We liggen voor anker bij het eiland Sao Nicolau. En ik ben weer blij dat we er zijn.

We hadden op zich een prima oversteek gedurende de nacht (schip doet alles uitstekend en vaart ons keurig droog zonder problemen overal heen; dus ik mag helemaal niet klagen). Maar ik werd helemaal gek van het geschommel. En wat mij anders nooit overkomt gebeurde, ik kon er echt niet bij in slaap komen. Gelukkig was het maar 1 nacht en geen oversteek van 3 weken!!!!

Nu liggen we bij Sao Nicolau. Tegenover ons liggen enorme klippen en de wind suist eroverheen en geeft af en toe valwinden op het water. We draaien daardoor alle kanten op, maar ons anker houdt prima en we schommelen niet. Er liggen nog 2 andere, voor ons onbekende,Nederlanders hier, een cat en een zeiljacht.
Roelof regelt direct onze bootregistratie bij de politie en wij gaan aan het schoolwerk beginnen. De nacht heeft ons aardig opgebroken. Dus ik doe nog een tukje. Myrthe maakt er slim gebruik van en vraagt terwijl ik slaap of het schoolwerk nu klaar is. Ik schijn ja te hebben gezegd. Ik weet het alleen niet meer. Maar als school dan toch klaar is gaan we gauw Sao Nicolau bekijken.

In de plaats Tarrafal waar we liggen is direct in de haven een leuk restaurant met een Hollandse eigenaar. Hij heeft jaren in Rotterdam gewoond en is nu 7 maanden met dit restaurant bezig. Ontzettend aardige man, waar we vast en zeker nog gaan eten.

We lopen een paar rondjes door de straten om een beetje een beeld te krijgen van Tarrafal. En dan komt er een busje langs dat naar Ribeira Brava gaat, de hoofdstad. We kruipen erin, niet wetende dat het op 23 km afstand ligt en wel een uur rijden is. Leuk is dat we zo direct veel van het eiland zien. We rijden langs enorme kliffen en over een pas dwars door de wolken (ca. 1400 meter hoogte). Het is boven op de berg echt fris. En dan rijden we langs diverse terrassen waar mais, bananen of iets anders wordt verbouwd. Het is hier duidelijk vruchtbare grond, met regen, er staan veel struiken en het is heel groen. Het heeft iets weg van La Gomera, alleen dan zonder bossen en met Afrikaanse bevolking i.p.v. Spaanse.

Ribeira Brava ligt echt helemaal tussen de bergen; mensen hebben zich hier in het verleden verstopt voor alle piraat aanvallen. Grappig dat hierdoor de hoofdstad niet bij een haven ligt maar midden in de bergen.
Het is een schattig plaatsje, heel relaxed, met veel groen, en leuke kleuren op de huizen. Er zijn hele smalle straatjes en diverse winkeltjes (veel chinese winkels, die zijn echt overal en in elke uithoek te vinden, waar we ook komen). Maar we zijn ook wel snel weer uitgekeken en het is al tegen het einde van de middag en dus tijd om weer terug te reizen naar onze boot.

We kunnen alleen geen bus meer vinden die naar Tarrafal rijdt. Dus toch maar ingegaan op het aanbod van een open truck om ons te brengen voor een schappelijk prijsje. We zitten op de houten bankjes in de laadruimte en het is behoorlijk fris in de wind achterin. De kids hebben er weinig last van en vinden het geweldig, maar als we weer boven op de pas in de wolken komen zitten we met zijn allen pinguinnend bij elkaar voor warmte.
Even later zijn we weer in Tarrafal en gaan naar het restaurant van de Nederlander. Daar eten we heerlijke tonijn. Wouter vind het ideaal dat hij hier in zijn eigen taal kan bestellen en bestelt dan ook bijna 2 frikandellen en friet. We worden weer warm en krijgen van het huis een heerlijk toetje met ijs. Super lekker.
In de tussentijd zien we op het nieuws dat op het eiland Fogo de vulkaan is uitgebarsten. En niet zo zuinig ook. Het ligt hier pal zuidelijk 100 mijl vandaan, en is 1 van de 10 Kaapverdische eilanden. De enige met een vulkaan, want de rest van de eilanden is wel door vulkanische activiteit ontstaan, waarbij de grond omhoog is gedrukt. Maar de rest heeft geen actieve vulkanen. Mensen worden uit de buurt van de vulkaan geëvacueerd. We hopen dat het geen mensenlevens kost, want kennelijk wil niet iedereen zijn huis of winkel verlaten.
Waarschijnlijk is deze vulkaanuitbarsting geen wereldnieuws, maar omdat wij hier nu zo dichtbij zitten maakt het op ons wel een enorme indruk.

De volgende dag rommelen we wat op de boot. Het is wat bewolkt en we zijn kennelijk nog steeds een beetje moe van een nacht overslaan. We doen school en proberen alle mail die we van zo veel vrienden ontvangen te beantwoorden. Het is Roelof gelukt om iets van internet-bundel te kopen. Mammie ontdekt ook dat we online zijn en skypet ons. Zo kunnen we ook weer heerlijk bijkletsen. En de kinderen begrijpen uit alle mails van de anderen dat het nu toch echt Sinterklaas is in Nederland en dat iedereen zijn schoen al zet. Nou in dat geval willen zij dat ook doen. Dus in de kajuitingang staan de schoenen gevuld met verlanglijstjes en tekeningen voor Sinterklaas. Er wordt bij gezongen en Myrthe pakt haar fluit weer eens. Is heel gezellig zo bij Sao Nicolau, maar zou er dan echt een zeilpiet langs komen vannacht??????