Vrijdag bekijken we West Mersea, wat wel een gezellig plaatsje is, maar niet heel bijzonder. Wel bijzonder is de natuur, met diverse stroompjes waartussen de modderbanken droogvallen en waar oesters worden gekweekt. Wij varen met de dinghy naar de kant, lopen wat rond en hebben echt heerlijk vis gegeten in een soort eethuisje waar de vers gevangen vis direct de pan in ging. Het was er ook behoorlijk druk (wachtrij om drie uur ‘s middags). Myrthe en Wouter keken hun ogen uit in de achtertuin, waar alle bakken met verse vis en krabben en garnalen en oesters lagen.
Zaterdag gaan we op weg naar London, via de Thames Estuary. We vertrekken iets eerder dan gepland, omdat de wind uit het zuidwesten komt en dus voor een groot deel pal tegen staat. Bovendien gaat het in de loop van de dag harder waaien (zelfs een gale warning van 8 bft voor Thames) dus alleen maar fijn als we iets eerder aan kunnen komen.
De Thames Estuary is een bijzonder gebied. Er liggen windmolen parken en allemaal zandbanken, die je niet ziet. Nou ja je ziet overal om je heen zee en af en toe een branding midden op zee (boven op een zandbank). Kortom belangrijk om alle boeien goed te volgen en niet vast te lopen op de zandbanken. In de verte zagen we de bizar uitziende torens op de Shivering Sands die er nog staan sinds de tweede wereldoorlog, maar al lang niet meer worden gebruikt. Zoals al eerder opgemerkt, het opruimen van oude bouwsels is niet de sterkste kant van onze westerburen.
De wind trekt steeds harder aan en we proberen zo goed mogelijk tegen de wind in te kruisen tussen de banken in. Ook een ander zeilschip ploegt tegen de golven op; wel zo gezellig dat we niet alleen ploeteren op deze tocht. We krijgen op een gegeven moment de stroom mee. Alleen stroom tegen de wind in geeft zulke akelige korte golven en maakt de tocht oncomfortabel. Elke keer dat we een beetje snelheid krijgen duikt de punt weer in een golf en liggen we vrijwel stil. Myrthe en Wouter zijn ook niet helemaal lekker en liggen in het vooronder (Myrthe boven een spuug zakje). In een smal stuk tussen twee zandbanken door wordt het ondoenlijk om te blijven kruisen en we zetten de motor aan en halen de zeilen weg. De motor staat aan en we moeten wel een beetje gas geven om vooruit te komen. Degene die het begin van onze reis ook gelezen hebben snappen het al. opnieuw begint het koelwater te lekken. Inmiddels is Roelof volleerd Volvo Penta monteur en repareert binnen 5 minuten de lekkage. Maar het voelt toch niet fijn dat de motor niet betrouwbaar is. We durven de motor dan ook niet vol aan te zetten en ploegen met 2 knopen per uur als en slak vooruit tegen hoge golven en wind in. Tja dan maar even snel een macaroni maaltijd koken, terwijl de kinderen even slapen. Langzaam komt de echte Thames monding in zicht, waar grote container schepen af en aan varen. Zodra het weer lukt zetten we het grootzeil er weer bij en dan schiet het ineens weer op. Tja we zien 33 knopen wind op het dek staan (dikke windkracht 7) en dan loopt het schip echt wel met zeil. Roelof weet telkens een hele goede zeilvoering te regelen en het schip ligt dan als een huis en loopt als een tierelier. Wel loopt de ene na de andere golf over het dek en de kinderen verhelpen met handdoeken twee lekkages bij de mast en de babystag . De dek doorvoeren van het wand zijn nu wel goed dicht nadat we dat voor onze vakantie nog hebben dicht gekit. Wouter en Myrthe zijn er vrij laconiek onder en ik moet weer even glimlachen als ik denk aan Wouter zijn opmerking tijdens de oversteek uit Nederland toen het koelwater tegen de vlonders aan klotsten: “Moet ik nu in paniek raken of zo?” “Nee hoor” zeiden wij; ” Nou dan doe ik dat ook niet”, zegt Wouter dan gerust!
Voor Holehaven moeten we aan de zuid zijde van de Thames gaan varen, en dus steken we twee keer de vaargeul over tussen de containerschepen door. Inmiddels is het al acht uur en begint het te schemeren. Gelukkig komt Holehaven nu in beeld, waar we gepland hebben om de nacht door te brengen. Het is een heel smal geultje waar we in varen. Er liggen vooral vissersboten aan de moorings. Gelukkig er lijkt nog n vrij te zijn; het is een prive mooring en er ligt alleen een roeibootje aan. We leggen ons schip vast. Maar het duurt een tijd voordat de adrenaline in ons bloed wat afneemt. We hopen dat de schipper niet midden in de nacht terug komt om zijn mooring op te eisen, aangezien het is de enige vrije is. Bovendien vragen we ons af of deze mooring ons wel houdt, want het blijf maar hard waaien en de stenen kade op 25 meter afstand voelt wel heel dichtbij. En dan gaan we rekenen. Er staat nu wel 5,4 meter diep water. Maar het is nu hoog water en er staat een getijverschil van 4 meter. Gaan we dat redden in de nacht? Zakken we dan in de modder of hangen we scheef bij 1.4 meter diepte?
Maar we zijn te moe, we zetten een anker alarm (alarm gaat af als we te grote afstand van GPS punt hebben) en zetten de wekker op 1 uur voor laag water om dan maar eens te zien of onze diepteberekeningen kloppen.
Gelukkig verliep de nacht prima. Doordat Holehaven een kreekje is aan de Thames en het gebied eromheen droog valt lig je ineens achter een soort dijkje en dus uit de golven met laag water. De dieptemeter zakt naar 1.7 meter, misschien net in de modder maar we zakken niet scheef. Redelijk goed uitgerust vervolgen we dus om half zeven onze tocht op de Thames. We hebben niet voor niets een half jaar geleden al een reservering gedaan in St. Katherine’s Dock vlak naast de Towerbridge midden in hartje Londen. We willen daar op tijd aankomen, want de sluis voor de haven gaat alleen open met hoog water.
We vertrekken dus vroeg uit Holehaven met de stroom weer mee, terwijl de kinderen nog slapen. De Thames ziet er behoorlijk industrieel uit, maar het is wel heel boeiend om zo 30 mijl de rivier op te varen naar Londen. We passeren de Queen Elizabeth brug (58 meter hoog), de Thames barriere (stormvloedkering) en komen langs Greenwich, langs oude pakhuizen en zien onze omgeving langzaam in een moderne stad veranderen met moderne glazen glimmende skyline van hoogbouw en een enorme kabelbaan over de rivier en dan ineens is daar voor onze neus de Towerbridge. Heel indrukwekkend oud stukje Londen midden tussen de moderne gebouwen. En even daarvoor ligt de sluis en haven St. Katherina’s, waar wij mogen liggen.
De haven is geweldig leuk. Een relaxte sfeer met restaurantjes en bars ligt er om heen. We gaan gauw op verkenning de Towerbridge in en lopen langs het monument wat de brand uit Londen in 1664 herinnert. Langs de Thames is echt een gezellige promenade en de Starbucks koffie is heerlijk. Uiteraard moeten we om 18.04 uur niet missen dat de Tower Bridge echt open gaat en daarna eten we lekker in een Grieks restaurant. Genieten is dit. Zeker na de barre toch van gisteren.