Dat was spannend! We zijn nu middernacht nog even met een lekker glaasje wijn en een amandelnootje uit het cadeaupakket, de adrenaline aan het wegspoelen.

Het heeft vandaag (vrijdag 8 aug) geregend. We zijn wel het dorpje Camarínas even in gegaan net toen het zonnetje scheen. Nog net voordat de supermarkt sloot voor de siësta hebben we boodschappen kunnen doen. Daarna nog idioot dure gedroogde aardbeien op de markt gekocht. De dame bij de kraam deed het zo handig met het aanbieden om te proeven, dat we ons verplicht voelden om iets te kopen. Maar 100 gram aardbeien koste 6 euro. Nou ja, lekker waren ze wel!
Daarna begon het weer te regenen. Dus toch maar weer een café ingedoken. Het was er heel gezellig, want net als wij bedachten anderen dat ook. Direct ook maar even lekker gegeten. Calamaris en grote sardines. Heerlijk. Wel grappig, Myrthe weigert vis te eten, het lijkt haar vies en ze vind het zielig. Wel begrijpelijk we hebben net een heel groot aquarium in een ander restaurant gezien en daar zaten allemaal grote kreeften in. Hele mooie blauwe, wachtend om levend het hete water in gestopt te worden. Het blijft luguber, en ook wij hebben daarom weinig trek in kreeft. Maar die calamaris zijn erg lekker!!!!

Tja en dan wordt het weer droog. Dan zitten we samen het weervenster te bekijken. Tja, wat doen we? Er staat niet veel wind. Toch maar even varen nog?

We voeren dus om 17.00 uur weg uit Camarinas richting Finestère. Het zonnetje schijn ons dan lachend toe. Er staat nauwelijks wind. De kinderen maken hun laatste schoolwerktaak voor deze week af, daarna is het weekend.

We varen redelijk dicht langs de kust. Het blijft mooi om de kust fraai te zien liggen. We doen nog een poging tot zeilen, maar deze avond is motorzeilen het meeste dat erin zit, met bijbehorend lawaai.
Maar dat is gek, net zagen we nog een zeilbootje voor ons. Ineens is het weg. Een soort muur van wolken komt op ons af. Whow, dat noem je nog eens mist. Zie je eerst op een mijl afstand nog de waanzinnige kust met bergen, ineens is ie weg. En dat terwijl we net tussen de rotsen varen. Gelukkig is onze plotter heel goed, en klopt onze dieptemeter precies met de kaart. We zien op de plotter dat vissersbootjes verderop bezig zijn. We hangen wel de scheepsbel buiten en bellen af en toe. Dat hoort eigenlijk alleen als je voor anker ligt, maar die regel vinden we nu niet zo belangrijk. Dus af en toe is het een oorverdovend lawaai, dan luidt de schipper hier de scheepsbel.

Het is verder bladstil buiten, geen wind, alleen die natte mist. Af en toe komt er een meeuw langs, die geeft een goed beeld hoever je nog kan zien. Hooguit 100-200 meter zicht. Ook de radar maar even aangezet. Rond de kaap van Finestère zien we ineens dat de radar van alles ziet. Even later varen we door een groep zwemmende meeuwen; dat is grappig, dat lijkt precies wat de radar heeft gezien. Het enige wat Roelof er van kan zeggen: “Als ze maar niet op ons schip poepen”. Even later Later trekt de mist een beetje weg. We zien de vuurtoren nu op de kaap bij Finestère. Maar niet voor lang. Even later is ie weer weg. Tot 2 meter boven de zee is er zicht maar daarboven hangt een wolk.


Maar ja nu varen we richting de haven. De kunst wordt om nog netjes te ankeren. Het is nu ook echt donker geworden (je zag toch al niets door de mist dus dat maakt verder niet veel uit). Je ziet lampjes op de kust en nog een ankerlicht van een ander zeilscheepje. Maar verder hoor je vooral alleen de branding (dichtbij?). Ondanks dat Roelof de ankerlijn helemaal met kleuren heeft gemarkeerd, is het bijna niet te zien hoeveel ankerlijn ik uit heb gegooid. Het blijkt wel 50 meter te zijn (ik hoef eigenlijk maar drie keer de diepte, acht meter, ankerlijn uit te zetten). Goh de ketting bleef ook maar lopen. Alleen, de kust, het strand, klinkt zo dichtbij. Even checken of we wel om ons anker heen kunnen draaien, zonder in de branding terecht te komen. Dat zou moeten lukken.
Ik ben nu toch zo benieuwd hoe het er morgen met licht uit ziet?