Category Archives: Vakantie

20 aug. 2013 – Op weg naar London…

Posted on by
1

Vrijdag bekijken we West Mersea, wat wel een gezellig plaatsje is, maar niet heel bijzonder. Wel bijzonder is de natuur, met diverse stroompjes waartussen de modderbanken droogvallen en waar oesters worden gekweekt. Wij varen met de dinghy naar de kant, lopen wat rond en hebben echt heerlijk vis gegeten in een soort eethuisje waar de vers gevangen vis direct de pan in ging. Het was er ook behoorlijk druk (wachtrij om drie uur ‘s middags). Myrthe en Wouter keken hun ogen uit in de achtertuin, waar alle bakken met verse vis en krabben en garnalen en oesters lagen.
Zaterdag gaan we op weg naar London, via de Thames Estuary. We vertrekken iets eerder dan gepland, omdat de wind uit het zuidwesten komt en dus voor een groot deel pal tegen staat. Bovendien gaat het in de loop van de dag harder waaien (zelfs een gale warning van 8 bft voor Thames) dus alleen maar fijn als we iets eerder aan kunnen komen.
De Thames Estuary is een bijzonder gebied. Er liggen windmolen parken en allemaal zandbanken, die je niet ziet. Nou ja je ziet overal om je heen zee en af en toe een branding midden op zee (boven op een zandbank). Kortom belangrijk om alle boeien goed te volgen en niet vast te lopen op de zandbanken. In de verte zagen we de bizar uitziende torens op de Shivering Sands die er nog staan sinds de tweede wereldoorlog, maar al lang niet meer worden gebruikt. Zoals al eerder opgemerkt, het opruimen van oude bouwsels is niet de sterkste kant van onze westerburen.
De wind trekt steeds harder aan en we proberen zo goed mogelijk tegen de wind in te kruisen tussen de banken in. Ook een ander zeilschip ploegt tegen de golven op; wel zo gezellig dat we niet alleen ploeteren op deze tocht. We krijgen op een gegeven moment de stroom mee. Alleen stroom tegen de wind in geeft zulke akelige korte golven en maakt de tocht oncomfortabel. Elke keer dat we een beetje snelheid krijgen duikt de punt weer in een golf en liggen we vrijwel stil. Myrthe en Wouter zijn ook niet helemaal lekker en liggen in het vooronder (Myrthe boven een spuug zakje). In een smal stuk tussen twee zandbanken door wordt het ondoenlijk om te blijven kruisen en we zetten de motor aan en halen de zeilen weg. De motor staat aan en we moeten wel een beetje gas geven om vooruit te komen. Degene die het begin van onze reis ook gelezen hebben snappen het al. opnieuw begint het koelwater te lekken. Inmiddels is Roelof volleerd Volvo Penta monteur en repareert binnen 5 minuten de lekkage. Maar het voelt toch niet fijn dat de motor niet betrouwbaar is. We durven de motor dan ook niet vol aan te zetten en ploegen met 2 knopen per uur als en slak vooruit tegen hoge golven en wind in. Tja dan maar even snel een macaroni maaltijd koken, terwijl de kinderen even slapen. Langzaam komt de echte Thames monding in zicht, waar grote container schepen af en aan varen. Zodra het weer lukt zetten we het grootzeil er weer bij en dan schiet het ineens weer op. Tja we zien 33 knopen wind op het dek staan (dikke windkracht 7) en dan loopt het schip echt wel met zeil. Roelof weet telkens een hele goede zeilvoering te regelen en het schip ligt dan als een huis en loopt als een tierelier. Wel loopt de ene na de andere golf over het dek en de kinderen verhelpen met handdoeken twee lekkages bij de mast en de babystag . De dek doorvoeren van het wand zijn nu wel goed dicht nadat we dat voor onze vakantie nog hebben dicht gekit. Wouter en Myrthe zijn er vrij laconiek onder en ik moet weer even glimlachen als ik denk aan Wouter zijn opmerking tijdens de oversteek uit Nederland toen het koelwater tegen de vlonders aan klotsten: “Moet ik nu in paniek raken of zo?” “Nee hoor” zeiden wij; ” Nou dan doe ik dat ook niet”, zegt Wouter dan gerust!
Voor Holehaven moeten we aan de zuid zijde van de Thames gaan varen, en dus steken we twee keer de vaargeul over tussen de containerschepen door. Inmiddels is het al acht uur en begint het te schemeren. Gelukkig komt Holehaven nu in beeld, waar we gepland hebben om de nacht door te brengen. Het is een heel smal geultje waar we in varen. Er liggen vooral vissersboten aan de moorings. Gelukkig er lijkt nog n vrij te zijn; het is een prive mooring en er ligt alleen een roeibootje aan. We leggen ons schip vast. Maar het duurt een tijd voordat de adrenaline in ons bloed wat afneemt. We hopen dat de schipper niet midden in de nacht terug komt om zijn mooring op te eisen, aangezien het is de enige vrije is. Bovendien vragen we ons af of deze mooring ons wel houdt, want het blijf maar hard waaien en de stenen kade op 25 meter afstand voelt wel heel dichtbij. En dan gaan we rekenen. Er staat nu wel 5,4 meter diep water. Maar het is nu hoog water en er staat een getijverschil van 4 meter. Gaan we dat redden in de nacht? Zakken we dan in de modder of hangen we scheef bij 1.4 meter diepte?
Maar we zijn te moe, we zetten een anker alarm (alarm gaat af als we te grote afstand van GPS punt hebben) en zetten de wekker op 1 uur voor laag water om dan maar eens te zien of onze diepteberekeningen kloppen.
Gelukkig verliep de nacht prima. Doordat Holehaven een kreekje is aan de Thames en het gebied eromheen droog valt lig je ineens achter een soort dijkje en dus uit de golven met laag water. De dieptemeter zakt naar 1.7 meter, misschien net in de modder maar we zakken niet scheef. Redelijk goed uitgerust vervolgen we dus om half zeven onze tocht op de Thames. We hebben niet voor niets een half jaar geleden al een reservering gedaan in St. Katherine’s Dock vlak naast de Towerbridge midden in hartje Londen. We willen daar op tijd aankomen, want de sluis voor de haven gaat alleen open met hoog water.
We vertrekken dus vroeg uit Holehaven met de stroom weer mee, terwijl de kinderen nog slapen. De Thames ziet er behoorlijk industrieel uit, maar het is wel heel boeiend om zo 30 mijl de rivier op te varen naar Londen. We passeren de Queen Elizabeth brug (58 meter hoog), de Thames barriere (stormvloedkering) en komen langs Greenwich, langs oude pakhuizen en zien onze omgeving langzaam in een moderne stad veranderen met moderne glazen glimmende skyline van hoogbouw en een enorme kabelbaan over de rivier en dan ineens is daar voor onze neus de Towerbridge. Heel indrukwekkend oud stukje Londen midden tussen de moderne gebouwen. En even daarvoor ligt de sluis en haven St. Katherina’s, waar wij mogen liggen.
De haven is geweldig leuk. Een relaxte sfeer met restaurantjes en bars ligt er om heen. We gaan gauw op verkenning de Towerbridge in en lopen langs het monument wat de brand uit Londen in 1664 herinnert. Langs de Thames is echt een gezellige promenade en de Starbucks koffie is heerlijk. Uiteraard moeten we om 18.04 uur niet missen dat de Tower Bridge echt open gaat en daarna eten we lekker in een Grieks restaurant. Genieten is dit. Zeker na de barre toch van gisteren.

16 aug. 2013 – Van Felixtowe Ferry via Pin Mill naar Blackwater River

Posted on by
Reply

Dinsdag zijn we met opgaand tij de River Deben uitgevaren. Goed oppassen want je vaart door een smal geultje met aan beide zijden grindbanken. Door twee tonnen op een lijn met je schip te houden kan je er precies tussendoor. van de River Deben naar Harwich is maar een kort stukje, eigenlijk vaar je om Felixstowe heen. Bij Harwich was het erg rustig en we zijn netjes via de “Recommended Yacht track” de River Orwell op gevaren. Bij Harwich kregen we de wind pal tegen en hebben de motor maar aangezet. Konden we mooi de elektronica uitproberen. En inderdaad nadat ik een route heb aangemaakt op de kaartplotter -en het juiste waypoint in de route heb aangekozen, anders draai je zomaar 180 graden om je as…- gaat alles vanzelf, maar bij elke koerswijziging kregen we wel een hoop gepiep. Na nog ruim een uur motoren voeren we langs Pin Mill -de plek waar je als zeiler geweest moet zijn- en even later meerde we drie dik af aan de kop van de steiger bij de Royal Harwich Yacht Club. Op de AIS zag ik dat de Zeezeilers een paar steigers verderop lagen bij de Woolverstone Marina.

‘s avonds zijn we naar Pin Mill gelopen. Dat is een prachtige tocht door de weilanden via een van de vele sublieme “Public Foodpath’s”. Toen we weg wilden gaan konden we Wouter en Myrthe -die al een tijd aan de kant aan het spelen waren- nergens vinden. Net toen we ons echt ongerust begonnen te maken en al een kwartier aan het zoeken waren kwam er een vrolijke kreet uit een boom. Ze hadden zich verstopt (en goed ook!). Onderweg was er nog een mooi slingertouw waar Wouter en Myrthe met grote snelheid van een heuvel af konden slingeren.

Pin Mill is inderdaad een leuk dorpje en we hebben lekker gegeten. Kwamen heel veel andere Nederlanders tegen. De Nederlanders die aan het tafeltje naast ons zaten maakte een zelfde rondje als wij maar dan de andere kant op. Natuurlijk direct een discussie wat nou de handigste route is, blijkbaar kan het beiden en zijn ook de ervaren Oostkust vaarders het er niet over eens.

Woensdag op tijd opgestaan en om kwart over negen vertrokken zodat we afgaand tij hebben op de River Orwell, daarna stroom mee naar de Blackwater River en vervolgens ook stroom mee hebben op de Blackwater River naar Heybridge waar we dan rond vijf uur in de middag moeten aankomen. Tot Harwich op de motor gevaren (was geen wind). Daarna hadden we het eerste stuk wind tegen, maar na een slag naar buiten kromp de wind wat naar het zuiden zodat de Blackwater River goed bezeild was. We kwamen mooi op tijd bij de sluisjes van het Heybridge Basin aan. Die kunnen alleen vanaf een uur voor tot een uur na hoog water draaien en zijn nog echt ouderwets handbediend. Lange balk aan de sluisdeuren en met twee of drie man sterk er tegenaan duwen zodat de deuren open gaan. Erachter ligt een kanaaltje waar je aan het begin kan liggen. Echt een prachtig plekje. ‘s Avonds nog met Wouter en Myrthe gaan wandelen die duidelijk beweging nodig hadden want ze hebben de hele tocht als dolle honden heen en weer gerend. Afgesloten met een IJsje.

Vandaag zijn we ook weer via een Public Foodpath over het dijkje langs de Blackwater River naar Maldon gelopen, wat ook weer een prachtige tocht was. Wouter en Myrthe speelde dat ze vogels waren. Wouter een arend en Myrthe een Merel. Wouter maakte prachtige duikvluchten vanaf de dijk naar beneden. In Maldon ontbeten met taart, daarna boodschappen gedaan en terug gelopen langs het kanaaltje waar we in liggen. Ook weer erg mooie wandeling.

Vanavond om zes uur zijn we vertrokken door het sluisje (1,5 meter naar beneden), en dan heel goed sturen langs een paar prikken door een geultje (smaller dan ons schip) zodat de kiel zo goed mogelijk in het midden van het geultje zit. De diepte meter gaf 1,7 meter aan terwijl we ca. 1,9 diep steken… Daarna heerlijk op de genua naar West Mersey gezeild waar we net voor het donker aankwamen en nu aan een mooring liggen. Morgen met de dinghy naar de kant en West Mersey bekijken.

Nu kijken of het weer lukt met deze mail via de kortegolf zender.

12 aug. 2013 – Voor de wind de river Deben afzakken

Posted on by
Reply

Vandaag zijn we eerst naar de zeilmaker geweest om reparatie tape te halen. We hebben het er zo goed mogelijk op geplakt en nu maar hopen dat het houdt. De scheur zat net op een vervelende plek langs het achterlijk. Daarna zijn we naar het museum van de “tide mill” geweest. Een getijdenmolen die al ca. duizend jaar in gebruik is op die plek. Erg vernuftig gemaakt, met de vloedstroom loopt een bassin vol, dan gaan de deuren dicht en als het eb wordt kan je een groot waterrad laten draaien. Het bassin wordt tegenwoordig als jachthaven gebruikt, dus ook erg handig voor ons. Het museum was leuk met een een maquette die ook echt liet zien hoe de tide mill werkte (hij wordt nog steeds zo u en dan gebruikt, maar nu met een veel kleiner bassin. Voor Wouter en Myrthe was het ook leuk want zij mochten “twaalf muizen” zoeken (kleine plaatjes die op de meest lastige plekken verstopt waren.

Toen we terug kwamen van het museum moesten we nog wachten tot het water voldoende hoog stond zodat we over de drempel van de jachthaven konden varen. Om iets over drieën was het zover en konden we met 1,95 meter over de drempel. We voeren de kronkelende rivier af die goed bezeild was (gemiddeld voor de wind, maar we hebben ook stukken aan de wind gevaren). Op alleen de genua was het een erg relaxed tochtje, maar wel erg opletten dat je geen boeien mist, want dan zit je direct aan de grond.

Rond een uur of vijf kwamen we aan bij Felixstowe Ferry, vlak bij de monding van de rivier de Deben. Aangezien de stroom en de wind op zee tegen zouden staan en het nu erg hard naar buiten stroomden besloten we hier aan een mooring te gaan liggen en morgen met opgaand tij naar buiten te varen. Dan kunnen we met stroom mee naar Harwich varen. Het was even zoeken om de juiste mooring boei te vinden maar nu liggen we prima en ook dicht bij het dorpje zodat we niet te lang met de dinghy hoeven te varen. Vanavond lekker in de “Ferry Boat Inn” gegeten met voor toe ouderwetse scrumble met custard, Britser zal het niet worden. Eigenlijk hadden we in het Ferry Café Fish & Chips willen eten aangezien dat de beste Fish & Chips van de hele oostkust zouden zijn. Zou best kunnen want om kwart voor zes waren ze al uitverkocht en gesloten. Morgen gaan we door naar de river Orwell en de “Butt and Oyster pub” in Pin Mill bezoeken.

12 aug, 2013 – Rivierklei op de Ore en Deben

Posted on by
Reply

Bij Orford lagen we eigenlijk aan de allerbeste Mooring. Het was de buitenste mooring, kortom we lagen midden in het natuurschoon met grutto’s, scholeksters en allerlei soorten meeuwen. Niks geen ander geluid als het bladstil is.
In de ochtend zitten we nog druk rond de navigatietafel om te bepalen of we echt wel Woodbridge aan de river Deben kunnen bereiken. De haven ligt achter een geheel droogvallende drempel en rivierbedding. Maar volgens de pilot moet het kunnen tussen een uur voor en na hoogwater. Dus we wagen het er op.
Maar eerst een goed ontbijt met brood van de bakker uit Orford. Die had allemaal prijzen gewonnen met bakken van brood en lekkers. Nou daar kan zelfs ons friese bakkertje in Leiden nog wat van opsteken. Na het ontbijt is het nog geen vertrektijd. En de rivierbedding ligt maar op ca 20 meter afstand van de boot. Kortom de kinderen houden het niet meer. De zwemkleren moeten aan en het surfboard komt te voorschijn. Maar ja voordat de kinderen een natte teen hebben lig ik al in het water en dat is bijzonder, want het is best fris. En dan met zijn drieen op naar de kant. Die is vooral aantrekkelijk vanwege de klei. Stevig, doch zacht en drassig rollen de kinderen er al gauw in. Ik zei nog niet je haren, maar dat was al te laat. Het oergevoel roept en we hebben ontzettend veel pret. Maar als onze lippen blauw worden gaan we weer naar de boot en proberen de klei er weer af te spoelen.

Daarna vertrekken we en varen de rivier Ore weer af. Buiten op zee staat toch nog 20 knopen wind (5 Bft). We hebben een rif in het zeil en we hoeven maar 1 uurtje langs de kust naar het zuiden te zakken, daar begint de river Deben al weer. We zetten koers de rivier in. Ook hier ligt weer een grind drempel dus we houden ons netjes aan de route van een recent kaartje van internet en de boeien. Vlak voor we de rivier invaren halen we het zeil weg. Ik dacht laat ik het zeil even netjes leggen op de giek en ben lekker bezig trek ik me daar toch ineens een scheur van 30 cm in het zeil. Ik schrik me rot, zo makkelijk en snel ging het. Even later vertel ik het aan Wouter die binnen in onze hut ligt te pitten. Nou zegt hij, dat geeft toch niet. Dan varen we toch lekker op de motor!!!!

Maar ja we zijn toch al de hele week reparaties aan het doen, dus deze kan er ook wel bij.
Inmiddels is de route over de Deben rivier langs enkele plaatsjes weer erg mooi. We moeten wel af en toe zoeken naar de boeien om de juiste route te volgen en niet in te ondiep water terecht te komen. De boeien liggen tussen de moorings in waar allemaal schepen aan liggen en zijn daardoor niet overal even goed zichtbaar. Na 10 mijl de rivier op komen we met Hoog water (3 meter diepte) bij het plaatsje Woodbridge. Hier ligt een haventje wat ze 2 meter diep houden. Er ligt een soort drempel voor die we over moeten varen. Op de pijlstok die erbij staat staat dat er 2.3 meter boven de drempel staat. Dat moet dus prima gaan met onze diepgang van 1.9 meter. We krijgen een mooi plekje in de haven vlak bij de uitgang. Dat blijkt wel erg leuk te zijn, zeker als we even later bij laag water weer 2 meter gezakt zijn en er een soort waterval uit de havenmonding ontstaat (de dam wordt nu zichtbaar die 2 meter waterdiepte in de haven vasthoudt). De rivier valt nu helemaal droog buiten de haven en er lopen allemaal witte reigers in de drek. Wij lijken ook een beetje scheef te staan, misschien toch iets weggezakt in de modder…, maar de haven valt dus niet droog. Dit is echt leuk en smaakt steeds naar meer!!!

10 aug. 2013 – Mooie tocht naar Orford aan de Ore

Posted on by
2

Vandaag om zeven uur opgestaan om met opkomend tij te vertrekken vanuit Southwold. Onze buren (ook Nederlanders) zullen tegelijkertijd met ons vertrekken, maar met de bestemming Nederland. Zij gaan in vijf dagen op en neer, net voldoende om een biertje in de pub in Southwold te halen. We ontbijten met wentelteefjes, voordeel van het ontbreken van broodroosters en tosti-ijzers is dat het opeens weer heel nuttig is om wentelteefjes te bakken als je oud brood hebt. Om klokslag negen uur gooiden we de trossen los. Er stond niet al te veel stroom op de rivier, dus we konden rustig naar buiten varen, dat is mooi, want we proberen niet te veel toeren te maken omdat anders de motor mogelijk weer koelwater gaat lekken. Als we terug zijn moeten we dit goed opgelost krijgen.

Buiten staat er een westen tot noordwesten wind en hebben we ook een paar knopen stroom mee. Over de grond voeren we tussen de zeven en tien knopen. We konden dicht langs de kust varen, langs Thorpeness en Aldeburgh, plaatsjes die er vrolijk uitzien met hun gekleurde gevels langs de kust. Daarna komen we langs een oud militair terrein, gevestigd op een grindbank tussen de rivier de Ore en de zee. Hier heeft het Britse leger tijdens de koude oorlog atoombunkers gebouwd die er nu als verloren tekenen des tijds bij staan. Opruimen van oude, in onbruik geraakte bouwwerken is blijkbaar niet de meest sterke eigenschap van de Britten.

Keurig volgens onze planning komen we om twaalf uur (twee uur voor hoog water) aan bij de ingang van de Ore. Het is nog wel spannend of we over de grinddrempel komen omdat de grindbanken steeds op een andere plek liggen, maar met een recent kaartje van Internet lukt het om er overheen te komen maar met speling van minder dan een halve meter… De rivier zelf is een prachtig natuurgebied, we zien o.a. lepelaars. Bij Orford worden we via de marifoon door de havenmeester naar een van de meest buitenste mooring-boeien geloodst, i.v.m. het gewicht van ons schip. Hij komt even later ook langs voor het havengeld en legt uit waar we met onze dinghy kunnen aanleggen. Met de dinghy hebben we ook nog stroom mee dus we zijn zo in Orford. Wouter is apetrots dat hij mag sturen (waardoor het wel weer ietsje langer duurt…). Orford is een leuk plaatsje, waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. De auto’s misstaan dan ook in dit schilderachtige dorpje. Er is een oud kasteel uit de middeleeuwen wat we uitgebreid bekijken en wat Wouter en Myrthe ook erg tot hun verbeelding spreekt. Buiten het kasteel is een grasveld met steile heuvels waar Wouter en Myrthe herrlijk kunnen rennen en hun energie kwijt kunnen.

Terug mag Myrthe sturen en dat gaat toch wat voorzichtiger dan bij Wouter… Bij de boot gaan we nog zwemmen (het is bijna laag water en de rivier is nu behoorlijk zoet). Omdat het toch nog vrij hard stroomt gooien we de veiligheidslijn met hijsgordel over boord. Voor de grap probeert Aranka mij uit het water te hijsen, door de giek buiten de boot te brengen en de grootschoot aan de hijsgordel te bevestigen. Het blijkt nog behoorlijk lastig om iemand die (doet alsof hij) bewusteloos is aan boord te krijgen. Halverwege beginnen mijn ribben toch te protesteren en laat Aranka me weer in het water zakken. Nu we de giek toch uitgeboomd hebben bevestigen we er ook nog het bootsmanstoeltje aan zodat Myrthe en Wouter kunnen schommelen, waarbij we ze met de grootschoot tot vlak boven het water laten zakken en weer ophijsen. Dolle pret natuurlijk.

Aangezien er hier echt geen enkele vorm van internet is (geen mobiel netwerk, geen WiFi) ga ik dit bericht weer plaatsen via de kortegolfzender. Kunnen we ook meteen de gribfiles voor morgen ophalen. Als de wind goed is gaan we morgen naar de River Deben.

9 aug. 2013 – Southwold waar de tijd heeft stilgestaan

Posted on by
2

Woensdag avond vertrokken we rond 19:00 uit Lowestoft richting Southwold, met een noordenwind en stroom mee. Het was heerlijk ontspannen zeilen en we moesten oppassen niet te vroeg bij Southwold te zijn, waar je pas 3 uur voor hoogwater naar binnen kan omdat er een “grind drempel” voor de ingang ligt. We kwamen keurig rond negen uur aan bij Southwold zodat we net met het laatste beetje licht de rivier op konden varen. De te volgen route (in het midden van de rivier ligggen ook weer grindbanken) was duidelijk omschreven in de pilot en rond half tien meerden we keurig af tussen twee andere schepen aan een “stellage”. We konden nu ook ons “fenderboard” gebruiken, een houten balk die je buiten twee fenders hangt zodat je tegen een paal kan afmeren.

Al bij de aanloop in de schemering viel het op hoe gezellig dit haventje is. Langs de rivier staan kleine huisjes/hutjes van vissers, een botenwerf, een Fish & Chips hutje (waar het halve dorp ‘s avonds in de rij staat voor de beste Fish & Chips die ik ooit gegeten heb) en de pub waarvoor wij lagen afgemeerd. Donderdag zijn we in ons bijbootje met de vloedstroom mee verder de rivier de ‘Blyth’ op gevaren door een prachtig moerasgebied waar we ook nog twee zeehonden tegenkwamen die daar lagen te zonnen. Wouter zat stoer voor in het bootje en probeerde elke spetter op te vangen. Na ruim een uur varen kwamen we in ‘Blythburgh’ met een prachtig oud kerkje en een prima pub waar we gelunched hebben voordat we weer terug gingen met de eb-stroom. Het was inmiddels wat harder gaan waaien en er waren wat golfjes, dolle pret voor Wouter zodat zelfs Aranka er de lol van inzag om zo hard mogelijk door de golven te varen. Bij onze boot aangekomen was het nog oppassen dat we er niet voorbij spoelde zo hard stroomde het.
‘s Middags nog de halve boot uit elkaar geschroefd om het licht voorin te repareren. Dat was er spontaan mee opgehouden, en het duurde wel even voordat ik een punt gevonden had waar alle lampjes die het niet meer deden samen kwamen. Wat de oorzaak is weet ik niet, maar ik heb er maar een nieuwe kabel naar toe getrokken, dat was het minste werk en nu doet alles het weer.
‘s Avonds naar het plaatsje Southwold gelopen langs een prachtig pad langs de duinen. Ook terug via een prachtig ‘public foodpath’ dwars door de weilanden gelopen. Toen we terugkwamen bij de boot kregen we het toch wat koud, en het hielp niet dat de visschotel die we besteld hadden ook koud was, maar gelukkig ook erg lekker.

Vandaag zijn we naar het strand geweest waar Wouter en Myrthe heerlijk heben gespeeld en Myrthe nog ondersteboven werd gegooid door een grote golf. Kapotte knie en blauwe plek, maar mocht de pret niet drukken. Toen we terug kwamen lag er een andere boot naast ons waardoor onze boot van de kant was getrokken (Onze boot ligt vast met lange lijnen omdat we aan een vaste stellage liggen met ruim 2 meter verval, en kan dus ook best paar meter van de kant komen te liggen). Met wat geklungel en een plank lukte het toch weer om aan boord te komen. Vanavond hebben we Fish & Chips gegeten die inderdaad erg lekker waren. Morgen vertrekken we richting Orford aan de rivier de Ore die ook weer een spannende ingang heeft.

Nu weer proberen mail via de kortegolfzender te versturen, vorige keer ging dat prima.

8 aug. 2013 – Eerste Sailmail vanuit Lowestoft via de kortegolfzender

Posted on by
4

Na vele uurtjes noeste arbeid is het zondag gelukt om via de kortegolf zender contact te leggen met een server van sailmail, die aangaf mij niet te herkennen (klopt, ik had nog geen account, maar dat is inmiddels ook geregeld), maar toch… er was contact.

Inmiddels zijn we maandag vertrokken naar Lowestoft nadat er een nieuwe intercooler (een soort warmte wisselaar tussen het interne koelsysteem en het koelwater) was geplaatst omdat de oude lek was waardoor het koelwater in het interne koelsysteem liep. Het onderdeel had er vrijdag zullen zijn maar was verkeerde type, maar maandag toch eindelijk de goede geplaatst.

Zaterdag zijn Jeroen, Mayke, Tijn, Blanka, Tessa en Matthijs (vriendje van Tijn) langsgeweest die ook in Amsterdam waren. Erg gezellig en leuk om te zien hoe Tijn en Matthijs binnen de korste keren de electronica aan bord door hadden. Zaterdag middag nog kaarten gekocht bij Datema en naar Nemo geweest en zondag de antenne van de kortegolf antenne aangesloten. Wouter heeft weer goed geholpen doordat hij in de bakskist past en goed bij de meest onmogelijke plekjes kan. Hij heeft dit inmiddels zelf ook door en er moest dus eerst onderhandeld worden.

De overtocht
Rond een uur of zes ‘s avonds vertrokken we uit de sluis bij IJmuiden, er stond een zacht oosten wind, dus we konden de genua mooi uitbomen. Voorspelling was zuidwest 5-7 later draaiend naar noordwest en nog iets toenemend. Op een rustige zee gekookt en gegeten. Heerlijk dat we weer een stuurautomaat hebben, hij doet het prima! Na het eten de boot klaar gemaakt voor de nacht en de Genua IV op de kotterstag gezet. We waren nog niet klaar of de eerste lichtflitsen vlogen door de lucht. Op de radar konden we de onweersbuien goed volgen en de meeste ontwijken. gelukkig viel het wel mee met de windstoten ook toen we er midden in zaten. Het was in ieder geval wel een prachtige show, midden op zee met al dat geflits en gedonder.

Daarna nam de wind toe en draaide zoals voorspelt naar het zuidwesten. Aan de wind met de riffen en de Genua IV liep de boot prima en schoten we lekker op. Het was een prachtige nacht met een fantastische sterrenhemel. Leuk om zo onze eerste oversteek met deze boot te maken. Toen de wind nog verder toenam hebben we nog een derde rif gezet, maar toen liepen we echt veel minder hoog aan de wind.

Toen het licht werd nam de wind ook af. Nog een paar uur kunnen kruisen, maar daarna viel de wind helemaal weg (7 knopen en pal uit het westen…). Dus maar de motor aan. Na een paar uur melde Aranka dat er erg veel water in de boot stond. De flonders dreven nog net niet weg, maar het water klotste er wel tegen aan. De motor gechecked en ja hoor…. de overloop van het koelsysteem liep weer over (koelwater komt via de lekkende afsluiter bij de warmtewisselaar in het koelsysteem, dat vervolgens overloopt en het koelwater in de bilge van de boot loost. Bilge pomp aan, maar die hield er na 10 minuten pompen ook mee op. Dan maar met een emmertje…
Bilgepomp was snel gerepareerd, motor eerst provisorisch (met een emmertje) gerepareerd en daarna de afsluiting die was gaan lekken aangedraaid. Zo konden we in ieder geval doorvaren naar Lowestoft. Dinsdag aangekomen in Lowestoft en daar Fish en Chips gegeten! Lowestoft is wel leuk maar niet heel bijzonder. Vannacht lekker bijgeslapen. Vandaag Lowestoft verder bekijken en bellen met de motorman om te kijken hoe we de motor verder (en deze keer echt) kunnen repareren. Vanavond klein stukje varen naar Southwold.

Zo,we zijn nu onderweg naar Southwold en nu maar eens kijken of ik deze mail via de kortegolfzender via een station bij de Rode Zee op de site kan plaatsen…

5-7 juli 2013 – Heerlijk gezeild, gezwommen en gegeten in Enkhuizen

Posted on by
Reply

Gisteravond na het judo examen van Myrthe zijn we naar Lelystad gereden waar de White Witch nog op de kant stond. Nadat we Wouter en Myrthe naar bed hadden gebracht moesten we nog het laatste stukje rond de waterlijn in de was zetten.
Vanochtend om acht uur was er al iemand van de werf om de White Witch in het water het takelen. Schaap Shipcare had vrijdag de anodes vervangen en de schroef weer helemaal in het vet gezet, maar er bleek toch nog een anode te ontbreken. Gelukkig kon die er snel onder worden gezet (al kwam hier wel speciaal een monteur voor aanrijden).

We konden nog de laatste plekjes – waar de stempels hadden gestaan – in de antifauling zetten toen ons schip in de kraan hing. Even later lag de White Witch weer als vertrouwd in het water. Rond twaalf uur vertrokken we – nog wel wat moe – richting de eerste sluis (Noordersluis) die ruim 6 meter omhoog schut. We moesten een half uurtje wachten want de sluiswachters hadden net lunchpauze toen we aankwamen. Het was een spectaculair gezicht om een sluis in te varen met muren van ca. 7 meter hoog. Het water komt ook met veel geweld de sluis in en uit. Tijdens het schutten moest je echt opletten en 3 keer overpakken op de volgende bolder. Hierna moesten we nog door de Houtribsluizen, die al openstonden toen we aankwamen en daarna konden we eindelijk….ZEILEN!

Alhoewel er Wind uit NO was voorspeld kwam de wind toch echt uit het NW. We moesten dus kruisen, maar met een windkracht 3-4 was het uitermate relaxed. Myrthe en Wouter waren binnen druk met houten beestjes te schilderen en met het luisteren van luisterboeken. Het was heerlijk weer en we wilden het anker en de ankerlier ook nog uitproberen, dus halverwege een zwempauze ingelast. Was voor Wouter en Myrthe ook een heel welkome afwisseling met het zeilen. Meteen de vlonders maar even geschrobd en daarna verder gevaren richting Enkhuizen waar we rond een uur of acht aankwamen. De oude haven lag vol maar er was een prima ankerplek pal voor het Zuiderzeemuseum waar we geankerd hebben. ‘s Avonds zijn we naar de kant geroeid en hebben we heerlijk gegeten tegenover de Drommedaris. Uiteraard was het veel te laat toen we weer terug aan boord klauterden.

Zondag ontbeten met verse broodjes en vers geperst sinaasappelsap uit het havensupermarktje. Wouter vond dat hij nu ook wel zelf kon roeien in het bijbootje. Toen hij echter los was begon hij toch een beetje sip te kijken en zijn enige voortstuwing was de wind, en die blies maar één kant op, richting IJsselmeer. Eerst geprobeerd om Wouter te overtuigen dat als hij echt wilde hij het echt wel zou kunnen, toen dat niet lukte geprobeerd Myrthe te verleiden haar broer te redden, maar Myrthe vond dat duidelijk een ouderlijke verantwoordelijkheid. Dus toen maar zelf in het water gesprongen en Wouter weer terug naar de boot getrokken.

Na het ontbijt besloten we toch eerst naar het Zuiderzee museum te gaan, zou dan wel weer wat later worden voordat we in Amsterdam zouden zijn… maar ja wel leuk nu we er toch voor liggen. Eerst probeerde we “illegaal” aan land te gaan midden in het Zuiderzee museum maar we werden onverbiddelijk teruggestuurd door een strenge suppoost. Dus maar naar de haven geroeid en even om gelopen. Het Zuiderzeemuseum was erg leuk, met onder andere een oud-hollandse kermis. Rond een uur of twee vertrokken we richting het Naviduct/sluis. Daarna konden we voor de wind zeilen op twee oren met uitgeboomde genua. Gelukkig ging het steeds een beetje harder waaien zodat we bij het Paard van Marken meer dan zeven knopen liepen (en verschillende boten met Gennaker voorbij liepen ;-).

Bij Amsterdam miste we net de Schellingwouderbrug, maar konden na een kwartiertje wachten toch verder naar de Oranjesluis. Bij de sluizen was het druk, waardoor we in de grote sluis meekonden. Toen we afgemeerd lagen bleek naast ons een collega van Aranka te liggen, Marc Fluttert die op weg was naar de Braassem en ‘s nachts nog door Amsterdam ging varen. Om acht uur ‘s avonds liepen we de Amsterdam Marina weer binnen. Omdat het toch al laat was zijn Aranka, Myrthe en Wouter direct met de trein naar huis gegaan en ben ik eerst de auto in Lelystad gaan ophalen. Daarna boot verder opgeruimd en pas laat thuis, maar wel na lekker weekend!

Hieronder de foto’s:

Error: the communication with Picasa Web Albums didn't go as expected. Here's what Picasa Web Albums said:



  
  
  Error 404 (Not Found)!!1
  
  
  
404. That’s an error.
  
The requested URL /data/feed/api/user/rmcrevecoeur%40gmail.com/album/WeekendIJsselmeer?kind=photo was not found on this server.  That’s all we know.

6 mei 2013 – Terug naar het IJsselmeer

Posted on by
2

Zondagavond controleren we de motor (spanning V-snaar, oliepijl, waterfilter, dieselfilter). We vinden onder de motor een hele plas koelvloeistof. Ook in de bilge staat een paar liter koelvloeistof. Maandag ochtend gebeld met een medewerker van Oranje Marine die de motor net een service beurt heeft gegeven. Conclusie is of a. een lek, of b. lucht in de leiding, of c. te veel koelvloeistof in het systeem. Ik kijk of we op Terschelling nog een monteur kunnen vinden maar die kan pas in de middag en wij wouden vandaag (maandag) gebruik maken van de noord-oostelijke wind om weer richting IJsselmeer te gaan. Morgen is er nog een mooie dag met oostenwind en vanaf woensdag draait de wind naar het zuidwesten dus dan wordt het kruisen tegen de wind in. Dan maar zelf even kijken, is ook leuker en leer je meer van. Als de derrie onder de motor is opgeruimd laten we de motor draaien om te kijken of het ergens lekt, maar er is niets te zien. Ik controleer het koelvloeistof nivo en dat lijkt ook goed. Als we de motor hard laten draaien komt er inderdaad een straal koelvloeistof uit de overloop. Dus geen lek. Waarschijnlijk is de motor gaan lekken voor de Lorentzsluis toen we even vol vermogen hebben gevaren om de sluis te halen. Voor de zekerheid een extra fles koelvloeistof gekocht en zo nu en dan maar even checken. De rest van de dag lekt de motor niet meer.

Terwijl ik met de motor bezig ben spelen Wouter en Myrthe in het speeltuintje. Rond een uur of één, vlak voor laagwater vertrekken we zodat we de vloedstroom mee hebben richting Harlingen. Het mag dan Noordoosten wind zijn, maar er is helemaal geen wind. Het is blad stil en de Waddenzee is echt spiegelglad, wat ook een prachtig gezicht is. Zeker zo met laag water lijkt het net of de schepen die verderop varen “over het zand” varen. Het eerste uur motoren we door het Schuitengat, de Slenk en de West Meep. Door het vlakke water kan je zeehondjes heel goed zien en we spotten er zeker vijf, elke keer komen Myrthe en Wouter weer naar buiten gerend om te kijken. Verder zitten ze vooral binnen te spelen terwijl het toch heerlijk weer is.

Als we de Blauwe Slenk indraaien voelen we een zuchtje wind en hijsen we de zeilen. Door de stroom geholpen lopen we toch vier knopen en dat zonder het lawaai van de motor. Geleidelijk gaat het steeds wat harder waaien (en stromen), en als we langs de Pollendam varen hebben een snelheid van meer dan 10 knopen over de grond. Dan schieten die boeien we heel snel voorbij! We besluiten door te varen naar Makkum, want daar zijn we nog niet geweest. Door de Boontjes hebben we het eerste stuk stroom tegen, en op twee oren met uitgeboomde fok zakt onze snelheid over de grond terug naar minder dan drie knopen. Nou ja het is een prachtige avond en de Lorentzsluis wordt dag en nacht bediend dus wat maakt het uit.

‘s Avonds rond een uur of zeven meren we af in Makkum. Wouter is niet lekker en vooral ook moe, maar Myrthe wil wel graag nog naar het plaatsje toe. Ranka is ook moe en blijft met Wouter bij de boot en ik ga met Myrthe Makkum verkennen. Het is nog een heel stuk lopen, dus als we in het plaatsje aankomen hebben we wel trek. Myrthe wil eigenlijk het eerste restaurant wat we zien inlopen, want ze is nu ook moe, maar het lukt om ook de laatste honderd meter naar de hoofdstraat te lopen waar we gezellig een hapje eten. Onderweg kijk ik nog of ik de boot van een collega, de “Manitou” zie liggen, maar die kunnen we niet vinden. Myrthe wil terug door parkje/bos teruglopen. We komen inderdaad bij de haven uit, maar wel met een sloot tussen ons en de haven in. We struinen een hellingtje af, door een tuin, een hek dat open is en staan weer in de haven, natuurlijk verteld Myrthe dit “avontuur” uitgebreid aan Ranka.

Dinsdag is het (weer) prachtig weer. ‘s Ochtends spelen Myrthe en Wouter in de speeltuin en het zwembad – dat deze kindvriendelijke haven heeft – met twee kinderen die ze op Terschelling hebben leren kennen. Rond het middaguur vertrekken we met een heerlijk noorden wind. Net als we de fok uitgeboomd hebben ruimt de wind naar het noordoosten en kan de spinnakerboom weer opgeborgen worden. Met ruime wind hebben we een heerlijk relaxte zeiltocht naar Enkhuizen. Daar komt er wel een bui aan, maar we kiezen er toch voor om door te varen naar Hoorn omdat we daar nog niet geweest zijn. Het laatste stuk staat er een lekker windje en we zeilen de voorhaven van Hoorn met een noodgang in, waar we het schip in de wind leggen en het zeil strijken. Ranka vind het niet zo’n heel goed idee, maar ja zo hebben we het hier een jaar of tien geleden geleerd toen we in Hoorn samen met Inger en Wouter voor het eerst een zeilles kregen als voorbereiding op een flottielje in Athene. Gelukkig gaat het prima en even later liggen we op een prachtig plekje in de haven van W.S.V. Hoorn met een prachtig uitzicht op de Hoofdtoren van Hoorn. We eten met dit mooie uitzicht lekker buiten in de boot en halen daarna nog een ijsje.

20130509-062115.jpg

20130509-062151.jpg

20130509-062527.jpg