinderen vraagt dat topconditie en maximum geduld. Maar vandaag niet. Frieda is 29 februari jarig,maar omdat dat er dit jaar niet is vieren wij het vandaag. Het is waarschijnlijk ook de laatste keer dat we hen zien. Zij gaan hierna verder naar het zuiden en hebben ook meer dan een jaar. Wij gaan verder naar het noorden. Maar eerst koffie bij de Puff en een leuk cadeautje achterlaten. Myrthe heeft haar best gedaan om een papieren zak in de vorm van een taart te versieren, waar je een waxine lichtje in kan branden. Altijd leuk als zij weer iets creatiefs maakt. Ook kan ik de Puff nog van binnen zien, wat een mooie boot is dat zeg, mooi afgewerkt van binnen en heel gezellig. Lekker gekletst en koffie gedronken en dan het afscheid. (Dat hebben we al een paar keer eerder gedaan, ook op La Gomera dachten we elkaar niet meer te zien en idem toen we vanuit Mindelo vertrokken, maar tot nu toe blijven onze vaarroutes elkaar kruisen, dus wie weet… We zien al heel veel schildpadden rond de Puff zwemmen die adem komen halen, maar wij gaan nog even naar het rif om te snorkelen. Nog één keer in dit prachtige ‘aquarium’ kijken. Na het snorkelen halen we het anker op en vertrekken we tegelijkertijd met de Puff. Zij varen richting Union Island en wij varen naar Mayreau. Het is maar een klein stukje en we zetten alleen de genua uit. Er waait nog een fikse regenbui over en dan ligt ons anker alweer in de volgende baai.
Ondertussen zijn Wouter en Myrthe al goed op weg met school en nadat we ‘s middag eerst gezwommen hebben gaan we met de dinghy naar de dinghy steiger aan de andere kant (NW) van de baai. Hier zit Budget Marine, een grote watersportzaak, waar we een nieuwe lamp voor het deklicht willen kopen. Het valt mee, ze hebben de lamp en zelfs ook in LED uitvoering, gaat niet zo snel kapot en gebruikt ook veel minder stroom. De prijs valt niet mee, welkom in de Carib! Maar gelukkig kunnen we hem belastingvrij krijgen, maar daarvoor moet ik wel op en neer om de inklaringspapieren te laten zien. Eerst gaan we geld halen, we krijgen een lift naar de bank.
Donderdag gaan we nadat school klaar is naar St Georges. Met dezelfde busjes, waar bij ons maximaal 9 personen in passen, maar waar hier makkelijk 20 personen in passen rijden we (nu wel direct) naar St George. We lopen door het winkelcentrum en bezoeken het Fort King George dat nu dienst doet als werkruimtes voor van allerlei. Het fort is duidelijk niet onderhouden en maakt een vervallen indruk. In het fort zien we oa een gedenksteen ter nagedachtenis aan Maurice Bishop (en een deel van zijn regering) die in 1979 via een linkse coup aan de macht kwam en een aanhanger van Castro was. Dezelfde Bishop die Bouterse in Suriname beïnvloedde, onder andere met zijn mening dat je tegenstanders, waar je niet van kan winnen, beter uit de weg kan ruimen. Enkele maanden later vonden in Paramaribo de december moorden plaats…
In Grenada was er onder Bishop zijn leiding een dictatuur waar veel mensen met een andere mening in de gevangenis werden gezet. Wel verbeterde hij de medische zorg en het onderwijs. In 1983 werd hij gevangen gezet door het leger en zijn eigen mensen. Vervolgens werd hij bevrijd door het volk en vervolgens alsnog vermoord samen met een groot deel van zijn regering door de mensen die hem eerder gevangen namen. Blijkbaar was hij ook een tegenstander geworden waar je niet van kon winnen… Anyway, de Amerikanen vonden het welletjes en dropten meer dan 500 rangers op het vliegveld dat ondanks verzet van Grenada snel in Amerikaanse handen kwam. De Amerikanen werden door het volk met open armen ontvangen en nu meer dan dertig jaar later is Grenada een onafhankelijke democratie en komt vrij welvarend op ons over.
Na het fort lopen we langs “The Carenage”, de vissershaven met daaromheen leuke oude huizen en winkeltjes in een Frans Mediterrane stijl. In een supermarkt koop ik vier enorme ijsjes die we aan de kade opeten. Daarna kijken we nog in een andere watersportzaak naar nieuwe accu’s en zwemvliezen voor Myrthe en Wouter.
Aan het begin moeten we een kaartje kopen en krijgen we een stok mee. De eerste kilometer is over een onverharde weg, maar dan gaan we linksaf een wandelpad op dat vrij steil naar beneden gaat. Even later zien we een goot langs het pad lopen waarmee beton naar beneden is gestort. De goot wordt weer afgebroken en werklui lopen met zware balken op hun nek de steile helling op. Beneden aangekomen vinden we een dragline en een aantal betonnen funderingen. Aan één van de werklieden vragen we wat ze hier gaan bouwen. Hij vertelt ons dat er een kabelbaan komt, nou ik ben blij dat we er nog zelf naartoe gelopen zijn. We lopen nog een stukje verder en komen dan bij de waterval die inderdaad prachtig ligt, midden in het woud. Er ligt een klein meertje onder de waterval waar we heerlijk zwemmen in fris zoet water.
Maandag bellen we ‘s ochtends naar 
Woensdag vieren we Myrthe’s tiende verjaardag. We hebben de boot verierd en ontbijten uitgebreid met zijn vieren. Mythe krijgt haar kadootjes niet zomaar, ze moet ze vinden met een speurtocht. Na het maken van de nodige sommen, het beantwoorden van een aardrijkskunde vraag, een rondje om de boot roeien en het het zoeken naar spelfouten heeft ze alle antwoorden goed en al haar kadootjes gevonden. Nu hebben wij dus een tiener aan boord, dat zal nog wat worden… De Noren komen op de koffie en hebben ook nog een haarband voor haar gekocht. ‘s Middags zwemmen de kinderen nog en gaan wij op bezoek bij Kiki, een Nederlandse vrouw op het schip de Roses Four Children. ًWe zitten gezellig te kletsen totdat de Noren ons komen waarschuwen dat Wouter een beetje raar doet. Boze bui dus, hij was boos geworden om zich heen gaan meppen en wou toen maar alléén naar de boot zwemmen. Gelukkig had Gina hem tegengehouden en ze hielt de wild spartelende Wouter nog steeds vast toen ik eraan kwam. Hij was nog steeds boos en sprong alsnog van de steiger af toen Gina hem los liet. Nou ja, op zich goed, kon hij weer afkoelen… Heb hem toen maar uit het water gevist en toen werd hij weer rustig. ‘s Avonds zijn de Noren gezellig komen eten, mooi als afscheid want wij gaan morgen naar Dragon Bay verderop op Grenada om daarna door te varen naar Union Island en zij gaan richting Curacao waar ze de boot achterlaten.
Donderdag ochtend vertrekken we rond een uur of tien richting Dragon Bay. Het is maar een paar uur varen en om twaalf uur meren we af aan een mooring. Het is een kleine baai en er is niet veel ruimte om te ankeren dus een mooring is nu wel handig. Een jongen, Mozes, helpt met het aanmeren waarbij we toch nog de pikhaak in het water laten vallen die prompt naar de bodem verdwijnt. Gelukkig hebben we er nog één en even later liggen we wel wat hobbelig alleen in de baai. Even later komen er nog twee andere zeilboten bij, maar we liggen prachtig. Het heet Dragon Bay omdat de rotsen aan de zuid-zijde van de baai de vorm van een draak hebben. Als de boot goed ligt lukt het om de pikhaak weer op te duiken. Het water is erg helder en na een beetje rondzwemmen zie ik hem zo op de bodem liggen. ‘s Middag brengt Mozes ons met een roeibootje naar 
We hadden de Puff al op de AIS zien liggen en als we binnen varen zien we dat ook de Roque hier ligt. Frieda en Leon komen langs en het is erg leuk ze weer te zien. We hadden ze voor het laatst in Mindelo gezien. Zij zijn nu op weg naar het zuiden terwijl richting noorden gaan, toch leuk dat je elkaar dan weer tegenkomt. Het water is erg helder en Myrthe en Wouter duiken meteen het water in. Ik ga met de papieren naar de kant om in te klaren, we zijn in ieder geval ruim op tijd. Het is een op en top Carib plaatsje met fruitstalletjes, en andere leuke winkeltjes.
Zaterdag ochtend varen we eerst even langs de Roque, waar Leon net aan het surfen was. We drinken er koffie en kletsen bij. De Roque hebben we nog in Suriname gezien en bij Grenada over de marifoon gesproken toen zij net weg voeren en wij aankwamen. ‘s Middags spreken we af met Frieda en Leon om te zwemmen bij het strand. Frieda heeft de surfplank van de Roque geleend en probeertook te surfen. Alhoewel het er zo makkelijk uit ziet valt dat niet mee, het lukt Frieda om een klein stukje te surfen. Als Leon en ik het ook proberen komen we minder ver…
We liggen op Tobago bij een dorpje Charlotteville in de Man of War Bay, vlak voor piratesbay. Dat klinkt allemaal behoorlijk oorlogszuchtig, maar niets is minder waar. Wel is hier in het verleden ook flink gevochten door verschillende Europese landen om hier de baas te kunnen spelen, uiteraard heeft Nederland daar ook zijn steentje aan bijgedragen. Het eiland is volgens 
Maar goed, nu is het een heerlijk rustige baai waar nog een stuk of tien zeilboten liggen met een schattig klein dorpje aan het eind van de baai waar een paar eethuisjes staan, maar waar de tijd ook stil heeft gestaan. Na een paar dagen begin je al heel wat mensen te herkennen. Het is er gezellig en er lopen veel rasta mannen met de één nog een fraaier kapsel dan de ander. Er wordt gevist voor de kost en er is een bakkersvrouw met heerlijk brood (na alle plakkerige witte brood van afgelopen maanden is dat een verademing). De supermarkt verkoopt niet zo heel veel, maar voldoende groente en fruit voor ons om ook af en toe op de boot te eten. Het favoriete cafeetje is dat van Jaba, waar je zelf je drankjes uit een koelkast pakt en waar elke week ook live muziek is. Heel gezellig, iedereen staat er omheen, buiten op straat lekker te luisteren of wat te dansen en wat te drinken.
Links van ons schip kijken we uit op het prachtige strand van Pirates Bay, waar we bijna elke dag wel even met de dinghy naar toe gaan om te zwemmen en te snorkelen. Het leuke van Pirates Bay is dat er helemaal geen bebouwing is, het is dus een mooi strand met daarachter het regenwoud. Wel met een mooi pad er doorheen, maar verder is het jungle. Het lijkt wel een stukje paradijs op aarde. Sowieso is het noorden van Tobago nog prachtig groen en niet aangetast door hotels of andere lelijke grote betonnen flatgebouwen. Het leven hier is dan ook ronduit genieten, en als je geniet dan vliegt de tijd voorbij. Toen we deze blog wilden schrijven wisten we ook eigenlijk niet meer precies welke dag we nu wat gedaan hebben want we zijn hier echt alle gevoel voor tijd kwijtgeraakt. Maar met de foto’s die allemaal een datum hebben konden we het toch nog een beetje terug filmen.
Vrijdag ochtend zien we de Wildeman van Coen en José op de AIS verschijnen en even later lopen ze de baai binnen en ankeren een stukje achter ons. Ze komen een bakje koffie drinken, en het is leuk om hun verhalen over de tocht en Suriname te horen. Ze zijn ook in Botopasi geweest en zijn vrij snel daarna richting Tobago vertrokken. De rest van de ochtend doen we school en aan het begin van de middag gaan we naar Charlotteville. Als we daar geld willen pinnen, blijkt de geldautomaat leeg te zijn. Het is op zich al goed nieuws dat we hier in Charlotteville uberhaubt kunnen pinnen want in de pilot van Chris Doyle stond nog dat je hier niet met een westerse bankpas terecht kon en genoeg cash geld mee moest nemen. Gelukkig las ik dat pas toen we er al waren en blijken tegenwoordig de geldautomaten alle westerse passen ook te accepteren. Maar goed de automaat is leeg en we hebben nog net genoeg geld voor de bus dus we gaan vrijdag naar de hoofdstad Scarborough van Tobago. Met een minibusje rijden we van noord naar zuid en krijgen zo een mooie indruk van het eiland. Scarborough is totaal anders dan Charlotteville, staat vol met lelijke gebouwen en is weinig bijzonder, maar ze hebben er wel een bank met gevulde geldmachine. Nog leuk te vermelden is dat 
‘s Middags lopen we nog naar het fort St. George, dat in de 18e eeuw is gebouwd door de Britten. Het is nog in goede staat en we hebben er een prachtig uitzicht op Scarborough en het eiland richting het noorden. Helaas is het museum dicht dat in het fort gevestigd is omdat de stroom het niet doet… Dat missen we dus. Als we terug lopen valt Myrthe tijdens het rennen op de weg met een bloedende voet als gevolg. Met wat water van de kaartjes verkoper bij het fort maken we het onder luid gejammer van Myrthe zo goed als het gaat weer schoon. Zeker als we er sterilon op doen wordt er luid gejammerd, ik kan me dat van vroeger toch niet zo herinneren, zal ze wel van Aranka hebben ;-)….
We komen erachter dat je op Tobago ook prachtig kan duiken, en Aranka wil ook nog graag haar duikbrevet halen. We kijken bij een paar duikscholen, ERIC (Enviromental Research Institute Charlotteville) in Charlotteville is gecombineerd met een onderzoeks instituut, dat lijkt ons erg leuk, maar ze gaan voorlopig niet duiken. In Speyside, net over de berg aan de westkant van het eiland zitten nog twee duikscholen en Aranka kiest voor Extra Divers, die komt relaxed over en met vriendelijke mensen. Aranka kan al direct de volgende dag (zondag) beginnen. Vanaf dat moment zit Aranka vier dagen in de duikcursus stress, maar ik geloof dat ze er ook erg van genoten heeft. De eerste dag maakt ze al meteen een duik in de stroming waarbij ze ook nog door een smalle passage met veel stroming heen gaat. Verder gaat ze al vroeg naar de duikschool en komt pas weer laat in de middag terug. Als ze een dagje vrij heeft zit ze in haar duikboek gedoken en lijkt ze met haar gedachten nog wel verder weg dan Speyside. In ieder geval vinden Wouter, Myrthe en ik het wel weer prima als de cursus voorbij is en ze weer terug is. Ondertussen hebben wij een programma om ‘s ochtends school te doen, en als dat klaar is te gaan zwemmen bij het strand van Pirates Bay. Je kan bij Pirates Bay ook heerlijk snorkelen en je ziet allerlei mooie vissen om je heen, het is net een aquarium waar je in zwemt.
Dinsdag ochtend vroeg zien we een prachtig zeilschip (tweemaster) binnenlopen. Wouter ziet er meteen een gevaarlijk piratenschip in en bedenkt al een aanvalsplan. Even later komt eerst Coen langs om een boormachine te lenen en als we net aan de koffie zitten vaart de kapitein van de tweemaster langs. Hij is op weg naar de kant in zijn dinghy en blijkt ook Nederlands te zijn. We bieden hem ook een kop koffie aan, maar als hij aan bord klimt zit Wouter nog steeds volledig in zijn piraten fantasie en opent hij frontaal de aanval met zijn houten zwaard op onze gast. De kapitein heet Arjan en is gelukkig goed gemutst. Het schip is de 
Alhoewel Aranka vandaag geen cursus heeft, moet ze nog wel het duikboek doorspitten, dus ga ik met Myrthe en Wouter naar het strand op Pirates Bay. De Noren zouden ‘s middag ook komen, maar als we bij het strand komen zien we wel grote brekers, maar verder alleen een heel klein leeg strandje. Het is springtij en hoog water, dus het strand is grotendeels verdwenen onder water. Het lukt om net achter een breker het strand op te varen maar er komt wel een flinke breker de dinghy in. Myrthe en Wouter vinden het prima want in zo’n grote branding kan je wel heel leuk spelen, alhoewel je soms behoorlijk het strand op wordt meegesleurd. Ik kijk tegen brekers op die soms bijna twee meter hoog zijn en vraag me af hoe we hier ooit weer van het strand af komen. Voordeel is wel dat we het strandje wat er nog is helemaal voor ons zelf hebben. Ik probeer nog te snorkelen, maar het water is te wild om dicht bij de rotsen en het rif te komen en door de grote golven is het ook troebel, dus je kan ook niet zo ver zien. Als na een uurtje zwemmen het strand nog kleiner wordt en de brekers nog groter vind ik het mooi geweest en gaan we terug. Ik zwem als het net even rustig is snel met de dinghy door de branding heen en klim er dan in, Myrthe en Wouter zwemmen zelf door de branding. Wouter lukt het in één keer, maar Myrthe wordt door een grote golf gepakt en belandt in een grote wasmachine en wordt weer het strand op gespoeld, de tweede keer lukt het wel en achter de branding hijs ik ze allebei aan boord.
De volgende dag (woensdag) breng ik Aranka weer vroeg naar de kant. Ze moet vandaag haar examen doen en ook nog twee duiken, dus een vol programma. Ik werk het gebruikelijke programma af, school doen, wat overigens erg moeizaam gaat sinds de vakantie in Suriname, maar we worstelen ons er weer door heen. Met name Wouter heeft er helemaal geen zin in en gooit zeker twee keer per uur zijn “kont tegen de krib”. Ben heel benieuwd hoe dat gaat als hij weer in Leiden in de schoolbankjes zit… Maar ik heb vandaag een mooie stok achter de deur, als school klaar is kunnen we naar het strand, maar daarna ook nog op bezoek bij de Très Hombres. Dat helpt en bovendien is het woensdag dus hebben we minder werk en om twaalf uur zijn we klaar. Nadat we geluncht hebben gaan we naar het strand. De Noren zijn er ook, maar die gaan net weg. Gelukkig voor Wouter en Myrthe blijft Linea met haar grootouders nog wel even zodat ze samen kunnen spelen. Als Linea met haar grootouders ook opstapt gaan wij naar de Très Hombres, dat is erg leuk. We krijgen een uitgebreide rondleiding en zien hoe de bemanning slaapt in het vooronder, dat is vergeleken met onze boot echt spartaans! Als het er wat ruiger aan toe gaat is het ook niet dicht en loopt er water de bedden in. Ze slapen er met een man of zes in een kleine ruimte en die doet dan ook wel een beetje muf aan… De kombuis staat voor op het schip, maar daar kan het ook flink te keer gaan, lijkt me lastig koken! Ook krijgen we het ruim te zien waar al vaten met wijn liggen uit Frankrijk, maar waar nog voldoende ruimte is voor een lading rum uit Grenada. Ook is er een koelcel voor de chocolade die in Grenada wordt ingeladen. Verder wordt er door de bemanning hard geklust, want er zit veel staal op het schip en dat moet regelmatig in de verf gezet worden. Myrthe en Wouter klimmen nog met een echte manchet het want in als echte piraten.
In het weekend van zeven en acht februari gaan we op zaterdag naar de Argyle watervallen. We gaan met de bus naar Roxborough waar het pad naar de watervallen begint. Bij het begin worden we aangesproken door iemand die zich voordoet als gids, en omdat de kinderen gratis zijn en hij ons een prachtige route door de jungle heeft voorgeschoteld gaan we met hem in zee. Dom, dom, dom… We worden een auto in geloodst, dat is raar want het is maar een half uurtje lopen… Een stukje verder gaan we de auto weer uit en lopen inderdaad over een prachtig pad met mooie uitzichten en bamboe aan beide zijden van het pad. Het valt wel op dat onze gids haast heeft. Ik wordt gemaand Myrthe -die inderdaad wel erg treuzelt- toch vooral aan te sporen een beetje door te lopen. De haast wordt steeds groter, we lijken zelfs geen tijd voor een fotootje te hebben… Het pad naar de watervallen wordt ook steeds avontuurlijker waarbij ik Myrthe en Aranka maar bij de steile afstappen help, want van onze “gids” hoeven we niet veel te verwachten. Bij de watervallen geeft onze gids aan dat hij nu weer terug moet, maar dat pikken we niet en we laten hem eerst één van zijn andere prachtige routes aanwijzen. Dat leidt tot nog een klauterpartij naar beneden langs de watervallen totdat hij ons bij een mooi poeltje achterlaat. Wel met de opmerking dat we weg moeten wezen als er twee jongens van boven komen want die zijn niet te vertrouwen en beroven toeristen…, ja ja, maar heel lekker zit je dan ook weer niet.
Maar de watervallen zijn echt prachtig en liggen midden in de jungle met oneindig veel kleuren groen. We nemen een heerlijke frisse douche onder de waterval en zwemmen in het poeltje wat nog zes meter diep blijkt te zijn. Als we teruglopen vinden we al snel een goed pad en zo komen we bij de officiële ingang waar je ook geacht wordt een kaartje te kopen. Wij zijn door onze “gids” via een omweggetje naar de watervallen gebracht en hebben zo de entree omzeild. Daarom waren we ook de auto in geloodst, zodat ze ons niet voorbij zagen lopen…, heel goochem! Aranka is boos, maar ik vind het ook wel weer slim bedacht. Anyway we hebben een mooie wandeling gemaakt en hebben lekker gezwommen, terug krijgen we een lift en worden we in één keer tot bijna in Charlotteville gebracht. Het laatste stukje lopen we, wat een paar prachtige uitzichten oplevert van de baai waar we in liggen en waar ook de Très Hombres ligt die op het punt staat te vertrekken. ‘s Avonds hebben we gereserveerd bij een restaurantje langs het strand waar we heerlijke vis eten, samen met Coen en José. Het is erg gezellig, even later komen ook de Belgen die naast ons voor anker liggen hier eten. Wouter zit al snel bij hen aan tafel en praat mee alsof hij er al jaren aan tafel zit.
Zondag staan we vroeg op, om kwart voor negen zijn we met een lift bij de duikschool. We gaan samen met twee mannen die eerst naar een wrak gaan duiken. In die tijd gaan wij samen met de kinderen snorkelen, we zien weer prachtige vissen. Daarna is er pauze en kunnen we nog meer snorkelen. Dan maken Aranka en ik samen met de andere twee duikers een duik langs een prachtig koraal, het heet heel toepasselijk Coral Garden. we zien prachtig koraal, o.a. hersenkoraal van meters groot en grote “bladeren” die wuiven in de stroom. Ook zien we weer een grote groene Mureen en ook twee Rif Haaien die vlak langs ons zwemmen. Dat is leuk want die zie je niet zo vaak.
‘s Middags gaan we samen met de bootsman naar 
