Vrijdag 23 augustus hadden Roelof en ik afgesproken om heel vroeg op te staan, voor stroom mee en wind uit de goede hoek. Gelukkig deden we nog een laatste windcheck voor we gingen slapen. En het bleek gunstigere wind als we later weg zouden gaan. Heerlijk uitgeslapen dus.
De kinderen waren direct uit bed al naar het speeltuintje vertrokken. Ze gingen een verassing bouwen. Later mochten we komen kijken. Wouter had geïnspireerd door het boek “Dummie de mummie” een Egyptische piramide gebouwd. Het was een hele moderne ronde vorm; niet bekend uit de oudheid. Myrthe had duidelijk beelden mee uit Londen en had haar eigen versie van de Tower bridge gemaakt. Ze waren niet weg te slepen uit de zandbak, dus Roelof en ik hebben de boot klaargemaakt voor vertrek en hebben ze zo lang mogelijk laten spelen.
En toen vertrokken we uit Stellendam naar Scheveningen. In de sluis deden zich weer bijzondere taferelen voor van hoe je het niet moet doen, zowel bij een zeiler als een strijkijzer. Gelukkig voeren ze niet bij ons binnen!
Eerst moesten we 7 mijl het betonde slijkgat volgen, voordat er weer voldoende water onder onze kiel stond en we richting Rotterdam konden koersen. Met alle schepen uit de sluis gingen we dus door de smalle geul en gelukkig konden we dat nog redelijk zeilend doen zonder het gedreun van de motor. Het was een beetje heiig, maar de wind stond precies goed om naar Scheveningen te komen. De oversteek van de Maasmond was rustig. En we waren eigenlijk zo in Scheveningen. Daar kwamen we mooi rond etenstijd aan dus snel de boot afmeren en op naar een strandtent.
Probleem was dat de kinderen hun schoenen niet konden vinden. Ze bedac, Zandbak, Schoenen onder het zandhten dat die nog in Stellendam waren bij de zandbak. Met enige gene hebben we de havenmeester van Stellendam opgebeld en gevraagd of hij net voor de glijbaan in de speeltuin twee paar schoenen uit de zandbak zou willen uitgraven. Hij heeft het nog gedaan ook voor ons. Echt service. Die moeten we dus nog een keer terughalen.
Dus Wouter met een paar mooie paarse keens van Myrthe en Myrthe op waterschoenen alsnog vertrokken naar de strandtent. Jammer genoeg was de keuken dicht (te weinig personeel) en konden we alleen drinken bestellen. Maar we mochten het oplossen door een patatje verderop te halen en bij de strandtent op te eten. Maar eerst moesten we de kinderen nog uit zee halen. Zonder ons mogen ze naveldiep in het water, maar die navels van hun zitten op een hele gekke plek, ergens bovenop hun kruin. Dat was dus wel even een ernstig gesprek.