bijbootjes rond scheuren met 15 PK motoren
Woensdag ochtend komen we met het eerste ochtendgloren aan bij Prickly Bay op Grenada na een rustige oversteek. Het is duidelijk dat we hier in het cruisers gedeelte van de Carib zijn want er liggen zeker nog honderd zeilboten aan moorings of voor anker. Dat is toch heel anders dan de circa tien schepen bij Charlotteville. Toch is het een mooie baai met voldoende ruimte. Wij zoeken een plekje dicht bij de dinghy steiger waar we ook kunnen inklaren. Handig want wij hebben maar een klein motortje op onze dinghy. We zien hier veel bijbootjes rond scheuren met 15 PK motoren, leuk voor in de ankerbaai denk ik, maar het wordt ook snel gejat en is ook erg zwaar. Maar toch kriebelt het wel al die planerende bootjes, toch ook niet iets voor ons…?

Om een uur of negen kunnen we inklaren. Officieel is dat vanaf acht uur al mogelijk maar toen was er nog niemand te bekennen. Net voordat ik naar de kant ga komt de Synergi, de Noorse boot waarmee we samen opvoeren ook binnenlopen. We hebben al even contact via de marifoon en ze komen aan een mooring vlak bij ons liggen. De kinderen moeten eerst hun school afmaken voordat ze met de Linnea en Madelen mogen spelen. Het inklaren gaat behoorlijk efficiënt via Sailclear, een website op internet waar je de info van je boot en je bemanning eenmalig kan invoeren zodat je bij het inklaren alleen de datum en de haven hoeft aan te geven. Ik kon me nog herinneren dat ik hiervoor thuis een account had aangemaakt en met wat zoeken weet ik ook weer het wachtwoord en rollen al onze gegevens zo uit de computer. Toch moet de douane ambtenaar nog een heleboel formuliertjes invullen, en als hij even later aan het andere bureau gaat zitten en immigratie officer is geworden gaat hij met diezelfde formuliertjes aan de slag en stempelt uiteindelijk onze paspoorten. Betalen moet in East Caribbean Dollars, en die heb ik niet, ik geef wat euro’s als onderpand, dat kan dan weer wel. Bijzonder vind ik ook dat ik overal langs de paspoort controle kan zonder dat Aranka en de kinderen mee hoeven…

Viking versie van de ‘atomic bomb’
Ondertussen zijn Wouter en Myrthe al goed op weg met school en nadat we ‘s middag eerst gezwommen hebben gaan we met de dinghy naar de dinghy steiger aan de andere kant (NW) van de baai. Hier zit Budget Marine, een grote watersportzaak, waar we een nieuwe lamp voor het deklicht willen kopen. Het valt mee, ze hebben de lamp en zelfs ook in LED uitvoering, gaat niet zo snel kapot en gebruikt ook veel minder stroom. De prijs valt niet mee, welkom in de Carib! Maar gelukkig kunnen we hem belastingvrij krijgen, maar daarvoor moet ik wel op en neer om de inklaringspapieren te laten zien. Eerst gaan we geld halen, we krijgen een lift naar de bank.

Daarna proberen we met een busje naar de hoofdstad van Grenada, St. George, te komen, maar na een half uur rondrijden zijn we weer terug op de plek waar onze dinghy ligt. In de bus is inmiddels iedereen boos omdat de chauffeur eerst ging eten en toen nog een boodschap ging doen. Wij vinden het ook welletjes, hebben een mooie rondrit gemaakt over dit gedeelte van het eiland en zijn nu weer terug bij onze dinghy en dus stappen we samen met een aantal andere passagiers uit de bus. Gaan we morgen wel naar St. George. Terug op de boot klim ik de mast in en hangend in het bootstoeltje lukt het om zonder iets naar beneden te laten vallen, de draadjes aan de lamp te schroeven, en jawel, ons deklicht doet het weer. Aan het eind van de middag zwem ik met Myrthe en Wouter naar de Synergi waar ik een biertje drink. Wouter en Myrthe zwemmen met Linnea en Madelen en springen op alle mogelijke manieren van de boot. Dat werkt aanstekelijk op de Noren Stig en Rune (tweeling broer) die hun Viking versie van de ‘atomic bomb’ of ons Hollands bommetje! laten zien, kortom een hoop lol.

de Amerikanen vonden het welletjes

Donderdag gaan we nadat school klaar is naar St Georges. Met dezelfde busjes, waar bij ons maximaal 9 personen in passen, maar waar hier makkelijk 20 personen in passen rijden we (nu wel direct) naar St George. We lopen door het winkelcentrum en bezoeken het Fort King George dat nu dienst doet als werkruimtes voor van allerlei. Het fort is duidelijk niet onderhouden en maakt een vervallen indruk. In het fort zien we oa een gedenksteen ter nagedachtenis aan Maurice Bishop (en een deel van zijn regering) die in 1979 via een linkse coup aan de macht kwam en een aanhanger van Castro was. Dezelfde Bishop die Bouterse in Suriname beïnvloedde, onder andere met zijn mening dat je tegenstanders, waar je niet van kan winnen, beter uit de weg kan ruimen. Enkele maanden later vonden in Paramaribo de december moorden plaats…

In Grenada was er onder Bishop zijn leiding een dictatuur waar veel mensen met een andere mening in de gevangenis werden gezet. Wel verbeterde hij de medische zorg en het onderwijs. In 1983 werd hij gevangen gezet door het leger en zijn eigen mensen. Vervolgens werd hij bevrijd door het volk en vervolgens alsnog vermoord samen met een groot deel van zijn regering door de mensen die hem eerder gevangen namen. Blijkbaar was hij ook een tegenstander geworden waar je niet van kon winnen… Anyway, de Amerikanen vonden het welletjes en dropten meer dan 500 rangers op het vliegveld dat ondanks verzet van Grenada snel in Amerikaanse handen kwam. De Amerikanen werden door het volk met open armen ontvangen en nu meer dan dertig jaar later is Grenada een onafhankelijke democratie en komt vrij welvarend op ons over.

vier enorme ijsjes…
Na het fort lopen we langs “The Carenage”, de vissershaven met daaromheen leuke oude huizen en winkeltjes in een Frans Mediterrane stijl. In een supermarkt koop ik vier enorme ijsjes die we aan de kade opeten. Daarna kijken we nog in een andere watersportzaak naar nieuwe accu’s en zwemvliezen voor Myrthe en Wouter.

De accu’s die wij hebben zijn inmiddels wel erg oud. Eéntje is nog origineel uit 1996 en de andere is ooit vervangen toen die kapot was gegaan. We merken de laatste tijd dat de accu’s steeds moeilijker vol blijven terwijl we toch voldoende zonnecellen zouden moeten hebben. We draaien dan ons generatortje maar we vermoeden dat de werkelijke capaciteit van de accu’s inmiddels veel minder is dan toen ze nieuw waren. Na lang wikken en wegen besluiten we twee nieuwe AGM accu’s te kopen die even groot zijn als de oude maar ipv 140 Ah 200 Ah zijn, dus dat scheelt sowieso al bijna 50% capaciteit. En dan maar hopen dat deze het ook echt beter doen…

niet meer te houden en staat wild te swingen
Vrijdag bestel ik de accu’s en ‘s middags worden ze afgeleverd. De oude Mastervolt accu’s worden meteen meegenomen. Gelukkig doen de nieuwe accu’s het inderdaad veel beter, deze accu’s lijken sneller op te laden en minder snel leeg te lopen. Zakte met de oude accu’s de lading vaak tot onder de 60% en moest ik dan de generator aanzetten, met de nieuwe accu’s is de lading nog niet onder de 88% gedaald. Lijkt gelukkig dus een goed besluit te zijn geweest om de accu’s te vernieuwen… Ondertussen doen Myrthe en Wouter vandaag school op het land. In het restaurant zijn mooie tafels waar je lekker kan werken. Helaas is het geen succes, ze doen alles behalve werken. Aranka wordt er knettergek van. Maar na een dag lang ploeteren is het programma dan toch eindelijk klaar. ‘s Avonds gaan we naar het restaurant bij de dinghy steiger waar lekker wordt gedanst. Stig blijkt dansleraar geweest te zijn en steelt met Gina de show. Even later staan we allemaal te dansen met de kinderen. Zelfs Wouter komt laat in de avond de dansvloer op, hij stond al een hele tijd te kijken maar durfde niet. Als hij eenmaal op de dansvloer staat is hij niet meer te houden en staat wild te swingen met Myrthe en Linnea totdat dat natuurlijk mis gaat. Als Wouter probeert om Linnea op te tillen zoals hij Stig dat met Gina ziet doen, is ze toch iets te zwaar voor hem en valt op de grond. Gelukkig is het niet erg maar Wouter is er erg van geschrokken. Tsja, zo gaan die dingen, als je indruk wilt maken op een meisje…

mensen zijn ontzettend vriendelijk

Zaterdag kunnen we ‘s ochtends meteen op stap, het is weekend dus geen school. We willen eigenlijk naar The Grenada Chocolate Compagny, maar die blijkt in het weekend gesloten. Dan gaan we naar de Seven Sisters Falls, mooie watervallen waar je naartoe kan wandelen. Linnea en Madelen gaan met ons mee. Het lukt een lift te krijgen met ons zessen, naar de rotonde waar de busjes stoppen. Het is wel typerend voor de sfeer hier, mensen zijn ontzettend vriendelijk, en als je langs de weg staat om te liften stopt meestal de eerste auto die langs komt. Zelfs met zijn zessen nemen ze je gewoon mee. We vinden dan vrijwel direct een busje naar St. George’s. Het is duidelijk dat het voor Madelen en Linnea de eerste keer is dat ze in zo’n busje zitten en Madelen kijkt vol verbazing hoe er steeds meer mensen in het busje stappen. In St. Georges kopen we snel wat junkfood, want met hongerige kinderen wandelen lijkt ons geen goed idee. Het busje slingert de steile weg op de bergen in, langs steile hellingen met regenwoud in een prachtig palet van groene kleuren. Na een half uurtje worden we de bus uitgezet bij een pad dat naar de Seven Sisters Falls leidt.
Aan het begin moeten we een kaartje kopen en krijgen we een stok mee. De eerste kilometer is over een onverharde weg, maar dan gaan we linksaf een wandelpad op dat vrij steil naar beneden gaat. Even later zien we een goot langs het pad lopen waarmee beton naar beneden is gestort. De goot wordt weer afgebroken en werklui lopen met zware balken op hun nek de steile helling op. Beneden aangekomen vinden we een dragline en een aantal betonnen funderingen. Aan één van de werklieden vragen we wat ze hier gaan bouwen. Hij vertelt ons dat er een kabelbaan komt, nou ik ben blij dat we er nog zelf naartoe gelopen zijn. We lopen nog een stukje verder en komen dan bij de waterval die inderdaad prachtig ligt, midden in het woud. Er ligt een klein meertje onder de waterval waar we heerlijk zwemmen in fris zoet water.



een beetje te veel aan het worden is
Nadat we terug gelopen zijn komt er gelukkig snel een busje waarmee we een stukje terug rijden naar het Grand Etang Lake, een kratermeer midden op Grenada. We eten een hapje en kijken daarna in een bezoekerscentrum naar de uitleg over het meer. Na een klein stukje een berg op lopen komen we bij een prachtig uitzichtspunt. Net als we boven komen begint het te gieten, maar gelukkig is er een afdakje waar we kunnen schuilen. Het uitzicht is prachtig, je kan aan de ene kant de zee zien, aan de andere kant het meer waarbij het land heel geleidelijk over gaat in het meer via een dikke rand met waterplanten. We lopen terug en gaan naar het meer. Het pad is niet zo best en na een half uur lopen wordt het steeds glibberiger, maar het is wel prachtig door de jungle. We lopen langs het meer en het lijkt mij wel leuk om rond het meer te lopen. Voor mijn gevoel zijn we al over de helft, maar dat weet je nooit en we zien aan Linnea en Madelen dat het voor hun een beetje te veel aan het worden is. Bovendien wordt het over een uurtje donker dus stel ik toch maar voor om terug te gaan. Dit wordt door met name Linnea en Madelen met veel enthousiasme ontvangen! Als we terug lopen zien we dat we een verkeerd pad hadden genomen, nou ja het was wel mooi en leuk om door de jungle te banjeren ook al zitten onze schoenen en benen onder de modder. Gelukkig kunnen we terug bij het bezoekerscentrum onze schoenen en benen weer schoon spoelen.

de bus langs rijdt zonder te stoppen
Aangezien het al donker wordt willen we graag snel een busje terug naar St. Georges. Wij hadden afgesproken Linea en Madelen rond half zeven weer af te leveren maar dat gaat waarschijnlijk niet lukken. Zeker niet nadat de bus langs rijdt zonder te stoppen omdat hij al vol zit. Na nog een half uurtje wachten zonder dat er een volgende bus langs komt krijgen we gelukkig een lift van de restauranteigenaar waar we ‘s middags wat gegeten hadden. Het is inmiddels donker geworden en ik ben erg blij dat we hier niet met vier kinderen midden in de bergen in het donker op een bus hoeven te blijven wachten (waarvan het maar hopen is dat er nog een komt…) We hebben geluk, de restauranteigenaar is erg vriendelijk en brengt ons in een keer helemaal naar onze boot zodat we daar toch nog behoorlijk op tijd aankomen en Linnea en Madelen weer bij hun ouders afleveren. Alhoewel het wel een (wat te) lange dag is geweest hebben Madelen en Linnea het toch erg leuk gevonden om een dagje mee te gaan.

die helaas naar de bodem verdwijnt
Zondag 15 februari varen we één baai verder naar het westen, True Blue Bay. Hier liggen we heerlijk rustig met nog één andere boot. Even later komt ook de Synergi. We gaan nog wat drinken op de Synergi terwijl de kinderen aan het zwemmen zijn. Linnea laat haar duikbril in het water vallen, die helaas naar de bodem verdwijnt. Ik probeer hem nog op te duiken maar ik kan geen hand voor ogen zien. De zon staat al laag en ik beloof het later nog eens te proberen. Dinsdag probeer ik het weer, maar kan ik nog steeds niets zien, het water is te troebel. Toch vind ik na vier keer proberen wonder boven wonder de duikbril op de tast terug. Mooi, weer een biertje verdiend.

omtoveren tot heerlijke chocolade
Maandag bellen we ‘s ochtends naar The Grenada Chocolate Compagny waar ze nog op geheel authentieke wijze cacao bonen omtoveren tot heerlijke chocolade. De Chocolade wordt alleen vervoerd per zeilboot. Binnen de Carib met een snelle catamaran en naar Europa met de Très Hombres. Linnea, Madelen en Rune (oom van Madelen en Linnea) gaan ook mee. Na een busje naar St George nemen we daar een busje naar Grenville. Als we in Grenville aankomen biedt de chauffeur ons aan om ons voor een heel redelijke prijs door te rijden naar The Grenada Chocolate Compagny en daarna naar de River Antoine Rum Factory.

Bij The Grenada Chocolate Compagny krijgen we een rondleiding en laten ze ons zien hoe cacao bonen worden gepeld, hoe ze daarna worden gegist onder bananen bladeren en hoe ze daarna worden gedroogd. In grote bakken in de zon waar elk half uur iemand doorheen loopt om ze te keren. Daarna gaan ze in zakken naar de chocolade fabriek. We kunnen uiteraard ook chocolade proeven en kopen ook nog een voorraadje chocolade. Na de chcolade fabriek rijden we door naar de River Antoine Rum Factory. Dit is een fabriekje waar suikerriet wordt uitgeperst met een machine die wordt aangedreven door een watermolen. Daarna wordt het water uit het suikersap verdampt. Dit gebeurt door de pulp die van het suikerriet overblijft te stoken onder de bakken met suikersap. Daarna gist het gecondenseerde sap en dan wordt het gedestilleerd in een grote ketel die met hout gestookt wordt. Kortom dit werkt nog precies zo als een paar honderd jaar geleden. Echt prachtig om dit zo te zien werken en dan niet als een museum, maar gewoon als een commercieel werkend fabriekje! Uiteraard ook hier weer even proeven en een lekkere fles rumpunch meegenomen.

niet eerder zo gelukkig gezien
We vieren Myrthe’s verjaardag op woensdag 18 feb ipv vrijdag. Dan kunnen we haar verjaardag samen met Linnea en Madelen vieren en dat wil ze graag. Dinsdag gaat Aranka nog cadeautjes kopen in St George. Ondertussen probeert Wouter om de buitenboord motor te starten. Nu is dat op zich niets nieuws, want dat probeert hij zeker drie keer per week. Het is namelijk zijn grote jongensdroom om alleen in onze dinghy te varen. Ik vind dat maar niets en had eerst bedacht dat hij zijn roei-examen moest halen zodat hij ook weer terug kan komen als de motor uit valt en niet de zee op dobbert. Dat heeft hij inmiddels uitstekend onder de knie (hij roeit ook andere kinderen naar hun boot…). Toen had ik bedacht dat hij alleen met de motor kon varen als hij deze ook kon starten. Dat hielp beter want dat is hij nu al zes maanden aan het oefenen, maar vandaag lukte het! Nou toen mocht hij ook alleen door de baai varen, of beter gezegd scheuren. Want alhoewel wij een piepklein motortje hebben van 2,5 PK lukt het Wouter in zijn eentje toch om ermee te planeren en dan snoeihard door de baai te scheuren. Ik heb hem geloof ik niet eerder zo gelukkig gezien. Hij heeft het de hele dag ook over niets anders meer. Aranka vindt het uiteraard maar niets, maar ik vind het toch ook wel mooi (zolang er geen ongelukken gebeuren). Aan het eind van de middag stellen de Noren voor terug te varen naar Prickly’s Bay omdat ze het te veel vinden schommelen. Wij vinden het best, kunnen we donderdag 19 februari makkelijk uitklaren als we richting Union Island vertrekken.

Mythe krijgt haar kadootjes niet zomaar

Woensdag vieren we Myrthe’s tiende verjaardag. We hebben de boot verierd en ontbijten uitgebreid met zijn vieren. Mythe krijgt haar kadootjes niet zomaar, ze moet ze vinden met een speurtocht. Na het maken van de nodige sommen, het beantwoorden van een aardrijkskunde vraag, een rondje om de boot roeien en het het zoeken naar spelfouten heeft ze alle antwoorden goed en al haar kadootjes gevonden. Nu hebben wij dus een tiener aan boord, dat zal nog wat worden… De Noren komen op de koffie en hebben ook nog een haarband voor haar gekocht. ‘s Middags zwemmen de kinderen nog en gaan wij op bezoek bij Kiki, een Nederlandse vrouw op het schip de Roses Four Children. ًWe zitten gezellig te kletsen totdat de Noren ons komen waarschuwen dat Wouter een beetje raar doet. Boze bui dus, hij was boos geworden om zich heen gaan meppen en wou toen maar alléén naar de boot zwemmen. Gelukkig had Gina hem tegengehouden en ze hielt de wild spartelende Wouter nog steeds vast toen ik eraan kwam. Hij was nog steeds boos en sprong alsnog van de steiger af toen Gina hem los liet. Nou ja, op zich goed, kon hij weer afkoelen… Heb hem toen maar uit het water gevist en toen werd hij weer rustig. ‘s Avonds zijn de Noren gezellig komen eten, mooi als afscheid want wij gaan morgen naar Dragon Bay verderop op Grenada om daarna door te varen naar Union Island en zij gaan richting Curacao waar ze de boot achterlaten.

de vorm van een draak hebben
Donderdag ochtend vertrekken we rond een uur of tien richting Dragon Bay. Het is maar een paar uur varen en om twaalf uur meren we af aan een mooring. Het is een kleine baai en er is niet veel ruimte om te ankeren dus een mooring is nu wel handig. Een jongen, Mozes, helpt met het aanmeren waarbij we toch nog de pikhaak in het water laten vallen die prompt naar de bodem verdwijnt. Gelukkig hebben we er nog één en even later liggen we wel wat hobbelig alleen in de baai. Even later komen er nog twee andere zeilboten bij, maar we liggen prachtig. Het heet Dragon Bay omdat de rotsen aan de zuid-zijde van de baai de vorm van een draak hebben. Als de boot goed ligt lukt het om de pikhaak weer op te duiken. Het water is erg helder en na een beetje rondzwemmen zie ik hem zo op de bodem liggen. ‘s Middag brengt Mozes ons met een roeibootje naar The Grenada Underwater Sculpture Parc waar we snorkelen en naar allerlei beelden duiken die hier op de bodem op een meter of vier diepte staan. Het is erg leuk maar het water is niet erg helder dus je moet echt wel naar beneden duiken om wat te zien. Myrthe is erg goed in het herkennen van alle beelden en Mozes helpt ook door ze aan te wijzen. Net als we weer weg gaan komt er een hele karavaan met snelle dinghy’s aan racen uit St. Georges. Mooi dat wij het parc voor ons alleen hadden. Terug varen we weer dicht langs de rotsen en de branding. Aranka vind het maar eng, maar Mozes verzekert ons dat hij dit iedere dag doet… ‘s Middags eten we een hapje aan de kant in Dragon Bay.

onderwatervulkaan “Kick-em Jenny”

Vrijdagochtend gooien we om zes uur ‘s ochtends de mooring los zodat we bij tijds bij Clifton op Union Island zijn en nog voor het weekend kunnen inklaren, anders moeten we “overtime” betalen en wordt het minimaal twee keer zo duur. We zeilen hoog aan de wind en kunnen het zo net bezeilen. Soms helpt de stroom ons tegen onze verwachting in mee en duwt ons naar het oosten. We varen om de onderwatervulkaan “Kick-em Jenny”. Als je daar overheen vaart en er komt net een gaswolk vrij krijg je een behoorlijke opdonder en je loopt zelfs het risico te zinken. Gelukkig is de vulkaan niet actief en we hebben er geen last van. Achter Cariacou, waar we voorbij varen, staat er nauwelijks stroom. Voorbij Cariacou kunnen we voldoende hoogte maken om Clifton op Union Island in één keer aan te lopen. Om één uur laten we ons anker vallen achter een rif, met uitzicht op open zee en de branding op het rif. Het is winderig, maar we hebben een prachtig uitzicht en we zullen hier in ieder geval voldoende stroom hebben… Voor onze boot is een soort racebaan voor kite- en windsurfers. Het is er heel ondiep, er zijn nauwelijks golven en er is veel wind. Ze schieten voorbij en de kitesurfers maken prachtige sprongen in de lucht.
op en top Carib
We hadden de Puff al op de AIS zien liggen en als we binnen varen zien we dat ook de Roque hier ligt. Frieda en Leon komen langs en het is erg leuk ze weer te zien. We hadden ze voor het laatst in Mindelo gezien. Zij zijn nu op weg naar het zuiden terwijl richting noorden gaan, toch leuk dat je elkaar dan weer tegenkomt. Het water is erg helder en Myrthe en Wouter duiken meteen het water in. Ik ga met de papieren naar de kant om in te klaren, we zijn in ieder geval ruim op tijd. Het is een op en top Carib plaatsje met fruitstalletjes, en andere leuke winkeltjes.

Zaterdag ochtend varen we eerst even langs de Roque, waar Leon net aan het surfen was. We drinken er koffie en kletsen bij. De Roque hebben we nog in Suriname gezien en bij Grenada over de marifoon gesproken toen zij net weg voeren en wij aankwamen. ‘s Middags spreken we af met Frieda en Leon om te zwemmen bij het strand. Frieda heeft de surfplank van de Roque geleend en probeertook te surfen. Alhoewel het er zo makkelijk uit ziet valt dat niet mee, het lukt Frieda om een klein stukje te surfen. Als Leon en ik het ook proberen komen we minder ver…

catamaran die steeds dichterbij komt
‘s Nachts komen er een paar flinke buien overzetten en neemt de wind toe tot meer dan dertig knopen. Ik ga toch maar even buiten kijken en zie dat de catamaran die voor ons is gaan liggen steeds dichterbij komt. Lag ons ankerboeitje eerst nog bij zijn achterpunt, nu ligt het al voor zijn voorpunt. Als we de catamaran met onze zaklamp goed in het licht zetten verschijnt er ook iemand aan dek, maar gelukkig neemt de wind dan al af, toch ga ik zo nu en dan even kijken of hij niet nog dichterbij komt.

Zondag maken we een wandeling naar het oude fort op Union Island waar we een prachtig uitzicht hebben over de baai. Net als we boven zijn komt er een grote hoosbui over. We bedenken dat we zijn vergeten de ramen dicht te doen… Nou ja dat zien we wel als we terug zijn. In de bui kan je echt niets meer zien, de baai, Clifton en de boten zijn in de grauwe wolk verdwenen. Als de bui over trekt zie je eerst weer de schimmen van de schepen, dan zie je de contouren van het rif, en langzaam krijgt alles weer kleur als de wolken minder worden en de zon terugkeert en het prachtige uitzicht terug is. We zijn wel doorweekt, maar in de wind en de zon droog je ook zo weer. ‘s Avonds eten we samen met de Roque en de Puff. Aranka en Frieda maken een heerlijk maal en het is erg gezellig, waarbij Wouter aan Leon van de Roque gaat uitleggen hoe een zeilboot werkt en Lotte tot in details het lokale zeilnet nadoet. We hebben in ieder geval veel lol!

Maandag willen we naar de Tobago Cays vertrekken, het wordt de komende dagen rustig weer en dan kan je daar goed liggen en snorkelen. Later meer!