Zondag 28 september mag ik als eerste aan boord een verjaardag onderweg ervaren. Ik kwam vooral niet te snel uit bed, want het gezin was heel druk fluisterend van alles aan het voorbereiden. Afgelopen week had Myrthe al steeds geknutseld en mocht ik niet kijken. Best lastig als je toch zo relatief dicht op elkaars lip zit. Maar ik heb mijn best gedaan om niets te zien.
En als je dan uit bed komt, en de vlaggetjes hangen voor en achter op de boot in de verstaging, er staat een heerlijk ontbijt klaar, de cake zit te pruttelen en te geuren in de broodbakmachine en de kinderen kijken je verwachtingsvol aan, dan voel je je echt jarig.
In Porto had ik al nieuwe oorbellen gevonden. Ankertjes van hout, met de hand gemaakt. Ik had mijn oorbellen dus aan de kinderen gegeven, omdat ze het leuk vonden om mij een echt cadeau te geven. Maar ja ik vind het juist leuk om te zien wat ze zelf bedacht hadden. Dus eerst ga ik zitten op mijn versierde stoel (hartjestekening op de plek waar ik mag zitten). En dan krijg ik een grabbelton van Myrthe waar ze de hele week hard aan heeft gewerkt. Maar tot mijn grote ontsteltenis heeft ze daar mijn oorbel voor gebruikt. Met mijn eigen oorbel moet ik alle pakjes uit de grabbelton vissen. Nep pakjes, een bloem, een zeilboot, een schelp met een parel erin en een lieve brief. Erg Creatief.
Wouter verontschuldigt zich dan dat hij geen briefje heeft, en niet heeft geknutseld. Maar hij heeft wel een tekening, een gave planerende speedboot, met wel 900 PK. Ook gaat hij even een gezellig muziekje opzetten en als ik vanavond ga slapen zal hij mij dit keer voorlezen. Dat is op en top Wouter met helemaal zijn eigen manier om er een leuke dag voor mij van te maken.
En dan krijg ik zelfs nog een kado van Roelof. Een tas van zeildoek. Dat heeft hij weer goed voorbereid al in NL.
Na het ontbijt gaan we met de dinghy even langs de Antares. Even koffie drinken. Erg gezellig. Quirijn wil ook spontaan niet meer naar bed als hij ons hoort aankomen. Samen bedenken we een plan om morgen nog even met zijn allen koffie te drinken op het strand (met verjaardagstaart). Dan kunnen we dat sms-en naar de Volonté en via het NL-netje op de korte golf zender aankondigen vanavond. Wie weet wie er dan nog naar deze baai komt varen.
En daarna gaan we even aan de overkant wandelen. Het is een soort Wassenaarse slag. We wandelen over een houten steiger over het strand langs veel strandtentjes. De kinderen droppen we in een speeltuin, zodat wij even koffie kunnen drinken en vooral internetten. Even kijken wat iedereen voor berichten heeft gestuurd. Want toch juist op mijn verjaardag mis ik heel erg vrienden en familie. Maar gelukkig is er zo veel mail en reacties, echt hartverwarmend.
Als we even later terugvaren zoeken we langs het strand of we Quirijn daar soms zien spelen. En ja hoor daar zien we de bemanning van de Antares al. Ze zitten in de Kalu-bar bitterballen te eten. Duidelijk een Hollandse eigenaar en je kan dan ook in het Nederlands bestellen. Daar vlijen Roelof en ik mij dan ook in de lounge stoelen tussen de struiken en cactussen op het strand. Echt een leuke tent.
Maandag 29 september
Tijdens school van de kids hoor ik ineens mijn naam roepen buiten. Snel ren ik naar buiten. En dan wordt er uit volle borst “Lang zal ze leven” gezongen. De Ojala kan helaas niet naar het geplande koffie-strand afspraakje komen, maar zijn speciaal langs komen varen om te zingen deze ochtend, voordat ze afvaren naar een andere baai.
Beladen met de door Roelof gebakken appelcake en nog een snel deze ochtend gekocht taartje varen we dan om 10.30 uur naar het strand. Koffie en thee zijn mee en we verwachten toch nog wel wat andere vertrekkers. De Antares, De Verleiding, de Volonté en de Badjar komen allemaal. We zitten op een leuk plekje vlak bij een kasteeltje en een enorme rots met piratengaten erin waar de kinderen zich uitstekend kunnen vermaken. Ik word zelfs nog verwend met een geweldige tekening van ons schip (van Quirijn) en met servetten met kreeften erop. Zo attent.
We kletsen weer wat af alsof we elkaar de laatste tijd heel weinig hebben gezien. Maar we realiseren ons dat dit wel eens echt de laatste gezamenlijke date kan zijn. Vanavond gaan de Volonté en de Badjar naar Marokko. En de vraag is vooralsnog even wanneer we elkaar weer zullen treffen.
Best gek, want het voelt inmiddels zo vertrouwd, al die Nederlandse schepen, waarmee we afgelopen weken steeds min of meer zijn opgevaren.
In de middag gaan wij terug naar ons schip. We pakken tassen in voor een lange tocht met de dinghy. We willen 6 mijl de rivier opvaren naar het dorpje Silves. Dat schijnt leuk te zijn (advies van onze naastgelegen Nederlandse buurman), dus gaan we dat maar eens proberen. Het is anderhalf uur varen. In het begin is de rivier heel breed. We passeren 2 lage en 2 mooie hoge bruggen. En dan varen we slingerend door een dal tussen de groene bergen. In het dal splitst de rivier en Roelof weet met hulp van de i-pad de goede kant op te varen. Het wordt steeds mooier. De witte reigers vliegen hier om je oren. En in de lucht zien we een enorme groep vogels met zwarte vleugels ronddraaien in de thermiek. Later pas beseffen we dat dit ooievaars waren en niet meeuwen zoals we eerst dachten.
De rivier wordt smaller en heeft riet langs de kanten. En dan ineens zien we een ijsvogel. Gaaf. En dan komen we in het plaatsje. We lopen wat rond en het heeft hele smalle winkelstraatjes. Ze lopen behoorlijk stijl de berg op. Dan staat er een toren van een fort met ooievaars erop. Die kijken naar beneden wat wij allemaal doen en klepperen erop los.
En dan gaan we het fort bovenop de berg even in. Wat een verrassing is dat, van binnen helemaal open met een tuin, opgravingen en een terras. Wij lopen helemaal rondom op de muren en genieten van de uitzichten over het plaatsje en van de opgravingen die in de torens zijn te bezichtigen.
En dan willen we op tijd weer terug om stroom mee te hebben op de rivier. We gaan snel naar een restaurant. Maar de meneer die er helpt spreekt nauwelijks Engels (in tegenstelling tot de meeste Portugezen), maar de keuken zou met 30 minuten open gaan. We gaan er toch zitten en bestellen na 30 minuten wat te eten. Roelof en ik krijgen vervolgens eten en beginnen vast in de veronderstelling dat het van de kinderen vast gauw volgt. Maar dat duurde zo lang dat Roelof dat uiteindelijk even checkt. En nu blijkt dat hij de bestelling van de kinderen niet heeft opgenomen, tsja…. Nu ja, alsnog snel besteld. Maar nu zijn we wel laat. Het is al donker en inmiddels 20.00 uur. We snellen naar de dinghy om gauw terug te varen. We hopen dat we de weg in het donker kunnen vinden. Maar Roelof heeft het wel voorzien en een lampje bij zich. Alleen de vissen vinden dat lampje ook erg leuk. Ze springen om ons heen uit het water. En mocht ik denken dat Roelof een bink is, dan is dat even niet het geval als er vissen tegen hem aanspringen. Ik heb vreselijk gelachen. En de vis die in de boot sprong maar weer overboord gegooid, voordat mijn lieve partner het zou gaan doen.
Het is opvallend hoe het klimaat en de sfeer veranderd op het moment dat je de zuidwest punt van Portugal (Cabo de São Vicente) om vaart. Het klimaat is veel droger, het is veel warmer waardoor je op een dag ook veel minder doet en er zijn heeeel veeeeel Nederlanders die of met pensioen zijn of op een andere manier hier zijn blijven “hangen”. We ontmoeten een zeiler die al een paar keer naar Carib is geweest en hier nu is blijven hangen omdat zijn vrouw niet meer mee wil, een ouder echtpaar dat in Ferragudo (vlak bij Portimão) woont en hier langs de kust vaart, maar ook in elke supermarkt kom je Nederlanders tegen (erg makkelijk als je iets zoekt en niet weet hoe het in het Portugees heet). Waarschijnlijk valt het extra op omdat het hoogseizoen inmiddels echt voorbij is en nu alleen de “eeuwige toeristen” over zijn. In ieder geval zijn wij blij dat wij nog een hele reis en daarmee een doel voor ons hebben, want om hier te blijven hangen trekt mij eerlijk gezegd niet zo. Toch moeten we hier maar niet te lang blijven, anders weet je maar nooit…
Donderdag varen we naar het plaatsje Alvor dat aan de gelijknamige rivier ligt. We varen rond negen uur weg van Sagres, iets na de Verleiding en de Volonté, zodat we rond één uur bij de monding van de Alvor zijn. De Alvor is een rivier die erg ondiep is en die niet betont is, dus we willen met opgaand tij de rivier opvaren. Als we dan vastlopen, komen we vanzelf weer los met het opgaand tij. Alhoewel er niet veel wind is, kunnen we heerlijk zeilen en schieten we goed op. We trimmen de zeilen tot de laatste millimeter om zo veel mogelijk snelheid uit de wind te halen. We lopen de Volonté en de Verleiding op wat mooie foto en film momenten oplevert (Zie ook eerdere blog 
Als we de Alvor naderen zakt de wind verder in en laten we het grootzeil zakken. Op de Genua varen we de Alvor op, maar het stroomt behoorlijk en samen met de Genua die nu weer goed wind vangt lopen we meer dan zes knopen. Dat lijkt ons niet zo’n goed plan want als we nu op een van de vele zandbanken lopen is het wel een harde knal. We draaien de Genua weg en Aranka gaat op de voorpunt kijken om de zandbanken te ontwijken. Het gaat goed en we houden overal een meter speling. Bij het plaatsje Alvor is het druk met schepen in het smalle vaargeultje, maar het lukt de Verleiding en ons wel om een plekje te vinden. De andere Nederlandse schepen die achter ons varen blijven bij de ingang van de Alvor liggen waar je ook prachtig ligt en waar meer ruimte is. ‘s Middags lopen we door het plaatsje Alvor, wat gezellig, maar ook wel heel toeristisch is. Het is echt een en al restaurantjes en toeristen winkeltjes. Maar de baai waar we liggen is prachtig. ‘s avonds komen Ron en José van de Verleiding nog even gezellig koffie drinken.
Vrijdag wandelen we door de rand van duinen die tussen de zee en de Alvor liggen. Het is een prachtig gebied wat met (spring) vloed onder loopt en met eb droog valt. Met de vloed zien we allerlei krabbetjes en vissen tevoorschijn komen. Als we bij het eind van de duinenrij komen zien we de Puff, de Antares en de Volonté liggen. Wouter heeft al snel contact met de Volonté, waarbij hij over de baai schreeuwt “Volonté Volonté, hier de White Witch, over” alsof hij door de Marifoon praat. Maar goed, zijn geschreeuw wordt gehoord en even later zitten we bij de Volonté aan boord met een lekkere kop koffie. Leuke pauze van onze wandeling! Als we terug lopen langs het strand is het bloedje heet en ziet de zee er wel erg aantrekkelijk uit. Stom dat we onze zwemspullen niet hebben meegenomen. Gelukkig is het strand vrijwel verlaten dus we zwemmen lekker in onze onderbroek. Een handdoek heb je ook niet echt nodig want je bent zo droog in de warme wind. Het koelt heerlijk af en Wouter en Myrthe gooi ik een paar keer met een grote plons in het water. Wouter wordt dan heel boos, maar wil meteen nog een keer…
Zaterdag ochtend hebben we afgesproken op het strand bij de Puff, de Antares en de Volonté om samen koffie te drinken. Inmiddels is de Ojala hier ook aangekomen. Wouter en Myrthe spelen samen met Quirijn, Jesper en Thomas in het water en vermaken zich prima.
Een andere Nederlander die er ook ligt en woont op zijn bootje en hier bij een werf werkt, is de mooring van het restaurant tegenover de ankerbaai, en volgens hem is dit ook een uitstekend restaurant. We besluiten direct hier dan maar ter ere van Aranka’s verjaardag (zondag is ze jarig) te gaan eten. De eigenaar vind het prima dat we zijn mooring gebruiken en we mochten ook zijn Internet gebruiken, water halen etc. En… we hebben heerlijk vis gegeten!