Gisteren zijn we naar Faro gevaren. Daar valt niet zo veel over te vertellen. Er was geen wind, de motor moest de hele dag aan en we hebben er 8 uur over gedaan.
Onderweg hadden we nog even contact met de Puff, die zagen we de haven bij Villamoura invaren, evenals de Verleiding. Ze konden ons vertellen waar zij zelf hadden geankerd bij Faro, en dat de Ojala daar nog ligt.
Na de volle dag zon, geen wind, weinig school (tenminste de kinderen hebben alleen rekenen gemaakt onder het mom dat ze zeeziek waren), kwamen we aan bij Faro. We hadden goed op de pilot gekeken en het leek ons onverstandig om helemaal de rivier op te varen naar de grote stad Faro of naar Olhão, dus even de rivier op, hebben we het anker uitgegooid bij Culatra. Het is al 19.00 uur dus nog net met een beetje licht. Ik probeer snel eten te koken, maar op de één of andere manier ben ik zenuwachtig, dus ik laat alles aankoken; de heerlijke vis laat ik onder de grill helemaal droog grillen, de aardappelen worden zwart en de broccoli weet ik ook redelijk te vernietigen.
Maar gelukkig weet Roelof internet weer op te duikelen op deze ankerplaats. Daardoor kan ik Rigt, mijn oud-collega van het LUMC, mailen en haar telefoonnummer opvragen. We weten via internet timetables te vinden voor de ferry van Culatra naar Olhão en een busmaatschappij EVA om van Olhão naar Faro te rijden. Daar zou ik Rigt dan om 11.00 uur moeten kunnen ontmoeten. En gelukkig ziet Rigt mijn mail diezelfde avond nog en belt even. We kunnen zo de afspraak even bevestigen.
Dat slaapt al een stuk rustiger. Alhoewel de onrust ook wel door mijn lijf gaat over het weer, en onze plannen om zondag naar Marokko te gaan varen. Het fijne is dat ook de Puff en de Ojala zondag naar Rabat gaan varen. Het is toch weer spannend nadat we de hele tijd dagtochten langs de kust hebben gemaakt, om 2 dagen weer met wachtlopen in te gaan en weer de volle zee op. Zeker als we de verhalen via via van de Volonté hebben vernomen dat ze onderweg naar Rabat 35 knopen wind hebben gehad, vastgezeten in een visnet en Jesper die 4 keer heeft overgegeven. We hopen spoedig contact met ze te hebben, te horen of alles goed gaat, en het liefst ze in levenden lijve weer te kunnen omhelzen.

Maar goed. De volgende ochtend gaan we eerst eens Faro bekijken. We staan vroeg op om 6 uur. Het is nog donker en de kinderen vinden het wel spannend zo vroeg vertrekken met de dinghy. Om 7.00 uur is het net licht en varen we met de dinngy naar het strandje bij Culatra. En het lijkt inderdaad allemaal te kloppen, want om 7.45 uur komt er inderdaad een leuke open ferry aan. Met ongeveer 10 anderen van het eiland, uitgerust met een boodschappenwagentje op wieltjes (boodschappen doen aan de overkant), vertrekken we van het eiland. Het is een mooie tocht over de rivier van 30 minuten, langs diverse droogvallende zandplaten. Bij Olhão zien we enkele zeilschepen voor anker liggen en ook een haven waar je met jacht naar binnen kan als je met hoogwater helemaal de rivier opvaart tussen de zandbanken door. In Olhão gaan we snel door, op zoek naar de busmaatschappij EVA. Het is een soort privé maatschappij en er staan niet langs de kant van de weg borden voor bushaltes, dus we moeten echt de busterminal vinden. Maar ook dat lukt allemaal weer op tijd. We rijden naar Faro en hebben zo mooi even een kijkje over het Delta gebied en een klein beetje binnenland. Een mooie busreis, beloond met de oude binnenstad van Faro. We zijn mooi op tijd en kunnen eerst nog even de binnenstad bekijken, voordat we Rigt gaan ontmoeten. Faro heeft duidelijk een bewogen verleden, met bloedige gevechten tussen de moren en christenen in de 5e kruistocht. Ook is er een aardbeving over de stad heengegaan in de 18e eeuw. We bezoeken een kathedraal, en Roelof weet de kinderen nog een geschiedenisles te geven over deze stad. De gebouwen zien er koloniaal uit, maar het is erg gezellig, en prachtig onderhouden, met nog steeds zo ver in de nazomer bloemen en vruchten aan de bomen. Prachtige huizen en straatjes lopen we door.
En dan om 11.00 uur ontmoeten we drie generaties Rigt. Rigt is samen met Piet en dochter Annemieke en kleinkind Evi ons op komen zoeken. Zo leuk om even bij te kletsen. We hebben het zelfs over onze werkgever, het LUMC en de Universiteit Leiden en zo is het werk, en collega’s van Veiligheid, Gezondheid en Milieu weer even heel dichtbij. Super gezellig en de tijd vliegt voorbij in het zonnetje op het terras. Evi heeft het er ook heerlijk naar haar zin en heeft een poesje ontdekt en zich erbij genesteld en al haar kinderkoekjes met het poesje gedeeld (ze liggen op een rij voor zijn neus, maar poesje geeft er niet echt om).

Na 2 uurtjes gaan wij weer op pad. We reizen terug met de bus naar Olhão en doen daar boodschappen voor de oversteek naar Marokko.
Dan pakken we weer een ferry terug naar Culatra. We halen even snel zwemkleren op de boot en gaan dan Culatra bekijken. Strandland noemt Myrthe het. Dat is het exact. Het is Schiermonnikoog, maar dan toch weer heel anders. De mensen zijn hier 100 jaar geleden begonnen met huizen bouwen en een gemeenschap te vormen, volledig op zichzelf aangewezen en rechteloos. Pas na een opstand in 1970 hebben ze echt rechten gekregen. Sindsdien is hier in 20 jaar tijd enorm veel veranderd. Er is riool gekomen, elektriciteit, een school en ze zijn nu erkend, en de straten zijn opgenomen in adressenregisters. De mensen zijn hier zeer vriendelijk. Er is geen auto, wel rijden er tractors. De straten zijn betonplaten die dwars door het hele dorp zijn gelegd. Midden in het zand zijn de huizen gebouwd en veelal is er een poging gedaan om er een tuintje bij te maken, maar er is niet heel veel begroeiing. Het is zand en duin. Als je dwars over het eiland loopt ben je bij de Atlantische oceaan en is het water ongelofelijk lekker warm. Roelof en de kinderen spelen op de enorme surfgolven, ze zwemmen erop en duiken erin. Er liggen zo veel mooie schelpen hier.
Later gaan we in het plaatsje pizza eten. En als we in het donker terug gaan naar de dinghy zien we in de haven bijzondere zeedieren. Ze zijn zwart met een rood randje. Ze vliegen als het ware door het water zoals een manta. Ze zijn ongeveer een hand groot. Ze gaan op de mossels af. Het lukt ons niet om ze op camera te krijgen. Als ik later op internet aan het zoeken ben kan ik niet goed vinden wat het is geweest. Als iemand het weet hoor ik het graag.

Morgen (zondag 5 oktober) gaan we ons klaarmaken voor vertrek naar Marokko. In de avond om 18.00 uur vertrekken we. Het zal twee dagen duren, de oversteek. Dus we komen dinsdag aan. We plannen om ca. 13.00 uur met hoogwater Rabat binnen te lopen.
We hebben van de Volonté die daar al ligt heel veel tips over visnetten onderweg, en hoe we in Rabat in kunnen klaren.
Spannend, maar we kijken er naar uit.